Міхась Кацюшэнка - Прызнанне левага крайняга
Не паспеў выйсці з-пад пругкага душу, як перада мной з’явіўся Станіслаў Пятровіч. Ягоны выгляд не абяцаў нічога добрага.
- Ці лічыш ты дні?— пытаецца ён і глядзіць на мяне пранізліва.
— Мне здаецца, да канца майго адпачынку яшчэ нямала дзён,— адказваю я.— Тым больш усё аплочана. Нават судовы выканаўца не зможа адправіць мяне адсюль раней тэрміну.
Ён усміхаецца.
— Хопіць жартаваць, мой родны,— гаворыць ён.— Я чалавек спакойны, але да пэўнай мяжы, калі ж мяне вывесці з цярпення, можа здарыцца непрадбачнае.
— Што ж можа здарыцца? — пытаюся я і працягваю абцірацца ручніком.
— Усё вельмі проста — вазьму і пазваню твайму Фалалееву. Хопіць мне не спаць па начах з-за цябе. Учора некуды махануў. Праўда, я быў спакойны. Не адзін усё ж такі...
Мне робіцца смешна.
— У цябе, Сганіслаў Пятровіч, ёсць нават свая служба бяспекі.
— Як у кожнай саліднай установе,— смяецца ён.
Я кладуся на ложак. Прыемная расслабленасць ва ўсім целе, а хутка чакае яшчэ больш прыемнае — у сталоўцы я ўбачу яе. Мне хочацца ўбачыць яе хутчэй. Увесь час я думаю толькі пра яе.
— Бачу, у цябе добры настрой,— гаворыць Станіслаў Пятровіч.— Ужо гэта няблага, а то прыехаў сюды, быццам з бальніцы для цяжкахворых збег.
Я дадаю:
— Псіхічнахворых...
— Я менавіта гэта меў на ўвазе.
— Дзякуй, Станіслаў Пятровіч.
— За мае словы ці за добры адпачынак?
— Як жа... За добрыя словы. Яны кожнаму прыемныя.
Я гляджу на гадзіннік. Хутка яна пойдзе ў сталоўку.
— У цябе што, спатканне?
— Можаце лічыць, што так. Спатканне. I мне хочацца на яго не спазніцца.
Я абдымаю яго за кароткую, тоўстую шыю.
— Давай больш не будзем займацца слоўным дуэлянцтвам,— кажу я ціха.— Сам усё выдатна разумею. Часу ў мяне мала, гэта так. Я прыму правільнае рашэнне, павер мне. Прабач, не магу растлумачыць усяго, што здарылася. Ты б зразумеў мяне...
Ягоны позірк адразу ж прасвятлеў.
— Ты таксама мяне зразумей. Давай вырашай хутчэй. Табе яшчэ доўга гуляць, ты ў самым росквіце.
— Усё будзе добра, павер.
— Ну і добра,— уздыхнуў ён.— Прапаную вечарам партыю ў шахматы, а цяпер бяжы туды, куды спяшаешся. Ажываеш на вачах. Як доктар, скажу, гэта нядрэнны сімптом.
— Як у анекдоце?
— Якім яшчэ анекдоце...
— Доктар прыходзіць да хворага, а той памёр. Доктар пытаецца ў родных: «Скажыце, хворы перад смерцю пацеў?» Тыя адказваюць: «Пацеў». Доктар узрадавана гаворыць: «Гэта вельмі добры сімптом».
Станіслаў Пятровіч усміхаецца.
— Уся розніца ў тым, што ты ў нас жывы і здаровы.
У сталоўцы я з нецярпеннем паглядваю на дзверы. У яе добры сон. Магла б і паспяшацца.
Вось яна з’яўляецца на парозе і адразу ж адшуквае мяне вачыма. Я ўсміхаюся ёй і п’ю гарачую каву. Потым я сустракаю яе ля ўвахода.
— Учора быў цудоўны вечар, яшчэ раз дзякуй табе. Я хутка заснула і раніцай праспала зарадку.
— А я прабег дзесяць кіламетраў,— адказваю я з гонарам школьніка.
— Ты ж у нас прафесіянал... Нічога, у нас шмат часу. Я спадзяюся аднойчы пабегчы разам з табой. Калі, вядома, хопіць сілы волі.
Шмат часу? Якога?..
— Гэта ў цябе шмат часу, а ў мяне яго амаль не застаецца,— кажу я.— Хутка я знікну адсюль, праз некалькі дзён.
Яна адыходзіць ад мяне на адзін крок.
— Як знікнеш? Ты ж нядаўна прыехаў...
— Я не адпачываць прыехаў. Я самы звычайны ўцякач. Проста тут мяне цяжка знайсці, хоць, павер, мяне шукаюць ужо даўно. 3 таго самага дня...
— Ты паедзеш і не прыедзеш больш у салон слухаць музыку? Ты знікнеш назаўсёды?..
Звычайная жыццёвая справа. Колькі разоў такое было ў кожнага...
Мне захацелася прыгарнуць яе да сябе, але я стрымаўся.
— Я не знікну назаўсёды... Калі ты, вядома, захочаш. А справа ж сапраўды звычайная. Колькі ў жыцці бывае сустрэч!
Некаторы час мы моўчкі ідзём уздоўж англійскага газона.
— Ты прабач...— гаворыць яна.— Гэта не мая справа, але, можа, я змагу табе дапамагчы хоць чым-небудзь. Я адразу зразумела, што ў цябе непрыемнасці. Калі б ты ўбачыў свой твар у самы першы дзень нашай сустрэчы... Мне зрабілася шкада цябе... Нечакана для сябе. Нейкі незнаёмы піжонскага выгляду малады чалавек, і раптам няшчасны твар... Такога спалучэння мне не даводзілася бачыць. I калі ты прыходзіў слухаць музыку, я старалася іграць як мага леней.
Здарылася... Што здарылася, чаму?! Аднекуль здалёк чуецца яе голас:
— Такое ўражанне, што цябе зараз няма побач.
Няма. Але дзе я?
16
Пасля першай трэніроўкі, адчуўшы цяжар ва ўсім целе, я папрасіў Фалалеева адпусціць мяне крыху раней і паехаў да цёткі. Тэлефона ў яе не было, і я не мог паведаміць пра свой прыезд. Прыпаркаваў машыну (сваю яшчэ не прыгнаў і ўзяў ключ у Стаса Пранузы), падняўся на другі паверх драўлянага дома на вуліцы Чарвякова. Дзверы адчыніла міленькая старая, узняла на мяне вочы, успляснула рукамі:
— Божухна, няўжо ты, Кастусь?! Даўно цябе не бачыла...
Я прайшоў у амаль мікраскапічны, утульны пакойчык.
— Заходжу да цябе, а ў вас пуста, ажно сэрца сціскаецца. Усё бачу перад сабой вас, вашы з Андрэйкам галасы чую. Не па сабе робіцца... А можа, ад таго, што дрэнна сябе адчуваю і хутка да сястрычкі пайду. Прыходзіць і мой час, Кастусь, прыходзіць. Яна маладая была і то... А я надоўга затрымалася.
Яна апусцілася на канапу, змахнула слязіну з вачэй. Вочы ў яе такія, як у маці. Калі я гляджу ў іх, мне робіцца не па сабе, быццам перада мной жывая маці.
— А я вярнуўся, цётка Наста, зусім вярнуўся.
— Пакінуў, значыцца, Маскву?
— Пакінуў. Буду гуляць у сваёй старой камандзе.
Яна ўзрадавана ўздыхнула.
— Вось і добра. Будзем часта бачыцца. Хопіць табе бадзяцца немаведама дзе. Вось толькі шкада, што з футболам сваім не развітваешся. Пайшоў бы працаваць, як усе людзі, завёў сям’ю...
Я сказаў, што ўсё ідзе да гэтага, але яшчэ не прыйшоў час, ды ён абавязкова прыйдзе. Яна пачаставала мяне дранікамі са смятанай, заварыла моцны чай.
— Цётка Наста, я на машыне. Давайце з’ездзім да мамы.
У мяне быў такі цяжар на сэрцы, што я адчуваў — лепш туды не ехаць аднаму.
— Паехалі,— згадзілася яна.— Добра, што ты яе не забываеш, а дзеці цяпер такія, што...— яна махнула рукой і зноў змахнула слязіну з маршчыністага твару.
Я вёў машыну па знаёмых вуліцах горада, а цётка Наста расказвала пра маці (у такія мінуты здавалася, што яна забывае пра яе смерць і гаворыць, як пра жывую). Яна ўспомніла, што ў маці яшчэ ў школьныя гады быў цудоўны сябар, ён, здавалася, суткамі не адыходзіў ад яе, усе лічылі, што з іх атрымаецца цудоўная пара, каб маці, калі ўжо вучылася ў інстытуце, не сустрэла бацькі... Я шмат разоў чуў ужо гэтую гісторыю ад цёткі Насты, і кожны раз яна называла бацьку «твайго».
— Твой, каб яго, так задурыў ёй галаву, што яна праз некалькі дзён заявіла мне: «Наста, я кахаю яго па-сапраўднаму, я разумею — гэта мой лёс». I вось што з усяго гэтага атрымалася.
Я гэтак, як і кожны раз матлянуў галавой у знак згоды, а цётка Наста паглыбілася ў нейкія свае патаемныя думкі і моўчкі паглядала на дарогу.
Мы наблізіліся да цэлага лесу помнікаў, агароджаў, а ў мяне перад вачыма ўсплыла чорная яма, якая назаўсёды праглынула самага дарагога чалавека. Ля помніка з барэльефам маці (які ў яе прыгожы твар, нават выбіты на камені!) квітнеюць ружы.
— Яна любіла кветкі гэтага колеру. Я ўвесь час высаджваю іх тут, — гаворыць цётка Наста.
Твар яе хмурнее.
— Пройдзе колькі часу, і ты будзеш сюды прыязджаць і да мяне. Толькі прыязджай, абавязкова.
Мы сядзім моўчкі на драўлянай лаўцы. Я гляджу на цётку Насту і лаўлю сябе на думцы, што не магу ўспомніць яе маладой. Той, некалі знаёмы твар знік пад густой сеткай зморшчын, засталіся на ім адны вочы. Я ўглядаюся ў іх, успамінаю маці і думаю, дзе мне ўзяць сілы для заўтрашняга матча? Усе будуць з цікавасцю назіраць за мной у новай якасці — супернікі, сябры па камандзе, Фалалееў, Васільеў, тысячы балельшчыкаў. Кожны з іх будзе рабіць свой вывад. Вядома, з рознымі мэтамі... I ў той жа час я адчуваю ў кожнай мышцы стому, хоць стомаю гэта не назавеш. Уражанне такое, што абыякавасць ахінула ўсё цела, і я ніяк не магу яе перамагчы. Але ёсць яшчэ вечар, ёсць ноч. Я папрасіў у Фалалеева дазволу пераначаваць дома, а не на спартыўнай базе, хоць гэта выключалася цалкам.
— Зразумейце, дома я адпачну як след, выключу тэлефон... Замкнуся на ўсе замкі...
— Ты гэта сур’ёзна, ты нічога не выдумляеш? — пытаецца Фалалееў і з недаверам паглядае на мяне.
— Слова гонару.
— Ніякіх сюрпрызаў не будзе?
— Можаш не сумнявацца,— адказваю я.— Для мяне заўтрашні матч, можа, самы адказны ў жыцці.
Ён задумаўся, потым сказаў, што ён задаволены маім настроем і разуменнем таго, што адбываецца, сказаў, што яшчэ ўчора, у час нашай размовы, яму здалося, што я цалкам не ўсведамляю апошнія падзеі ў маім жыцці.
