Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана
- З вамі ўсё будзе добра,- папыталася падтрымаць яго Герміёна, якая сама была безумоўна перапужанай.
- Ты ж маеш Вогненную Стралу!- дадаў Рон
- Так...- згадзіўся Гары, а яго страўнік зноўку пачало курчыць.
- Каманда! Па ложках,- сапраўдай палёкай прагучаў для Гары загад Вуда.
***Гары вельмі дрэнна спаў. Спачатку ён прысніў, што праспаў і Вуд крычаў яму
- Гары, дзе ты швэндаўся? Нам прыйшлося паставіць замест табе Нэвіла!
Потым ён прысніў, што Малфой і астатняя слізэрынская каманда аб’явіліся на матчы драконна і яму прыйшлося лётаць з шалёнай хуткасцю, каб пазбегнуць выплескаў полымя з рота малфоеўскага дракона. Тут Гары ўсведаміў, што забыўся на сваю мятлу. Ён пачаў падаць і уздрыгануўшыся прачнуўся.
Колькі секундаў яму спатрэбілася, каб ўсведаміць, што матч яшчэ не пачынаўся, а сам ён у поўнай бяспецы ляжыць у сваім ложку, а камандзе Слізэрыну безумоўна аніхто не дазволіць лётаць на драконах. Гары адчуў моцную прагу. Як мага цішэй ён вылез з пад свайго балдахіну і падыйшоў да срэбнага збаночка, што стаяў на падваконні.
Знадворку было ціха і спакойна. Вяршыні дрэваў у Забароненнам лесе не калыхаў ані найменьшы павеў, а Лупцуючая Вярба не варушылася і выглядала зусім нявінна.Здавалася, што ўмовы да надыходзячага матчу былі ідэальнымі.
Гары вярнуў келіх на месца і ўжо збіраўся вярнуцца ў ложак, калі нешта звонку прыцягнула яго ўвагу. Нейкая жывёліна гойсала па срабрысным траўніку.
Гары кінуўся да сваёй камоды і схапіўшы акуляры вярнуўся да вакна. Гэта не магло быць Грымам... не зараз... не перад матчам...
Ён зноўку зірнуў на траўнік, хвіліну апантана шукаючы істоту. Цяпер яна сядзела ля ўзлеску... але гэта быў не Грым... гэта быў кот. Гары з палёгкаю абапёрся на падваконне, спазнаўшы ёршыкападобны хвост. Гэта быў усяго толькі Крукшанс...
Але ці толькі ён? Гары прыжмурыўся і прытуліўся носам да шкла. Здавалася Крукшанс спыніўся. Гары мог спрачацца, што ён бачыў яшчэ нейкія рухі ў ценю дрэў.
У наступны момант істота выйшла на святло. Гэта быў агромісты, кудлаты, чорны сабака. Ён крадком рушыў ўздоўж траўніка, а Крукшанс трушком спяшаў з другога боку. Гары ўтаропіўся на іх. Што гэта магло значыць? Калі Крукшанс мог бачыць сабаку, ці мог той быць Прадвеснікам гарынай смерці?
- Рон!- прасыкаў Гары.- Рон, прачніся!
- А?
- Мне неабходна, каб ты сказаў, ці бачыш ты нешта!
- Цяпер цёмна, Гары,- неразборліва прамармытаў Рон,- Што ты ад мяне хочаш?
- Падыміся...
Гары зноўку хутка павярнуўся да вакна.
Крукшанс і сабака зніклі. Гары забраўся на падваконні і зірнуў у цень замку, але там іх таксама не было. Куды яны маглі падзецца?
Гучны хроп падказаў яму, што Рон зноўку заснуў.
***Наступным ранкам Гары і астатняя грыфіндорская каманда ўвайшлі ў Вялікую Залу пад бурлівыя апладысменты. Хлопчык не мог не ўсміхнуцца, калі ўбачыў, што навучэнцы за рэйвенклоскім і хафлпафскім сталамі таксама пляскалі ладкамі. Грыфіндорскі стол гучна прашыпеў, калі яны праходзілі міма. Гары заўважыў, што Малфой выглядаў бляднейшым, чым звычайна.
Вуд правёў амаль увесь сняданак заклікаючы, каб хто-небудзь пад’еў, сам ані да чога не дакранаючыся. А потым не даўшы анікому даесці, пачаў запрашаць іх рушыць, каб ён мог паведаміць ім аб сваіх новых прапановах. Калі яны пакідалі Вялікую Залу зноўку адчуўся выбух апладыявання.
- Жадаю поспеху, Гары!- усклікнула Цёў Чан і хлопчык адчуў, што чырванее.
- Балазе... знадворку поўны штыль, так што... ну канечне сонца крыху заяскравае і зрок можа крыху пагоршыцца і будзе цяжка сачыць за... зямля даволі цвёрдая, добра, гэта дазволіць нам хутчэй узляцець...
Вуд напружана мераў крокамі поле, азіраючыся на сваю каманду. Нарэшце ён заўважыў як цэнтральныя дзверы адчыніліся і адтуль струменем хлынуў натоўп навучэнцаў.
- У пераапраналку,- суха загадаў ён.
Ніхто з гульцоў не размаўляў, пакуль яны пераапраналіся ў свае пунсовыя мантыі. Гары адчуваў сябе так, бы з’еў на сняданак нейкую тограючуюся істоту і яму было цікава, ці адчуваюць астатнія гульцы нешта падобнае. Час праляцеў імгненна і вось ўжо Олівер загадаў усім ісці на поле.
Калі яны выйшлі на поле раздаўся гуд з галасоў і апладысментаў. Тры чвэрці вучняў мелі на сваёй вопрадцы пунсовыя ружачкі і размахвалі пунсовымі сцягамі з залатым грыфіндорскім ільвом, альбо плакатамі з надпісамі “ДАВАЙ, ГРЫФІНДОР!” ці “КУБАК ТОЛЬКІ ЛЬВАМ!” Толькі за слізэрынскімі варотамі можна было ўбачыць навучэнцаў у зялёных мантыях і размахваючых зялёнымі сцягамі са срэбнай змяёй. У першам шэрагу сядзеў прафесар Снэйп, апрануты, як і вучні яго Дому ў зялёнае, а на яго твары лунала бязлітасная ўсмешка.
- А вось і грыфіндорцы!- загаласіў Лі Джордан, што як заўсёды каментаваў гульню.- Гэта Потэр, Бэл, Джонсан, Спінэт, Візлі, Візлі і Вуд. Шырока прызнаная лепшай камандай Хогвартса за шмат папярэдніх год...
Каментар Лі быў заглушаны абуранымі воклічамі з боку слізэрынцаў.
- А вось на поле выходзіць каманда Слізэрына на чале з іх капітанам Флінтам. Ён зрабіў сякія-такія змены ў складзе каманды і здаецца зрабіў стаўку не на майстэрства гульцоў, а на іх памер...
Зноў раздаліся абураныя воклічы слізэрынцаў. Але Гары зірнуўшы ўбачыў, што Лі меў рацыю – акрамя маленькага Малфоя, астатнія гульцы слізэрынскай каманды нагадвалі волатаў.
- Капітаны, пацісніце адно аднаму рукі!- загадала мадам Хуч.
Флінт і Вуд наблізіліся і паціснулі адно аднаму рукі настолькі шчыльна, як быццам збіраліся паламаць суперніку пальцы.
- Сядайце на мётлы!- усклікнула мадам Хуч.- Тры... два... адзін...
Гук яе свістка патануў у рове трыбунаў, калі чатырнаццаць гульцоў узвіліся ў паветра. Гары адчуў, як вецер прыгінае яго валоссе назад і што ўсё яго нерваванне знікла, калі ён адчуў узбуджэнне палёта. Ён азірнуўся назад і ўбачыўшы, як за ім следам ляціць Малфой, рынуўся ўздоўж поля ў пошуках Сніча.
- Грыфіндор адразу ж рынуўся ў гульню. Алісія Спінэт з гэтай каманды завалодала Квафлам і цяпер нясецца ў бок слізэрынскіх кольцаў, добра выглядаеш Алісія! Ай, не... Квафл перахапіў Ворынгтан і нарэшце ў бой кінуўся Слізэрын... БАМ... добры Бладжэр пушчаны Джорджам Візлі і Ворынгтан губляе Квафл, які імгненна падхоплівае Джонсан. Грыфіндорцы зноў на гульне, давай Анджэліна... яна прыгожа аблятае вакол Мантэгю... нырай, Анджэліна, гэта Бладжэр! ... КІДОК ПА КОЛЬЦАХ! ГОЛ! ДЗЕСЯЦЬ – НУЛЬ НА КАРЫСЦЬ ГРЫФІНДОРА!
Анджэліна ўскінуўшы кулак ў паветра праляцела вакол поля, а ў нізе ўражана роў пунсовы натоўп...
- УУУУУУ!
Анджэліна ледзь не звалілася з мятлы, калі ў яе на поўнай куткасці ўрэзаўся Флінт.
- Прабачце!- крыкнуў Флінт, калі ўнізе абурана засвісталі.- Я нажаль не ўбачыў яе!
У наступны момант, Бітак з грыфіндорскай каманды Фрэд Візлі стукнуў Флінта сваёй бітаю па патыліцы. Той дзюбнуўся носам ў ручку сваёй мятлы і ў яго адразу пацякла юшка.
- Парушэнне!- віскнула мадам Хуч, наблізіўшыся да іх.- За несправакаваны напад на слізэрынскага Пераследніка, Грыфіндору прызначаецца пенальці. Пенальці таксама прызначаецца Слізэрыну за пашкоджанне Пераследніка з грыфіндорскай каманды!
- Кінце, міс!- прастагнаў Фрэд, але мадам Хуч ужо дала сігнал сваім свістком і Алісія паляцела наперад, дзеля выканання пенальці.
- Давай, Алісія!- загаласіў Лі ў запанавалай сярод натоўпа цішыні.- ТАК! ЯНА АБХОДЗІЦЬ НАГЛЯДЧЫКА! ДВАЦЦАЦЬ – НУЛЬ НА КАРЫСЦЬ ГРЫФІНДОРА!
Гары развярнуў сваю Вогненную Стралу, каб паглядзець, як Маркус Флінт, які ўсё шчэ сцякаў крывёю, паляцеў наперад, каб прабіць пенальці на карысць Слізэрына. Перад грыфіндорскімі кольцамі, сціснуўшы сківіцы, насіўся Вуд.
- Зразумела ж, Вуд найдвыдатнейшы Наглядчык!- паведаміў Лі прысутным, пакуль Флінт, чакаў сігналу ад мадам Хуч.- Найраскошнейшы! Яго будзе вельмі цяжка абыйсці... вельмі цяжка... ТАК! Я НЕ ВЕРУ! ЁН ЗЛАВІЎ КВАФЛ!
Гары з палёгкаю адвярнуўся і зноўку прыняўся шукаць вачыма Сніч, адначасова ловячы кожнае слова Лі.Трэба было не толькі самому знайсці Сніч, але не даць тое ж самае зрабіць Малфою, пакуль Грыфіндор не павядзе ў ліку больш за пяцьдзесят ачкоў...
- Квафлам завалодаў Грыфіндор, не, Слізэрын... не! Квафл зноў вярнуўся да грыфіндорцаў, ён ў руках Кэці Бэл, яна маланкаю нясецца праз поле трымаючы квафл у руках... НАЎМЫСНЫ НАПАД!
Мантэгю – адзін са слізэрынскіх Пераследнікаў перарэзаў шлях Кэці, але замест таго, каб выхапіць ў яе квафл, ён папытаўся схапіць дзяўчыну за галаву. Кэці закруціла ў паветры, яна цудам ўсядзела на мятле, але згубіла квафл.
Мадам Хуч зноў засвісцела і з крыкам падляцела да Мантэгю. Хвіліну пазней Кэці прабіла пенальці міма слізэрынскага Наглядчыка.
- ТРЫЦЦАЦЬ – НУЛЬ! ВОСЬ ВАМ, ВЫ БРЫДКІЯ ШЭЛЬМЫ...
- Джорджан, калі ласка, каментуй неперадузята..!
- Я гэдак і раблю, мадам прафесар!
Гары адчуў моцны штуршок хвалявання. Ён убачыў Сніч... ён мігацеў ля падножжа адной са стоек грыфіндорскіх калец... але яму пакуль нельга было яго лавіць. А калі яго заўважыць Малфой...
