Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана
- Не,- адказала Герміёна. Яна трымала ў руках ліст, а яе вузны дрыжалі.- Я вырашыла вы павінны ведаць... Хагрыд прайграў справу. Бакбіку прысудзілі смяротнае пакаранне.
— РАЗДЗЕЛ XV —
Фінал спаборніцтва
- Ён... ён даслаў мне вось гэта,- прамовіла Герміёна, працягваючы ім ліст.
Гары ўзяў яго ў рукі. Пергамент быў вільготным, а чарніла на ім былі сям-там размыты вялізнымі слёзнымі плямамі, таму чытаць было даволі цяжкавата.
“Даражэнькая Герміёна,
Мы прайгралі. Адзінае, мне дазволілі адвезці яго ў Хогвартс. Дату катавання скажуць пазней.
Бікі насалоджваецца Лонданам.
Ніколі не забудуся на тваю дапамогу.
Хагрыд.”
- Яны ня могуць гэтага зрабіць,- прамовіў Гары.- Бакбік не небяспечны.
- Малфоеў бацька напалохаў ім чальцоў Камітэта,- паціраючы вочы сказала Герміёна.- Хіба вы яго ня ведаеце. Ён ушчэнт перапужаў гэту купу старых дрыготкіх ёлупней. Канечне, як заўжды будзе магчымасць падаць апеляцыю. Але на яе нельга спадзявацца... яна анічога ня зменіць.
- Мы ўсёроўна паспрабуем,- апантана прамовіў Рон.- І на гэты раз табе не прыйдзецца рабіць ўсё самастойна. Я дапамагу табе.
- Вох, Рон!
Герміёна абхапіла Рона за шыю і ўшчэнт згубіла волю. Рон спалохана пазіраючы вакол, вельмі няёмка паляпаў яе па патыліцы. Нарэшце яна адсунулася.
- Рон,- працягваючы плакаць прамовіла яна,- я сапраўды вельмі шкадую аб Скаберсе...
- Ай... кінь... ён быў стары,- адказаў Рон, калі Герміёна адпусціла яго, той стаў выглядаць цалкам заспакоеным,- і з большага бескарысным. Хто ведае, можа атрымаецца прымусіць маму з татам набыць мне саву.
***Меры бяспекі ўведзеныя пасля другога нападу Блэка зрабілі немагчымым для сяброў наведванне Хагрыда па вечарах. Адзіны шанец было пагаманіць з ім пасля заканчэння ўрока па Догляду за Магічнымі Істотамі.
Ён здаваўся здранцвелым ад шоку з падобнага вердыкта суда.
- Гэт’ мая віна. Усё мая гаркавасць. Яны сядзелі такія ў чорных мант’ях, а я забыўся што трэб’ казаць, пераблыт’ даты, якія мне дала ты, Герміёна. А пот’ падняўся Люц’юс Малфой, сказаў два словы і тыя зрабілі так, як ён з’гадаў...
- Падавай на апеляцыю!- апантана прамовіў Рон.- Нельга здавацца, мы ўжо працуем над гэтай справай!
Яны рушылі да замку з астатнімі вучнямі. Наперадзе яны бачылі Малфоя, які крочыў разам з Крэйбам і Гойлам і азіраючыся назад, пыхліва пасміхаўся.
- Гэт’ дарма, Рон,- адказаў Хагрыд, калі яны ўжо набліжаліся да ганку.- Ты з кам’тэту, яны ў кішэні Люц’юса Малфоя. Адзіна што мне ‘стаецца, зрабіць так, каб апошні дні Бікі былі нашчасліўшымі за ўсё ’го жыццё. Я абавязан гэт’ зрабіць...
Хагрыд развярнуўся і паспяшаўся назад, уторкнуўшы твар у насоўку.
- Зірніце на гэту плачку!
Малфой, Крэйб і Гойл стаялі ў дзвярах замку, уважліва прыслухоўваючыся.
- Ці вы бачылі колісь большага нікчэму?- прамовіў Малфой.- і яго лічаць настаўнікам!
Гары з Ронам разлютавана кінуліся ў яго бок, але іх апярэдзіла Герміёна...
ПЛЯСЬ!
З усяе моцы, на якую яна толькі была здольна, яна закаціла Малфою аплявуху. Той захістаўся. Гары, Рон, Крэйб і Гойл ашаломлена стаялі на месцы. Герміёна зноўку падняла руку.
- Ня смей называць Хагрыда някчэмаю, ты гідкі... злосны...
- Герміёна!- квола сказаў Рон і спрабаваў схапіць яе за руку, калі яна адводзіла яе назад.
- Знікні, Рон!
Герміёна выцягнула палачку. Малфой адступіўся. Крэйб і Гойл ашалела глядзелі на яго чакаючы загадаў.
- Ходзьма!- прамармытаў Малфой і ўсе трое рушылі па калідоры ў сваё падзямелле.
- ГЕРМІЁНА!- зноўку паклікаў Рон, яго голас быў ашалела-уражаным.
- Гары, лепш пабей яго, падчас квідытчнага фіналу!- пранізліва сказала Герміёна.- Адбяры ў яго перамогу, бо калі выйграе Слізэрын, я не вытрымаю!
- Мы ўжо павінны быць на Замовах,- працягваючы таропіцца на Герміёну, прамовіў Рон.- Нам лепей ісці.
Па мармуровых сходах яны паспяшаліся ў напрамку кабінэта прафесара Флітвіка.
- Спазняецеся хлопцы!- з дакорам заўважыў Флітвік, калі Гары прыадчыніў дзверы яго класа.- Хуценька даставайце свае палачкі. Сёння мы эксперыментуем з Узбадзёрваючымі Замовамі. Мы ўжо падзяліліся на пары...
Гары з Ронам паспяшаліся да вольнага стала і раскрылі свае торбы. Тут Рон азірнуўся.
- А куды падзелася Герміёна?
Гары таксама паглядзеў навокал. Дзяўчынкі ў класе не было, хаця Гары дакладна ведаў, што яна стаяла разам з імі, калі ён адчыняў дзверы пакою.
- Дзіўна,- прамовіў звяртаючыся да Рона Гары.- Можа... можа яна адыйшла ў прыбіральню, ці кудысь яшчэ?
Але Герміёна так і не аб’явілася на ўроку.
- Ёй бы зусім не пашкодзіла пазаймацца Ўзбадзёрваючымі Замовамі.- прамовіў Рон, калі вучні пасля занятку гуртом рушылі на абед... пасля Замоваў усе яны былі ў звышвясёлым настроі.
На абедзе Герміёны не было таксама. Пасля таго, як хлопцы скончылі абедаць і перайшлі да яблычнага пірагу, дзеянне Ўзбадзёрваючых Замоў, пакрысе пачало адступаць і яны злёгку занепакоілісь.
- Не думаеш, што Малфой мог штось зрабіць з ёй?- устрывожана прамовіў Рон, калі яны разам спяшалі да Грыфіндорскай Вежы.
Яны прайшлі праз троляў-ахоўнікаў, сказалі Тлустай Пані пароль - “Пляткарка” і праз адтуліну за партрэтам завіталі ў гасцёўню.
Герміёна сядзела на сваім звычайным месцы за сталом і моцна спала, паклаўшы галаву на разгорнуты падручнік па Нумералогіі. Гары і Рон падыйшлі да яе і селі паабапал. Гары злёгку штурхнуў яе.
- А... што?- імгненна прачнуўшыся прамовіла Герміёна, дзіка пазіраючы навокал.- Ужо час ісці? Я-які зараз будзе урок?
- Вяшчунства, але да яго яшчэ дваццаць хвілінаў.- адказаў Гары.- Герміёна, чаму цябе не было на Замовах?
- Што? Божачкі, не!- віскнула дзяўчынка.- Я забылася, што трэба было ісці на Замовы!
- Але як ты магла забыцца?- спытаў Гары.- Ты ж была з намі, калі мы рушылі на ўрок!
- Ня веру!- ускрыкнула Герміёна.- Прафесар Філтвік пэўна страшэнна злаваўся. Гэта ўсё Малфой, я увесь час думала аб ім і зусім заблыталася!
- Ведаеш што, Герміёна? - прамовіў Рон, пазіраючы на вялізарны падручнік па Нумералогіі, які тая выкарыстоўвала ў якасці падушкі.- Здаецца, што ты ўжо на пшык з’ехала. Ты спрабуеш зрабіць больш, чым магчыма.
- Не, зусім не!- адказала Герміёна, адштурхнуўшы лезучае на вочы валоссе і перапухана гледзячы на сваю торбу.- Я проста заблыталася і ўсё! Зараз пайду і папрашу прабачэння ў прафесара Флітвіка... Убачымся на Вяшчунстве!
Герміёна далучылася да іх ля падножжа кабінэта прафесаркі Трэлані праз дваццаць хвілін, яна выглядала незвычайна стомленай.
- Не магуць паверыць у тое, што прапусціла Ўзбадзёрваючыя Замовы! Я ўпэўнена, што яны будуць на іспытах. І прафесар Флітвік намякаў на гэта!
Разам яны падняліся па лесвіцы ў задушлівы і цмяны круглы кабінэт прафесаркі Трэлані. На кожным століку зіхацелі крыштальныя шары, поўныя жамчужна белай смугі. Тройца прысела разам за адзін з хісткіх столікаў.
- Я я лічыў, што мы не будзем займацца крышталёвымі шарамі да пачатку наступнага сэместра,- прамармытаў Рон, асцярожна пазіраючы навокал у пошуках прафесаркі Трэлані, на той выпадак, калі яна схавалася непадалёк.
- Не жалься, гэта ўсё таму, што мы нарэшце скончылі херамантыю, - прамармытаў у адказ Гары.- Я ўжо пачаў дрыжаць да ванітаў, кожны раз, калі яна мінаючы мяне, пазірала на мае рукі.
- Дабрыдзень усім!- прагучаў знаёмы цмяны голас і прафесарка Трэлані, як заўжды бліскуча выйшла аднекуль з ценяў. Парваці і Лавендру закалаціла ад узбуджэння, а іх тварыкі асвятляліся малочным святлом з крышталёвага шару.
- Я вырашыла распачаць выкладанне крышталёвых шароў крыху раней, чым планавала,- прамовіла Трэлані, прысядаючы на крэсла, спіною да каміна і пазіраючы навокал.- Фатум паведаміў мне, што шары будуць ўваходзіць ў вашыя чэрвеньскія іспыты і вырашыла даць вам дадаткова папрактыкавацца.
Герміёна пырхнула.
- Але ж, кажучы шчыра... “Фатум ёй паведаміў”... а хто будзе рыхтаваць іспыты? Ці ж не яна? Дзівацкае прадказанне!- не турбуючыся, каб сцішыць голас заўважыла Герміёна.
Цяжка было зразумець, ці пачула прафесарка словы Герміёны і як на гэта адрэагавала, бо яе твар знаходзіўся ў прыцемках. Але працягвала яна сваю гаворку так, быцам анічога не здарылася.
- Крышталавізія, з’яўляецца асабліва вытанчаным мастацтвам,- замроена сказала Трэлані,- і я не чакаю, што хтось з вас штось Забачыць зазірнуўшы ўпершыню ў бясконцую глыбіню Шара.Мы распачнем з вамі з расслаблення вашага розуму і знешніх вачэй...- Рон пачаў бескантрольна гігікаць і быў вымушаны заціснуць рот кулаком, каб сцішыць шум...- такім чынам, каб ачысціць прастору для Ўнутранняга Вока і звышсвядомасці. І калі вам моцна пашанцуе вы што-небудзь Забачыце напрыканцы занятку.
Усе кінуліся выконваць заданне. Гары адчуваў сябе сапраўды па-дурацку. Ён бездапаможна глядзеў у шар і як не імкнуўся спустошыць свой розум, гэта было вельмі цяжка, бо праз яго галаву пралятаў шэраг думак, такіх як “Лухцень поўная!” і падобных. Яшчэ меньш яму дапамагала прыдушанае гігіканне Рона і ціхія шкадаванкі Герміёны.
