Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана
Усе кінуліся выконваць заданне. Гары адчуваў сябе сапраўды па-дурацку. Ён бездапаможна глядзеў у шар і як не імкнуўся спустошыць свой розум, гэта было вельмі цяжка, бо праз яго галаву пралятаў шэраг думак, такіх як “Лухцень поўная!” і падобных. Яшчэ меньш яму дапамагала прыдушанае гігіканне Рона і ціхія шкадаванкі Герміёны.
- Хто-небудзь штось заўважыў?- спытаўся Гары, калі мінула чвэрць гадзіны сузірання.
- Ага, васкавую пляму на стале,- кажучы пальцам, прамовіў Рон,- хтось апракінуў на яго свечку.
- Гэта марная страта часу,- сыкала Герміёна,- я магла заняцца чымсьці карысным. Магла б паспрабаваць дагнаць вас па Ўзбадзёрваючым Замовам...
Міма іх прашаргацела прафесарка Трэлані.
- Камусці патрэбна дапамога ў інтэрпрытацыі пакрытых ценем папярэжванняў, якія паказвае Шар?- прамармытала яна дзвякаючы бранзалетамі.
- Мне дапамога не патрэбна,- прашапатаў Рон,- і так ўсё зразумела. Сёння ў вечары з надворку будзе туман.
Гары з Герміёнаю зарагаталі.
- Ну, насамрэч!- прамовіла Трэлані, паварочваючы галаву ў іх бок. Парваці з Лавендрай зласліва азірнуліся.- Вы руйнуеце вібрацыі празорлівасці!- Яна падыйшла да іх стала і зазірнула ў крышталёвы шар. Гары адчуў, як яго сэрца перахапіла. Ён быў упэўнены ў том, што зараз пачуе...
- Што ў вас тут?- прашапатала яна, нахіляючы свой твар да Шара, так што на ім адлюстраваліся яе ўдвая павялічыўшыеся акуляры.- Нешта рухаецца... але што?
Гары быў гатовы паставіць у заклад ўсё што заўгодна, у тым лікі і сваю Вогненную Маланку, што пачуе зараз не самую добрую навіну. І сапраўды...
- А мой ты любы...- глуха выдавіла прафесарка, пазіраючы на Гары.- Мой ты даражэ-эне-ечкі. Я бачу... ясней чым колісь... да цябе нехта падкрадаецца... і ён ўсё бліжэй... Гэта Гр...
- А, Магутны Божа!- гучна прамовіла Герміёна.- Гэта ўжо ня смешна, зноўку Грым!
Прафесарка падняла свае вязізныя вочы і паглядзела на Герміёну. Парваці нешта шапнула Лавендры і яны разам таксама ўтаропілісь на дзяўчынку. Трэлані выпрасталася, працягваючы пазіраць на Герміёну з непераважнай разлютаванасцю на твары.
- Мне вельмі шкада за словы, якія я вымушана сказаць, але мне з самога пачатку твайго аб’яўлення на маіх занятках было відавочна, што ты, мая даражэнечкая, не маеш Таго, што патрабуе высакароднае мацтацтва Вяшчунства, ані. І насамрэч, мне цяжка прыпомніць вучня, чый розум быў настолькі безнадзейна Будзёны.
На хвіліну запанавала маўчанне. А пасля...
- Выдатна!- раптоўна прамовіла Герміёна, падымаючыся і запіхваючы свае Развуаляванне Будучыні ў торбу.- Выдатна!- паўтарыла яна і перакінула торбу праз плячо, ледзь пры гэтым не скінуўшы Рона з крэсла.- Я абмываю рукі! Я сыходжу!
Пад здзіўленыя позіркі астатніх вучняў, Герміёна падыйла да люку, адштурхнула яго і спусцілася па лесвіцы ўніз.
Мінула колькі хвілін перш, чым вучні нарэшце супакоіліся. Прафесарка Трэлані здавалася забылася аб сваім Грыме, яна рэзка развярнулася і, цяжка дыхаючы, адашла ад стала Гары і Рона, мацней захутваючыся ў сваю празрыстую хустку.
- Ооооо!- нечакана прамовіла Лавендра, прымусіўшы ўсіх усхамянуцца.- Оооооо, мадам прафесар, я толькі што прыпомніла! Вы ж прадбачылі яе сыход? Ці не так? “А на пасхальных вакацыях адзін з нас пакіне заняткі назаўжды!” Вы казалі гэта на пачатку навучальнага году, прафесар!
Прафесарка Трэлані адаравала яе блішчалай усмешкай.
- Так, мая даражэнечкая, зразумела ж я прадбачыла, што міс Грэйнджэр пакіне нас. Я канечне, шчыра спадзявалася, што гэта памылковы прагноз... каб вы ведалі, які гэта цяжар мець Унутранняе Вока...
Лаведра і Парваці з глыбокім ўражаннем паглядзелі на прафесарку і пасунуліся, каб яна магла прысесці за іх столік.
- Ці ты колісь бачыў яе такой?- з пачцівым жахам сытаўся Рон у Гары.
- Ну...
Гары зноўку зірнуў у свой крышталёвы шар, але ня ўбачыў там анічога акрая белай смугі. А што калі прафесарка Трэлані зноўку бачыла Грыма? Апошнее, што яму было патрэбна падчас фінальнага матчу па квідытчу, гэта смяротны зыход.
***Нават Велікодныя вакацыі не прынеслі палёгкі. Трэццягодкі не маглі прыпомніць, каб колісь мелі столькі хатняй работы. Нэвіл Лонгботам увогуле быў блізкі да нэрвовага зрыву і ён такі быў не адзін.
- Нехта называе гэта вакацыямі!- ўзенчыў неяк Шымас Фініган у гасцёўне.- Да іспытаў яшчэ сто гадоў, якой халеры яны ад нас хочуць?
Але ж анікому не было гэдак цяжка, як Герміёне. Нават пазбавіўшыся заняткаў па Вяшчунству, яна атрымала болей заданняў чым хтось іншы.Штоночы, яна апошняй пакідала гасцёўню. А шторанку прачыналася самай першай, каб ісці ў бібліятэку. І цяпер мела гэткія ж кругі пад вачыма, як прафесар Люпін і здавалася, што яна ў любы момант была гатова расплакацца.
Рон ўзяў на сябе апеляцыю Бакбіка. Калі ён не займаўся сваімі хатнімі заданнямі, ён дэталёва вывучаў вязізарнейшыя тамы з назвамі накшталт “Даведнік па псіхалогіі гіпагрыфаў”, ці “Улюбёнцы ці шалёнцы? Даследванне жорсткасці ў гіпагрыфаў”. Ён быў настолькі паглыблёны ў свой занятак, што нават забываўся кпіць Крукшанса.
Тым часам, Гары старанна пытаўся сумясціць неабходнасць выконваць свае шматлікія хатнія заданні з штодзённымі квідытчнымі трэніроўкамі, не кажучы яшчэ аб бясконцых абмеркаваннях тактыкі з Вудам. Матч Грыфіндор – Слізэрын павінен быў прайсці ў першую суботу апасля вялікодных вакацыяў. Слізэрынцы вялі ў ліку на двесці ачкоў і гэта азначала, што дзеля перамогі ў турніры, Грыфіндору патрэбна будзе абыграць іх на колькасць балаў перавышаючых дзвесці, аб чым Олівер не стамляючыся нагадваў сваім гульцам. Гэта ў тым ліку адзначала, што асноўны цяжар будзе пакладзены на плечы Гары, бо гулец, які зловіць Сніч, заробіць для сваёй каманды сто пяцьдзесят ачкоў.
- Толькі ты павінен будзеш злавіць яго,- пры кожнай раптоўнай сустрэчы казаў яму Вуд, калі мы будзем перамагаць з розніцай больш за пяцьдзесят ачкоў. Толькі, калі будзем выйграваць з вялікай розніцай, Гары, ці мы выйграем матч, але прайграем Кубак. Ці ты зразумеў? Злаві Сніч, калі мы...
- Я ПАМЯТАЮ, ОЛІВЕР!- уз’енчыў Гары.
Увесь Грыфіндор памяшаўся на маючым адбыцца матчы, бо грыфіндорскі Дом не выйграваў Кубка ажно з тых часоў, калі за Паляўнічага у камандзе гуляў легендары Чарлі Візлі, які прыходзіўся Рону другім па старшынстве братам. Але Гары, сумняваўся, што хоць хтосці з яго судамоўцаў, нават сам Вуд, жадаў гэтай перамогі так, як яе жадаў сам Гары. Яго суварожасць з Малфоем дасягнула найвышэйшай кропкі за ўвесь час іх знаёмства. Драко працягваў кіпець ад лютасці аб тым выпадку глеезакідвання ў Хогсмідзе і апантана шалеў з таго, што Гары здолеў пазбегнуць нават найменьшага пакарання. Гары ж ў сваю чаргу не забыў аб спробе Малфоя нарабіць яму шкода падчас гульні з Рэйвенкло. А справа Бакбіка канчаткова ўпэўніла Гары ў неабходнасці перамогі над Драко на вачах ува ўсёй школы.
Ніколі, на пямяці навучэнцаў перад матчам не было настолькі напружанай атмасферы. А пасля вакацыяў напружанасць у адносінах паміж дзвума хогвартскімі Дамамі дасягла сваёй мяжы. Узмацнілася колькасць невялічкіх сутычак паміж асобнымі навучэнцамі, якая дасягнула кульмінацыі, калі ў шпітальным крыле апынуліся грыфіндорскі чатырохгодка і слізэрынскі шасцігодка ў якіх з вушэй вырас парэй.
Але ж асабліва дрэнныя часы наступілі для Гары. Ён і кроку не мог прайсці без таго, каб нейкі слізэрынец не падставіў яму нагу, а ўжо Крэйб з Гойлам тыя і ўвогуле нейкім чынам аб’яўляліся там дзе быў Гары, аднак адразу ж камлюкавата спяшалі прэч, калі бачылі, што яго атачалі іншыя вучні. Вуд ў сваю чаргу даў заданне іншым, паўсюль суправаджаць Гары, каб пазбегнуць выпадкаў нападу на хлопчыка з боку слізэрынцаў. Грыфіндорцы ўспрынялі гэты загад з энтузіязмам і цяпер Гары ўвесь час спазняўся на заняткі, бо паўсюль яго атачаў вялізарны галосна размаўляючы натоўп. Сам жа хлопчык непакоіўся больш не аб ўласнай бяспецы, а аб захаванасці Вогненнай Стралы. Калі ён ня лётаў на ёй, ён зачыняў яе ў сваёй валізе і ўвесь час імкнуўся вярнуцца ў Грыфіндорскую Вежу, каб паглядзець ці там яна.
***У ноч перад матчам ніхто і не думаў, дакранацца да сваіх хатніх заданняў. І нават Герміёна не адкрывала падручнікаў.
- Я зараз ня здольная працаваць,- нярвуючыся сказала яна.- Не магу сканцэнтравацца.
У гасцёўне стаяў звышнатуральны глум. Блізняты Візлі здымалі напругу з падвоенай сілай туляючы на усе застаўкі. Олівер Вуд стуліўся ў куточку з мадэлью квідытчнага поля і штурхаў фігуркі сваёй палачкай, увесь час мармочучы нешта сабе пад нос. Анджэліна, Алісія і Кэці смяяліся над жартамі Фрэда і Джорджа. Гары сядзеў у далечыні ад ўсіх разам з Ронам і Герміёнаю, імкнучыся не думаць аб заўтрашнім матчы, бо што раз, калі ён гэта рабіў у яго адразу ж ўзнікала адчування бы нешта вялізнае са змаганнем пытаецца вылезці з яго страўніка.
- З вамі ўсё будзе добра,- папыталася падтрымаць яго Герміёна, якая сама была безумоўна перапужанай.
