Эрих Ремарк - Тры таварышы (на белорусском языке)
- Я не ведаю.
- I ўсё ж. - Яна прыхiлiла галаву да майго пляча. - Калi хочацца жыць, то ёсць нешта, што любiш. Цяжэй, але i лягчэй. Вось паслухай, няхай мне наканавана смерць, але я ўдзячная, што ў мяне ёсць ты. Я ж магла быць адзiнокай i няшчаснай. Тады б захацелася памерцi. Цяпер цяжка. Але затое я напоўнена каханнем, як пчала мёдам, калi яна вечарам вяртаецца ў вулей. Калi б мне давялося выбiраць, я выбрала б у любым выпадку тое самае.
Яна паглядзела на мяне.
- Пат, - сказаў я, - ёсць яшчэ i трэцi варыянт: перастане дзьмуць фен, справа палепшыцца i мы паедзем.
Яна ўсё яшчэ дапытлiва глядзела на мяне.
- Я баюся за цябе, Робi. Табе будзе цяжэй, чым мне.
- Давай пра гэта больш не гаварыць, - сказаў я.
- Я сказала гэта толькi, каб ты не думаў, што я сумую, - адказала яна.
- Я i не думаю, што ты сумуеш, - сказаў я.
Яна паклала мне руку на локаць.
- Знайдзi зноў цыганскi аркестр.
- Ты хочаш паслухаць?
- Хачу, каханы.
Я зноў уключыў прыёмнiк, i спачатку цiха, а потым усё гучней i паўней у пакоi загучалi скрыпкi i жалейкi i прыглушаныя арпеджыа цымбалаў.
- Цудоўна, - сказала Пат. - Як вецер. Вецер, якi нясе цябе.
Гэта быў вячэрнi канцэрт з рэстарана ў адным парку Будапешта. Праз гукi музыкi часам даносiлiся галасы клiентаў за стойкамi, час ад часу чуўся звонкi вясёлы ўскрык. Можна было ўявiць сабе, што робiцца там, на востраве Маргiт: каштаны пусцiлi ўжо першую лiстоту, i яна цьмяна мiгцiць пад месячным святлом i гайдаецца, быццам ад павеваў музыкi скрыпак. Магчыма, там ужо быў цёплы вечар, i людзi сядзяць на вольным паверты, а перад iмi стаяць куфлi з жоўтым венгерскiм вiном, афiцыянты бегаюць у белых куртках пад музыку цыганскiх скрыпак. А потым яны пойдуць праз зялёнае змярканне, змораныя, дадому. А тут ляжыць Пат i ўсмiхаецца, i яна нiколi не выйдзе з гэтага пакоя, нiколi не ўстане з гэтага ложка.
...Потым усё адбылося раптам хутка. Жывая плоць каханага твару стала раставаць. Вытыркнулiся скулы, на скронях праступiлi косцi. Рукi былi тонкiя, як у дзiцяцi, скабы тырчалi пад скурай. Лiхаманка ўсё часцей бiла худое цела. Сястра прынесла кiслародныя балоны, лекар прыходзiў праз кожную гадзiну.
Аднойчы паполуднi тэмпература невытлумачальна хутка ўпала. Пат прыйшла ў сябе i доўга глядзела на мяне.
- Дай мне люстэрка, - прашаптала яна.
- Навошта табе люстэрка? - сказаў я. - Адпачывай, Пат. Мне здаецца, што ты ўжо выкараскалася. У цябе няма тэмпературы.
- Не, - прашаптала яна сваiм надламаным, перагарэлым голасам. - Дай мне люстэрка.
Я абышоў вакол ложка, узяў люстэрка i ўпусцiў яго на падлогу. Яно разбiлася.
- Прабач, - сказаў я. - Такая недарэчнасць. Проста выпала ў мяне з рук i разбiлася адразу на тысячу асколкаў.
- У мяне ў кiшэнi ёсць яшчэ адно, Робi.
Гэта было маленькае люстэрка з храмiраванага нiкелю. Я павёў па iм рукой, каб хоць крыху засляпiць яго, i падаў Пат. Яна старанна працерла яго i напружана зазiрнула.
- Табе трэба ехаць, каханы, - прашаптала яна.
- Чаму? Цi ты мяне больш не любiш?
- Табе больш нельга бачыць мяне. Гэта ўжо не я.
Я забраў у яе люстэрка.
- Гэтыя металёвыя штукi нiкуды нягодныя, Пат. Ты толькi зiрнi, як я ў iм выглядаю. Бледны i худы. А я ж загарэлы i дужы. Гэта штуковiна ўся ў зморшчынах.
- У цябе павiнен застацца iншы ўспамiн пра мяне, - прашаптала яна. - Едзь, каханы. Я ўжо сама спраўлюся.
Я пачаў супакойваць яе. Яна зноў запатрабавала люстэрка i сумачку. Потым пачала пудрыцца, бледны схуднелы твар, патрэсканыя вусны, цяжкiя цёмныя ўпадзiны пад вачыма.
- Толькi крыху, каханы, - сказала яна, спрабуючы ўсмiхнуцца. - Ты не павiнен бачыць мяне непрыгожай.
- Можаш рабiць, што хочаш, - сказаў я. - Ты нiколi не будзеш непрыгожай. Для мяне ты самая прыгожая жанчына з усiх, каго я бачыў.
Я забраў люстэрка i пудранiцу i асцярожна паклаў ёй свае далонi пад галаву. Неўзабаве яна неспакойна заварушылася.
- Што з табой, Пат? - спытаў я.
- Вельмi гучна цiкае, - прашаптала яна.
- Што? Гадзiннiк?
- Так грымiць...
Я зняў з рукi гадзiннiк.
Яна са страхам сачыла за секунднай стрэлкай.
- Выкiнь яго...
Я кiнуў гадзiннiк у сцяну.
- Вось цяпер ён больш не цiкае. Цяпер час спынiўся. Мы разарвалi яго напалам. Цяпер мы толькi ўдваiх, толькi мы, ты i я, i нiчога больш.
Яна зiрнула на мяне. Яе вочы былi вельмi вялiкiя.
- Каханы... - прашаптала яна.
Я не мог вытрываць яе погляду. Ён iшоў аднекуль здалёку, пранiзваў мяне i дзесьцi знiкаў.
- Мой дарагi сябра, - мармытаў я, - мой каханы, мужны стары сябра...
...Яна памерла ў апошнюю гадзiну ночы, перад самай ранiцай. Яна памiрала цяжка i пакутлiва, i нiхто не мог ёй дапамагчы. Яна моцна трымала маю руку, але ўжо не ўсведамляла, што я каля яе. Нехта ў нейкi час сказаў:
- Яна памерла...
- Не, - не пагадзiўся я. - Яна не памерла. Яна яшчэ моцна трымае маю руку.
Святло. Невыносна зыркае святло. Людзi. Лекар. Я паволi расшчапiў пальцы. Рука Пат упала. Кроў. Скажоны ўдушшам твар. Спакутаваныя застылыя вочы. Карычневыя шаўкавiстыя валасы.
- Пат, - сказаў я. - Пат.
I ўпершыню яна не адказала мне.
- Хачу пабыць адзiн, - сказаў я.
- Можа, спачатку... - спытаў нехта.
- Не, - сказаў я. - Выйдзiце. Не чапайце.
Я змыў з яе кроў. Я здранцвеў. Я расчасаў ёй валасы. Яна астыла. Я паклаў яе на свой ложак i накрыў коўдрамi. Я сядзеў каля яе i не мог думаць. Я сядзеў на крэсле i ўзiраўся ў яе. Увайшоў сабака i сеў каля мяне. Я бачыў, як мяняўся яе твар. Я не мог нiчога зрабiць, як толькi безнадзейна сядзець i глядзець на яе. Потым наступiў ранак. Яе ўжо не было.
