Франсуа Мориак - Клубок гадзюк (на белорусском языке)
Хутка будзе паўстагоддзя, як мы ваюем адно з адным... I вось у гэты гарачы поўдзень абодва сапернiкi адчулi, што iх усё ж лучыць адна нiтачка, якая прадзецца старасцю... Мы ненавiдзелi адно аднаго, iшлi па жыццi рознымi пуцявiнамi, а сышлiся ў адным месцы... Далей ужо няма куды iсцi... Далей смерць... Ва ўсякiм разе для мяне. А ёй... ёй яшчэ заставаўся Бог... Уся людская марнасць, пажадлiвасць, штодзённая руцiна, усе клопаты, радасцi i беды яе разам адпалi, i цяпер нiчога не стаiць мiж ёю i Богам. Цi бачыць яна яго цяпер? Не, не бачыць. Засталася яшчэ адна перашкода - няздзейсненыя планы i патрабаваннi яе дзяцей. Iх сквапныя жаданнi перапаўнялi яе душу. Зноў даводзiлася шукаць, хiтраваць, пагражаць, лiслiвiць... Грашовы клопат, трывога аб здароўi дзяцей, iх намеры, iх прага да славы i багацця - нiкуды ад гэтага не падзенешся, i ўсё трэба пачынаць нанава, як нанава рашае школьнiк задачу, калi настаўнiк усё перакрэслiць i напiша: "Перарабiць".
I зноў яна глянула на алею. Там паходжвалi Жэнеўева i Янiна i нiбыта абразалi садовымi нажнiцамi сухiя галiнкi на кустах ружаў. Я сеў на лаўку, каб трохi аддыхацца, i доўга глядзеў услед жонцы, - яна iшла па алеi, нiзка апусцiўшы галаву, нiбы свавольнiк-падлетак, якi нарабiў бяды i iдзе на размову да строгага бацькi. Моцна парыла. Наблiжалася навальнiца. Шкада было глядзець на Iзу. Iшла яна цяжка, марудна: так ходзяць людзi, якiм кожны крок нясцерпная пакута. Мне нават пачулася, што яна прастагнала; "Ох, бедныя мае ногi!" I я падумаў, што нянавiсць памiж мужам i жонкай, якiя нямала разам пажылi на свеце, не такая неадольная, як iм здаецца...
Вось Iза падышла да дачкi i ўнучкi. Тыя, мусiць, пачалi яе папракаць. Нечакана яна павярнулася i пайшла да мяне. Расчырванелася, задыхалася, ледзьве дакульгала да лаўкi:
- Не магу я пераносiць такога надвор'я. I дыхаць не дае, i цiск мучыць... Паслухай, Луi, я... хацела ў цябе спытацца... Ведаеш, сама не свая... Нервы... Ты ж памятаеш... Суэцкiя акцыi... Мой пасаг... Мы з табой прадалi iх... А куды пайшлi тыя грошы?.. Ты ж тады сказаў мне падпiсаць яшчэ нейкiя паперы...
Я адказаў, што яна атрымала велiзарны прыбытак. Акцыi былi прададзены па самай высокай цане, i адразу ж пасля гэтага iх курс пачаў рэзка падаць. Я растлумачыў, якiя працэнтныя паперы купiў за атрыманыя грошы.
- Пасаг твой даў добры барыш. Усё аформлена на тваё iмя i пакладзена ў Вестмiнстэрскi банк. Сума зайздросная, нават калi ўлiчыць дэвальвацыю франка. Можаш быць спакойная. Дзецям да гэтага няма нiякай справы. Я - гаспадар сваiх уласных грошай i ўсяго таго, што я нажыў. Гэта маё. Але тое, што прыйшло з табой - гэта тваё. Дык iдзi супакой вунь тых анёлаў бескарыслiвасцi. Ах, як яны нас свiдруюць!..
Яна схапiла мяне за руку.
- За што ты iх ненавiдзiш? За што ты ўсю сваю сям'ю ненавiдзiш?
- Гэта вы мяне ненавiдзiце. Цi лепш сказаць, дзецi мае ненавiдзяць мяне. А ты... ты проста не заўважаеш мяне. Для цябе я iсную толькi тады, калi нервую цябе, наводжу страх...
- Мог бы дадаць яшчэ: "I калi мучу цябе..." Хiба я мала адпакутавала?
- Не трэба, Iза. Для цябе iснавалi толькi дзецi. Iх ты толькi i бачыла...
- А да каго ж мне было гарнуцца, як не да iх? Больш у мяне нiкога не было. Ты пакiнуў мяне, пачаў здраджваць мне, i паўгода не прайшло пасля вяселля. Сам усё ведаеш...
- Iза, дарагая, няўжо ты хочаш, каб я паверыў, нiбыта мае шашнi цябе хвалявалi... Хiба што, можа, закраналi тваё самалюбства. Маладыя жонкi вельмi ганарлiвыя...
Яна горка ўсмiхнулася.
- Ты як быццам i шчыра гаворыш. Падумаць толькi, ты нават не заўважаў...
Я ўвесь закалацiўся, - засвяцiлася надзея. I гаварыць неяк няёмка: калi тое было, сорак гадоў прайшло, патухлi ўжо даўно тыя пачуццi, а вось успомнiў - i затрапяталася надзея, што кахала яна мяне, а я i не ведаў... Ды не, цяпер ужо я не паверу.
- I нiколi ў цябе не вырвалася нi слова, нi крыку... Усё ў цябе забiралi дзецi.
Яна закрыла твар абедзвюма рукамi. Толькi цяпер, у гэты дзень, я заўважыў, якiя на iх цёмныя плямы i ўздутыя вены.
- Дзецi? Пра што ты гаворыш? З таго часу, як мы пачалi спаць у розных пакоях, я нiколi не клала iх з сабой, нават калi хварэлi. Усё чакала, усё спадзявалася, што прыйдзеш...
Горкiя слёзы цяклi па яе старэчых руках. I гэта была Iза. Адзiн я мог разгледзець у гэтай непаваротлiвай, нядужай старой жанчыне тую юную дзяўчыну маю колiшнюю спадарожнiцу ў далiне Лiлей...
- Сорамна i смешна ў мае гады ўспамiнаць гэта... Даруй мне, Луi.
Я моўчкi глядзеў на вiнаграднiкi. I ў гэты момант мяне ахапiла сумненне. Няўжо такое можа быць? Жывеш з чалавекам амаль паўстагоддзя i бачыш яго толькi напалову!.. Няўжо з усiх яго слоў, учынкаў мы адбiраем i запамiнаем толькi тое, што падаграе нашу крыўду на яго i падтрымлiвае злапамятлiвасць? У нас жыве нейкае пагiбельнае iмкненне спрашчаць чалавека, адкiдаць усе рысы, якiя маглi б змякчыць той агiдны вобраз, што мы самi стварылi. Як жа мы спяшаемся выкiнуць з памяцi тое, што дапамагло б нам намаляваць не карыкатурны, а сапраўдны партрэт чалавека!.. Не, нам часцей за ўсё патрэбна карыкатура... I тады нам прасцей, лягчэй апраўдаць нашу нянавiсць... А цi не заўважыла Iза майго хвалявання? Ох, як паспяшалася яна выкарыстаць гэта.
- Ты не паедзеш сёння?
У вачах у яе блiснуў радасны агеньчык, як гэта заўсёды бывала, калi ёй здавалася, што яна "перамагла мяне". Я прытварыўся здзiўленым i адказаў, што не бачу нiякiх прычын, каб адкладаць паездку. Мы ўсталi i памалу пайшлi ў маёнтак па лiпавай алеi. Так было далей, затое не трэба было падымацца ўгору па крутой сцежцы i лiшнi раз верадзiць сэрца. Што рабiць? Я быў разгублены. А можа, не ехаць? Можа, пайсцi ды аддаць жонцы свой сшытак?.. А што, калi... Яна абаперлася рукой на маё плячо. Столькi гадоў яна не рабiла гэтага!.. Алея выводзiла да дому з паўночнага боку. Iза сказала:
- Нiколi гэты Казо не прыбiрае садовых крэслаў...
Я разгублена паглядзеў на пустыя крэслы, што стаялi цесным кружком. Тым, хто сядзеў на iх ноччу, трэба было быць блiжэй адно да аднаго, каб гаварыць шэптам. На зямлi многа слядоў. Усюды акуркi тых цыгарэт, што палiць Фiлi. Тут, мiж гэтых разгалiстых лiп, якiя пасадзiў яшчэ мой бацька, пад начным небам засядаў варожы ваенны савет. Тут вырашалася, як аддаць мяне пад апеку або заслаць мяне ў вар'яцкi дом. Неяк аднойчы вечарам я ў парыве самапрынiжэння параўнаў сваё сэрца з клубком гадзюк. Не, не, цяпер-то я зразумеў: гадзюкi пакiнулi мяне, выпаўзлi на волю i ноччу скруцiлiся ў мярзотны клубок сярод вось гэтых крэслаў, i на зямлi яшчэ вiдаць iх сляды...
"Грошы свае ты атрымаеш, Iза, - думаў я. - Але толькi свае. Больш ты ад мяне нiчога не дачакаешся. Я зраблю так, каб i маёнтак вам не дастаўся. I лес прадам. Усё, што я атрымаў ад бацькоў, пойдзе майму сыну. Яго я яшчэ не ведаю. Але заўтра я пабачуся з гэтым юнаком. Якi б ён нi быў, ён - не ўдзельнiк вашай змовы. Гадаваўся, выхоўваўся ён далёка i не можа мяне ненавiдзець. А калi i ненавiдзiць, то прадмет яго нянавiсцi - чалавек уяўны, абстрактны, якi са мной нiчога агульнага не мае.
Я гнеўна скiнуў з пляча жончыну руку i, забыўшыся пра сваё хворае сэрца, хутка пачаў падымацца на ганак. Iза крыкнула: "Луi!.." Я нават не аглянуўся.
XIV
Мне не спалася, я ўстаў, апрануўся i выйшаў на вулiцу. Не так проста было трапiць на бульвар Манпарнас: давялося пракладаць сабе дарогу праз натоўп, пятляць, абыходзiць танцораў. У былыя часы нават такiя заядлыя рэспублiканцы, як я, ухiлялiся ад гулянняў на свята Чатырнаццатага лiпеня*. Тады нiводнаму прыстойнаму чалавеку i ў галаву не прыйшло б удзельнiчаць у гэтых вулiчных забавах i шэсцях. А цяпер вунь, куды нi глянь, усюды весяляцца, спяваюць, танцуюць. I зусiм гэта не вулiчны зброд. Нiякiх жулiкаў, хулiганаў, зладзеяў. Добра апранутыя маладыя людзi радуюцца самi i радуюць другiх. Сярод жанчын, што танцуюць, амаль няма прастытутак. Часам таксi перапыняюць танец, i тады маладыя людзi жартаўлiва, бяскрыўдна чапляюцца за дзверцы, за колы машын. Нейкi юнак незнарок штурхнуў мяне i гарэзлiва закрычаў: "Дарогу шаноўнаму старому!" Я праходзiў мiж двух радоў усмешлiвых, радасных твараў. "Што, не спiцца, дзед?" - прыязна кiнуў мне чарнявы падлетак з раскошнай шавялюрай... Эх, Люк, Люк! Даўно ты ўжо ў сырой зямельцы!.. А мог бы i ты вось гэтак смяяцца, танцаваць!.. Можа, ты i мяне яшчэ навучыў бы бесклапотна адпачываць, радавацца жыццю!.. Асыпаў бы я цябе i грашыма, i золатам, i падарункамi!.. Ды не... нiчога табе ўжо не трэба... Так разважаў я, седзячы на тэрасе кавярнi...
* Нацыянальнае свята французскага народа. 14 лiпеня 1789 г. паўстанцы штурмам узялi Бастылiю, што стала пачаткам Вялiкай французскай рэвалюцыi.
I раптам у натоўпе я ўбачыў самога сябе: гэта быў Рабэр. Побач з iм таптаўся нейкi нязграбны юнак, вiдаць, таварыш майго сына. У Рабэра такiя ж доўгiя ногi i кароткае тулава, як у мяне, ён уцягвае галаву ў плечы зусiм як я. Глядзець на яго брыдка. Усе мае фiзiчныя недахопы ў яго падкрэслены. У мяне самога доўгi твар, ну а ў яго - дык зусiм конская мыза. Плечы прыўзнятыя, як у гарбуноў. Дый голас у яго таксама як у гарбуна.
Я паклiкаў яго. Ён адстаў ад свайго прыяцеля i спалохана азiрнуўся.
- Толькi не тут! - выцiснуў ён з сябе. - Прыходзьце на вулiцу Кампань-Прэм'ер. Я буду чакаць на тратуары з правага боку.
