Неизвестно - Дубянецкі
Цікавы чалавек і цікавы яго інфаркт. Я саромеўся б такога захворвання - за звады. Усё жыццё на некага піша, з некім канфліктуе. Сённяшні званок яго я “расшыфраваў”, як вяртанне да спыненага часовага хобі. Нешта, відаць, піша на Ул. Жарко і хоча падмацаваць аргументам нябожчыка Бечыка. Праўдзівей, самога Варлена выкарыстаць у якасці аргумента.
Вельмі няўклюдна здабываў ён у мяне патрэбную інфармацыю. Здаецца, я так
і чуў, як ён хуценька шрайбаў па паперы ўслед за маімі адказамі на яго дзіўныя, імгненныя, аддалена звязаныя паміж сабою пытанні.
- Ух, гэты Жарко, невук, яго і з “Во славу Родіны” выгналі, - чую “скаргу” свайго субяседніка.
- Ён і Бечыка крытыкаваў, - працягвае.
- А хіба толькі аднаго Бечыка ён крытыкаваў? - кажу я.
- Ну, не аднаго, але ж, бачыце, Бечыка. - Нешта тут не дагаварыў Давыдчык.
- Гэта ён яго за нейкі альманах распякаў? - хоча ўцягнуць мяне ў гаворку М.Ф.
- За той альманах мяне больш распякалі, і правільна, - кажу я. - Ні Андра- юк, ні Бечык там “не вінаватыя”. Толькі за кампанію ім даставалася, і яны гэта ведаюць.
- Але ж спагнанне ў Камітэце наклалі на Бечыка.
Я маўчу.
- Гэта за “Спадчыну”? - не адстае ад мяне эксвыдавец.
- У нас выдавалася тады, як і цяпер, нямала альманахаў, - кажу я, не на- зываючы тую “Спадчыну”. Ты не запісвай, Міхаіл, за мною. Усё роўна не схопіш гэтай справы. А выплюхнеш недзе які-небудзь скажоны фрагмент, дам непрыемнае табе абвяржэнне.
- Я не, я не пішу. Гэта ж было ў 83-м годзе? - не сціхае субяседнік...
А званіў быццам бы каб дазнацца пра маё здароўе...
Жывы, курылка!
28 сакавіка 1987 году. “Каму ўрок?” - так названы вялікі артыкул, надрука- ваны ўчора ў газеце “Известия”. Над артыкулам рубрыка “Вучыцца дэмакратыі”
- цяпер гэта наймаднейшы заклік савецкай прапаганды.
У згаданым артыкуле АЕжелев расказвае, як у Ленінградзе на Iсакіеўскай плошчы маладыя патрыёты баранілі ад зносу гарадскімі ўладамі стары будынак былой гасцініцы “Англетер”. Гэтая гісторыя вельмі нагадвае мінскую гісторыю абароны будынку першага баларускага тэатра на плошчы Свабоды.
1 там, і тут на юнакоў, што засланялі сабою дарагія народу муры, пусцілі бульдозеры. I там, і тут з воляю народу не палічыліся, будынкі паламалі. I там, і тут удзельнікаў мужнай, але, на жаль, бясплённай абароны ўлады абвінавацілі ў парушэнні савецкага заканадаўства (!).
Ёсць, аднак, і істотная розніца ў гэтых дзвюх падобных гісторыях: мінскіх адваж- ных патрыётаў дадаткова да ўсяго назвалі яшчэ і беларускімі нацыяналістамі і ўзялі на адпаведны ўлік, чаго не дапусцілі ў адносінах да іх ленінградскіх калегаў.
Заўважым, што такім абвінавачваннем закончваюцца любыя нашыя па- трыятычныя акцыі. Можна толькі пазайздросціць сімпатычным нам рускім на- цыяналістам, якія змагаюцца за сваю культуру, не баючыся палітычнага крыміналу. А нас пабралі на ўлік у КДБ.
P. S. Фасадная сцяна разбуранага мінскага будынку была аздобленая цікавым балконам, на кратах якога, здаецца, красавалася з шэсць прыгожа выкутых Пагоняў. Дзе яны? Няўжо выкінулі, як “нацыянальную атрыбутыку”?!
29 сакавіка 1987 году. Нядзеля, пасля дванаццаці гадзінаў. Працую над Распуцінскім “Пажарам” і скрозь адчыненыя дзверы ў суседні, наш агульны пакой адным вухам чую нейкую фальклорную тэлеперадачу. Чую словы таго, хто вядзе:
- У апошні час узнікла і паспяхова развіваецца новая цікавая з’ява ў мастацкай самадзейнасці - сямейныя ансамблі. Зараз мы вам пакажам адзін такі калектыў
з Літоўскай ССР.
- Ты паказаў бы з Кемераўскай вобласці! - кажу не без іроніі я, выходзячы, каб зірнуць на экран.
Убачыў з задавальненнем добра зладжаны музычны ансамбль і зусім быў ура- жаны вялізным танцавальным гуртам - сямейным. Гэта ўсё адна разгалінаваная сям’я - і музыкі, і танцоры. Мабыць, дзяды, бабкі, дзеці, унукі. Ды дваюрадныя, траюрадныя гэтай жа лініі. Ды мужы, жонкі, свёкры і свякрухі, цешчы і цесці. Дый іх сваякі! Бо гурт быў у сапраўднасці на добры дзесятак нармальных сем’яў.
Але ж не сам гэты факт нарадзіў гэты запіс. Яго, напэўна ж, не было б, каб не назойлівае прыставанне журналісткі да старой літоўкі з той “самадзейнасці”.
- А скажыце, калі было лепш спяваць, - цяпер ці раней, - дапытваецца не зусім разумная тэлежурналістка, пад “раней” маючы на ўвазе Літву самастойную, дасавецкую.
Кабета, яўна неўпапад, сказала, што “вядома, раней”. Гэта абразіла “журналістку”
- яна чакала (!?) пачуць ухвалу савецкаму рэжыму. I як толькі яна не касабочыла сваё правакацыйнае пытанне! I колькі прыкрых “збояў” мела, аж нарэшце нешта нібы “аптымістычнае” пачула ад беднай “падследнай” і пакінула яе.
Гэтую перадачу змяніла праграма “Мир и молодость”. Рэзалі слых грубыя, на мяжы “нецэнзуршчыны” словы, што зрываліся з экрану і напаўнялі кватэру. Давялося шчыльней прыкрыць дзверы.
2 красавіка 1987 году. Папа Рымскі Ян Павел II зноў у Лацінскай Амерыцы. Сёння ён - у Чылі! Піначэт, як вынікае з замежнай інфармацыі, падрыхтаваўся моцна, каб не дапусціць да непажаданых свайму рэжыму эксцэсаў. Што датычыцца усяленскага Архіпастыра, то ўвесь свет добра ведае яго намаганні ўнесці магутны ўклад у справу якраз разбурэння гэтага дэспатычнага рэжыму.
Каталіцкая Царква Чылі ўвесь час, як вядома, знаходзіцца ў апазіцыі да крывавай піначэтаўскай дыктатуры. У апошні час гэтыя адносіны яшчэ больш абвастрыліся. Ян Павел II ужо некалькі разоў недвухсэнсоўна падтрымаў антыпіначэтаўска настроены Чылійскі Епіскап.
Я шчыра ўздыхаю да Усявышняга ў інтэнцыі шчаслівага завяршэння гэтага небяспечнага Святога Паломніцтва. Божа, захавай на доўгія гады прысвечанае па- шырэнню Тваёй славы падзвіжніцкае жыццё святога Пантыфіката Яна Паўла II.
Газета “Известия” дае трывожную інфармацыю пра становішча ў Сант’яга на ўчарашні дзень, гэта значыць, напярэдадні візіту. Там адбываюцца антыпіначэтаўскія дэманстрацыі, мітынгі бяздомных. Сям-там успыхваюць сутычкі паміж паліцыяй і дэманстрантамі. Поўна арыштаваных! Карацей, атмасфера накаляецца.
3 красавіка 1987 году. Асноўная мая ўвага засяроджаная цяпер на Чылі.
Учора вечарам Цэнтральнае тэлебачанне паказала некалькі кадраў аб прыездзе
Свяцейшага ў сталіцу няшчаснай краіны і яго афіцыйнай (!) сустрэчы. Выгляд у Папы стомлены. А можа, Яго раздражняе Піначэт?
Сёння “Известия” далі ўжо значна большую інфармацыю пра гэту выдатную падзею. Прыкладна 1800 знакаў, альбо машынапісную старонку. Прытым змясцілі на першай паласе пад падвойнай рубрыкай - “Паведамленні з-за мяжы” і дадат- ковая - “Прэс-служба “Известий”.
Дарэчы, учора “з тэлетайпнай залы “Известий” надрукавалі ўсяго толькі да сарака словаў пад назваю “Дэманстрацыя бяздомных”.
У гэтай краіне, значыцца, Ян Павел II прабудзе аж шэсць дзён. Як паведам- ляюць, сустрэча яго “вылілася ў масавую антыдыктатурскую дэманстрацыю... як толькі Папа апынуўся ў саборы, на чылійцаў абрынулі ўсю магутнасць вадамётных гарматаў, быў прыменены слёзатачывы газ. Пачаліся арышты людзей...”
Гэта ж толькі пачатак! Наперадзе яшчэ цэлых пяць даўжэзных небяспечных дзён. Хачу быць там! Хачу быць побач! Хачу прадухіліць любую прыкрасць Вялікаму. Вачыма сваёй душы я ўжо выразна бачу гэтую спакутаваную краіну, тыя дарогі, дзе ён будзе, тыя храмы, якія яго прымуць. Бачу натоўпы, што яго акружаюць. Вось сярод іх я растваруся і буду ўсюды ў гэтым натоўпе, спераду і з бакоў яго! Буду над ім! Я стану на гэты час мільёнавокім вартавым!
4 красавіка 1987 году. Сённяшнія газеты, якія я атрымліваю, прадмет майго шчымлівага клопату “не заўважылі” (!). Ніводная ні радочка не дала!
Схадзіў у кіёск “Саюздруку”, можа, будзе свежая “Trybuna Ludu” - тыя камуністы пакуль яшчэ вымушаныя хоць рабіць прыстойны выгляд; прымушае, вядома, уласны народ. “Trybuna” заўчарашняя. Бяру і думаю, каб, галоўнае, не прапусціць наступныя нумары з падзеямі ў Чылі. У гэтым выпуску пра Чылі толькі адзін сказ: учора а 16-ай гадзіне papiez прыбыў у Сант’яга, пачынаючы гэтым самым другі этап візіту.
Вось і ўсё. Тут больш яшчэ і не маглі даць. Гэты сказ са сваім загалоўкам “Wizyta w Chile” падвярсталі пад 56-радковую інфармацыю з Мантэвідэа “Jan Pawel II w Urugwaju”. З яе вынікае, што яшчэ ў самалёце, па дарозе ў Мантэвідэа, Папа Рымскі перад прыстаўленымі да яго журналістамі сказаў, што Касцёлу не- абходна стаць на абарону правоў чалавека ў Чылі. Журналісты дазналіся і пра папскі намер сустрэцца ў Сант’яга з прадстаўнікамі палітычнай апазіцыі.
Непрыстойныя паводзіны савецкіх сродкаў масавай інфармацыі - змова маўчання - кампенсуецца замежнымі.
Лондан: Папа Рымскі сказаў журналістам (!), што Касцёл у Чылі павінен адыграць такую самую ролю, як і на Філіпінах; генерала Піначэта ён назваў дыктатарам.
Калі б Царква падтрымала Піначэта, дык гэта было б яе падзенне.
Папу папярэджвалі, каб не ехаў сюды, бо Піначэт захоча выкарыстаць гэта ў сваіх інтарэсах.
