Джордж Оруэлл - 1984 (на белорусском языке)
- Як ты ўсё гэта дастала?
- Гэта ўсё прадукты для Ўнутранай Партыi. У гэтых свiнняў ёсць усё, абсалютна ўсё. Але, вядома, афiцыянты, слугi, людзi крадуць патроху i... Глядзi, тут яшчэ ёсць пакецiк з гарбатай.
Ўiнстан прысеў побач з ёй. Ён абарваў ражочак пакета i раскрыў яго.
- Гэта сапраўдная гарбата. Не парэчкавае лiсце.
- Нядаўна завезлi вялiкую партыю гарбаты. Яны заваявалi Iндыю цi нейкую iншую краiну, - сказала яна няпэўна. - Але паслухай, любы мой. Адвярнiся, калi ласка, на тры хвiлiны. Сядзь на той край ложка. Не надта блiзка да акна. I не паварочвайся, пакуль я не скажу.
Ўiнстан няўважна глядзеў праз муслiнавую фiранку. Унiзе, у двары, жанчына з чырвонымi рукамi ўсё яшчэ сноўдалася памiж балеяй i вяроўкай. Яна дастала з рота дзве драўляныя зашчапкi i натхнёна заспявала:
Кажуць, з часам загояцца раны
I не ўспомнiш пра боль, пра ману.
Але слёзы i смех тых забытых уцех
Закрануць майго сэрца струну.
Здавалася, яна ведала на памяць усе словы гэтай iдыёцкай песнi. Яе голас, мiлагучны i шчаслiва-сумны, гучаў у цёплым летнiм паветры. Здавалася, што яна i сапраўды шчаслiвая, толькi б гэты чэрвеньскi дзень цягнуўся бясконца, а балея з бялiзнай была бяздонная; яна мела б за шчасце заставацца тут тысячу гадоў, развешваць пялюшкi i спяваць розную лухту. Ўiнстана ўразiў дзiўны факт: ён нiколi не чуў, каб сябра Партыi спяваў адзiн i сам сабе. Гэта здалося б трошкi нядобранадзейным, гэта быў бы небяспечны выбрык, як размова з самiм сабой. Можа, толькi людзям, якiм пагражае галодная смерць, няма чаго баяцца, i яны спяваюць.
- А цяпер можаш павярнуцца, - сказала Джулiя.
Ён павярнуўся i нейкую хвiлiну не мог яе пазнаць. Ён чакаў убачыць яе голую, але яна была не голая. Перамена, што адбылася ў ёй, была значна дзiўнейшая. Яна нафарбавала твар.
Напэўна, яна зайшла ў нейкую крамку ў пролаўскiх кварталах i купiла поўны касметычны набор. Вусны ў яе былi цёмна-чырвоныя, шчокi нарумяненыя, нос напудраны. Нават пад вачыма было нешта, што дадавала iм бляску. Зроблена гэта было не надта ўмела, але Ўiнстанавы веды ў гэтай галiне каштавалi няшмат. Нiколi раней ён не бачыў i не мог сабе ўявiць партыйную жанчыну з нафарбаваным тварам. Перамена ў яе аблiччы была неверагодная. Усяго некалькi штрыхоў там, дзе трэба, i яна зрабiлася не толькi прыгажэйшая, але i больш жаноцкая. Кароткiя валасы i хлапечы камбiнезон толькi ўзмацнялi ўражанне. Калi ён абняў яе, у нос яму ўдарыў пах штучных фiялак. Ён прыгадаў прыцемкi кухнi ў сутарэннi i пусты рот жанчыны. Парфума была такая самая, але цяпер, здавалася, гэта было неiстотна.
- I парфума таксама! - сказаў ён.
- Так, каханы, i парфума. А ведаеш, што я зраблю другiм разам? Я дастану сапраўдную жаночую сукенку i надзену яе замест гэтых iдыёцкiх штаноў. У мяне будуць шаўковыя панчохi i туфлiкi на высокiх абцасах. У гэтым пакоi я буду жанчынай, а не таварышам па Партыi.
Яны раздзелiся i залезлi ў вялiзны ложак з чырвонага дрэва. Упершыню Ўiнстан раздзяваўся перад ёй. Дагэтуль ён саромеўся свайго бледнага i худога цела, разбухлых жыл на нагах i бясколернай плямы над костачкай. Бялiзны не было, але коўдра, на якую яны леглi, была працертая i гладкая. Памеры i мяккасць ложка ўразiлi iх абаiх.
- Гэты ложак, напэўна, поўны клапоў? - сказала Джулiя.
Такiх ложкаў на дваiх болей нiдзе нельга было ўбачыць, хiба што толькi ў пролаў. У дзяцiнстве Ўiнстану даводзiлася спаць у такiм ложку. Джулiя, наколькi яна памятала, нiколi на такiм ложку не ляжала.
Яны на хвiлiнку заснулi. Калi Ўiнстан прачнуўся, стрэлкi на гадзiннiку ўжо перасунулiся на лiчбу "дзевяць". Ён не варушыўся, бо Джулiя спала, паклаўшы галаву яму на плячо. Большая частка касметыкi была цяпер на Ўiнстанавым твары i на падушцы, але лёгкае ружовае адценне яшчэ трымалася, падкрэслiваючы прыгажосць яе твару. Жоўты прамень закатнага сонца ўпаў на ложак i асвятлiў камiн, дзе ў рондалi кiпела вада. Унiзе, у двары, жанчына ўжо не спявала, але адтуль даляталi прыглушаныя крыкi дзяцей. Ўiнстан задумаўся, цi ў скасаванай мiнуўшчыне лiчылася нармальным, калi свежым летнiм вечарам мужчына i жанчына ляжалi вось у такiм ложку раздзетыя i займалiся каханнем, калi хацелi, гаварылi, пра што хацелi, не адчуваючы патрэбы ўставаць, проста ляжалi i слухалi спакойныя гукi з вулiцы. Напэўна, не было такiх часоў, калi б гэта лiчылася натуральным... Джулiя прачнулася, працерла вочы, прыўзнялася i абаперлася на локаць, каб паглядзець на керагаз.
- Палова вады выкiпела, - сказала яна. - Зараз я ўстану i зраблю кавы. У нас яшчэ ёсць гадзiна. Калi ў цябе тушаць святло?
- У дваццаць тры трыццаць.
- У маiм iнтэрнаце ў дваццаць тры. Але табе трэба вярнуцца раней, бо... Гэй! Пайшла прэч, паганая жывёлiна!
Яна перавярнулася ў ложку, схапiла з падлогi туфлiк i з размаху шпурнула яго ў кут, рэзкiм юнацкiм узмахам рукi, зусiм гэтак, як аднойчы ўранку яна кiнула слоўнiк у Гольдштэйна пад час Двуххвiлiнкi Нянавiсцi.
- Што гэта было? - здзiўлена запытаўся ён.
- Пацук. Ён высунуў свой паскудны нос з-за шалёўкi. Там дзiрка. Але я добра яго напалохала.
- Пацукi, - прашаптаў Ўiнстан. - У гэтым пакоi!
- Ды яны тут паўсюль, - безуважна сказала Джулiя i легла зноў. - У нас у iнтэрнаце яны ёсць нават на кухнi. У Лондане ёсць раёны, дзе яны кiшма кiшаць. Ты ведаеш, што яны нападаюць на дзяцей? Але, на дзяцей. На некаторых вулiцах жанчыны баяцца пакiнуць дзiця адно на дзве хвiлiны. Вялiкiя бурыя пацукi. А самае жахлiвае, што гэтыя паганыя стварэннi заўсёды...
- Не кажы далей! - закрычаў Ўiнстан, шырока расплюшчыўшы вочы.
- Каханы! Ты ўвесь збялеў! Што з табою? Цi не ад пацукоў табе так блага?
- З усiх жахаў на свеце... пацук!
Яна прытулiла яго да сябе, абняла, нiбы хочучы супакоiць яго цеплынёй свайго цела. Ён расплюшчыў вочы не адразу. Некалькi хвiлiн яму здавалася, што ён зноў перажывае тое страшнае мроенне, што час ад часу наведвала яго праз усё жыццё. Карцiна была амаль заўсёды тая самая. Ён стаяў перад сцяною цемры, а па той бок сцяны было штосьцi невыноснае, штосьцi такое жахлiвае, што i падысцi было страшна. У сваiм сне ён заўсёды ў глыбiнi душы адчуваў самападман, бо, праўду кажучы, ён ведаў, што было за гэтай сцяною. I ён мог бы апошнiм жыццёвым намаганнем, нiбы вырваўшы кавалак мозгу, адкрыць тое святлу. Але заўсёды ён прачынаўся, так i не ўбачыўшы, што там было. Але яно нейкiм чынам было звязана з тым, што хацела сказаць Джулiя, калi ён яе перапынiў.
- Прабач, - сказаў ён. - Усё добра. Я не люблю пацукоў, вось i ўсё.
- Не хвалюйся, любы, гэтыя агiдныя стварэннi сюды не пралезуць. Калi мы будзем адыходзiць, я заткну дзiрку шматком радна, а калi прыйдзем другi раз, я прынясу трошкi алебастру i шчыльна закладу дзiрку.
Хвiлiна сляпога страху ўжо напалову забылася. Трошкi збянтэжаны, Ўiнстан сеў, абапершыся на бiльца ложка. Джулiя ўстала, надзела камбiнезон i зварыла кавы. Пах, што iшоў з рондаля, быў такi моцны i спакуслiвы, што яны зачынiлi акно, баючыся, каб хто з вулiцы не пачуў i не зацiкавiўся. Але яшчэ смачнейшым за каву быў аксамiтна-мяккi смак цукру, пра якi Ўiнстан пасля столькiх гадоў сахарыну амаль зусiм забыўся. Засунуўшы адну руку ў кiшэню, трымаючы ў другой лусту хлеба, намазаную варэннем, Джулiя задуменна хадзiла па пакоi. Яна безуважна агледзела кнiгi, адзначыла, як найлепей адрамантаваць раскладны стол, села ў стары фатэль - цi зручна ў iм сядзець, паглядзела з зычлiвай спагадай на дзiвацкi гадзiннiк з дванаццаццю лiчбамi. Яна прынесла з сабою ў ложак шкляное прэс-пап'е, каб паглядзець на яго пад лепшым святлом. Ўiнстан узяў яго ў яе з рук, як заўсёды, зачараваны мяккасцю i вадкай празрыстасцю шкла.
