Герберт Уэллс - Чалавек-невiдзiмка (на белорусском языке)
- Так?
- Вам вядома чырвонае рэчыва, якое афарбоўвае кроў. Дык вось: яно можа стаць белым, бясколерным, захоўваючы ў той жа час усе свае якасцi.
У Кемпа вырваўся воклiч здзiўлення.
Невiдзiмка ўстаў i закрочыў па цесным кабiнеце.
- Вы здзiўлены - я разумею. Помню тую ноч. Было вельмi позна - днём перашкаджалi працаваць непiсьменныя студэнты, якiя глядзелi на мяне, разiнуўшы рот, i я iншы раз заседжваўся да ранiцы. Адкрыццё гэтае асянiла мяне раптоўна, яно з'явiлася ва ўсiм сваiм бляску i закончанасцi. Я быў адзiн, у лабараторыi панавала цiшыня, уверсе ярка гарэлi лямпы... "Можна зрабiць жывёлiну - яе тканку - празрыстай! Можна зрабiць яе нябачнай! Усё, акрамя пiгментаў. Я магу стаць невiдзiмкам", - сказаў я, раптам усвядомiўшы, што значыць быць альбiносам, валодаючы такiмi ведамi. Я быў ашаломлены. Я кiнуў фiльтраванне, якiм быў заняты, i падышоў да вялiкага акна. "Я магу стаць невiдзiмкам", - паўтараў я, гледзячы на зорнае неба.
Зрабiць гэта - значыць перасягнуць магiю i чарадзейства. I я, свабодны ад усялякiх сумненняў, стаў маляваць сабе цудоўную карцiну таго, што можа даць чалавеку нябачнасць. Таямнiчасць, магутнасць, свабоду. Адваротнага боку медаля я не бачыў. Падумайце толькi! Я - варты жалю бедны асiстэнт, якi вучыць дурняў у правiнцыяльным каледжы, - магу зрабiцца ўсемагутным. Скажыце самi, Кемп, вось калi б вы... Кожны, паверце, схапiўся б за такое адкрыццё. I я працаваў яшчэ тры гады, i за кожнай перашкодай, якую я з такiм намаганнем пераадольваў, узнiкала новая! Колькi дэталяў! I да таго ж нi хвiлiны спакою! Гэты правiнцыяльны прафесар вечна падглядвае за табой! Назаляе i назаляе: "Калi ж вы нарэшце апублiкуеце сваю работу?" А студэнты! Беднасць! Тры гады такога жыцця. Тры гады я працаваў, хаваючыся, у бесперапыннай трывозе - i пасля ўсяго гэтага пераканаўся што закончыць мой дослед немагчыма... немагчыма...
- Чаму? - спытаўся Кемп.
- Грошы... - адказаў Невiдзiмка i стаў глядзець у акно. Раптам ён рэзка павярнуўся.
- Тады я абакраў свайго старога, абрабаваў роднага бацьку... Грошы былi чужыя, i ён застрэлiўся.
Раздзел XX
У ДОМЕ НА ГРЭЙТ-ПОРТЛЕНД-СТРЫТ
З хвiлiну Кемп сядзеў маўклiва, гледзячы на спiну безгаловай фiгуры, якая стаяла каля акна. Потым уздрыгнуў, уражаны нейкай думкай, падняўся, узяў Невiдзiмку за руку i адвёў яго ад акна.
- Вы стамiлiся, - сказаў ён. - Я сяджу, а вы ўвесь час ходзiце. Сядзьце ў маё крэсла.
Сам ён сеў памiж Грыфiнам i блiжэйшым акном. Грыфiн сеў у крэсла, памаўчаў крыху, потым зноў хутка загаварыў:
- Калi гэта здарылася, я ўжо развiтаўся з каледжам у Чэзiлстоў. Гэта было ў снежнi мiнулага года. Я наняў пакой у Лондане, вялiкi пакой без мэблi ў вялiзным занядбаным доме, у глухiм квартале, каля Грэйт-Портленд-стрыт. Пакой хутка запоўнiўся самымi рознымi апаратамi, купленымi на бацькоўскiя грошы, i я працаваў упарта, паспяхова, я няспынна наблiжаўся да мэты. Я быў падобны на чалавека, якi выбраўся з густога зараснiку i нечакана быў уцягнуты ў нейкую бязглуздую незразумелую трагедыю. Я паехаў на пахаванне бацькi. Я ўвесь быў захоплены сваiмi доследамi, i я палец аб палец не стукнуў, каб выратаваць яго рэпутацыю. Помню пахаванне, танную труну, убогую працэсiю, што паднiмалася па схiле ўзгорка, халодны, пранiзлiвы вецер... Стары ўнiверсiтэцкi таварыш бацькi здзейснiў над iм апошнi абрад, няшчасны, чорны, скручаны стары, якi пакутаваў насмаркам.
Помню, я вяртаўся з могiлак у апусцелы дом па мястэчку, якое некалi было вёскай, а цяпер, на скорую руку перабудаванае i залатанае, стала агiдным падабенствам горада. Усе дарогi, па якой нi пойдзеш, вялi ў запусцелыя навакольныя палi i абрывалiся ў кучах шчэбню i густых зараснiках пустазелля. Помню, як я крочыў па слiзкiм блiскучым тратуары - змрочная чорная фiгура - i нейкае дзiўнае пачуццё адчужанасцi адчуваў я ў гэтым гарадку, ханжаскiм i гандлярскiм.
Смерць бацькi нiколькi мяне не засмуцiла. Ён здаваўся мне ахвярай сваёй асабiстай неразумнай чуллiвасцi. Усеагульная крывадушнасць патрабавала маёй прысутнасцi на пахаваннi, на самой жа справе гэта мяне мала закранала.
Але, iдучы па Хай-стрыт, я прыпомнiў на iмгненне сваё мiнулае. Я ўбачыў дзяўчыну, якую ведаў дзесяць гадоў назад. Нашы вочы сустрэлiся...
Сам не ведаю чаму, я вярнуўся i загаварыў з ёй. Яна аказалася самым звычайным стварэннем.
Усё маё знаходжанне на старым папялiшчы было падобна на сон. Я не адчуваў тады, што я адзiнокi, што я перайшоў з жывога свету ў пустыню. Я ўсведамляў, што згубiў цiкавасць да навакольнага. Але прыпiсваў гэта агульнай пустаце жыцця. Вярнуцца ў свой пакой азначала для мяне зноў забыць сапраўдную рэчаiснасць. Тут было ўсё тое, што я ведаў i любiў: апараты, падрыхтаваныя доследы. Амаль усе перашкоды былi ўжо лiквiдаваны, заставалася толькi абдумаць некаторыя дробязi.
Калi-небудзь, Кемп, я апiшу вам усе гэтыя вельмi складаныя працэсы. Не станем зараз уваходзiць у падрабязнасцi. У большасцi, за выключэннем некаторых пунктаў, якiя я лiчу за лепшае захоўваць у памяцi, усё гэта запiсана шыфрам у тых кнiгах, якiя сцягнуў валацуга. Мы павiнны злавiць яго. Мы павiнны вярнуць гэтыя кнiгi. Галоўная задача заключалася ў тым, каб змясцiць празрысты прадмет, каэфiцыент праламлення якога патрэбна было знiзiць, памiж двума святловыпраменьваючымi цэнтрамi эфiрнай вiбрацыi, - пра яе я раскажу вам потым. Не, не рэнтгенаўскiя промнi. Не ведаю, цi апiсваў хто-небудзь тыя промнi, пра якiя я кажу, але яны iснуюць, гэта несумненна. Я карыстаўся двзюмя невялiкiмi дынама-машынамi, якiя пускаў у ход пры дапамозе таннага газавага рухавiка. Першы мой дослед я прарабiў над кавалкам белай шарсцяной тканiны. Да чаго ж дзiўна было бачыць, як гэтая белая мяккая тканiна паступова таяла, быццам струмень пары, i потым знiкала зусiм.
Мне не верылася, што я гэта зрабiў. Я сунуў руку ў пустату i намацаў тканiну. такую ж шчыльную, як i раней. Я незнарок тузануў, i яна ўпала на падлогу. Я не адразу знайшоў яе.
А потым здарылася вось што: я пачуў за спiной мяўканне, павярнуўся i ўбачыў на вадасцёкавай трубе за акном белую кошку - худую i страшэнна брудную. Мяне нiбы асянiла. "Усё гатова для цябе", - сказаў я, падышоў да акна, адчынiў яго i ласкава паклiкаў кошку. Яна зайшла ў пакой мурлыкаючы, небарака, яна ледзьве не здыхала ад голаду, i я даў ёй малака. Уся мая правiзiя захоўвалася ў буфеце, у кутку пакоя. Выхлебтаўшы малако, кошка стала разгульваць па пакоi, абнюхваючы ўсе куткi - мусiць, яна вырашыла, што тут будзе яе новы дом. Нябачная ануча некалькi ўсхвалявала яе - вы паглядзелi б, як яна зафыркала! Я пасадзiў яе вельмi зручна на маiм складным ложку i пачаставаў маслам, каб яна дала памыць сябе.
- I вы паспрабавалi правесцi над ёй дослед?
- Так. Але напаiць кошку зеллем - гэта не жарт, Кемп! I дослед мой не ўдаўся.
- Не ўдаўся?
- Па двух пунктах. Па-першае, кiпцюры, а па-другое, пiгмент... забыўся яго назву - на задняй сценцы вока ў кошак, помнiце?
