Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана
Гары і Герміёна ўважліва прыслухаліся. Яны пачулі адыходзячыя крокі, ціхія праклёны ката. Нарэшце запанавала цішыня.
- І што цяпер?- азіраючыся прашапатаў Гары.
- Нам пакуль што прыйдзецца перасядзець тут,- адказала ашаломленая Герміёна.- Нам трэба дачакацца, пакуль яны не вернуцца да замка. І пакуль Бакбік зможа спакойна падляцець да сірыюсава вакна. Гэта будзе не меньш чым праз дзве гадзіны... як усё гэта цяжка...
Яна нервова паглядзела праз плячо ў глыбіню леса. Сонца пакрысе хавалася за даляглядам.
- Нам трэба змяніць схованку,- задумліва прамовіў Гары.- Мы павінны добра бачыць Лупцуючую вярбу, ці не будзем ведаць што адбываецца.
- Балазе,- адказала дзяўчынка і зручней схапіла вяроўку да якой быў прывязаны Бакбік.- Але памятай Гары, нас ніхто не павінен бачыць...
Яны зноўку пусціліся скрозь густы змрок па ўзлессі. Нарэшце яны дасягнулі алейцы дрэў з-за якіх мажліва было ўпотай назіраць за Вярбой..
- Глядзі, вунь Рон!- нечакана прамовіў Гары.
Праз траўнік бегла нейкая цёмная постаць, чый крык рэхам пранізаў начное паветра.
- Вэк ад яго... вэк... Скаберс, ходзь да мяне...
Потым знеадкуль у паветры матэрыялізаваліся яшчэ дзве постаці. Гары ўбачыў як ён з Герміёнаю пагналіся за Ронам, потым як Рон паваліўся на зямлю.
- Вось табе! Ідзі прэч, смярдзючы кот...
- Ага, а вось і Сірыюс!- сказаў Гары. З-пад каранёў Лупцуючай вярбы выскачыла постаць вялізнага сабакі. Ён сшыбіў на зямлю Гары і схапіў Рона...
- Адсюль, усё выглядае яшчэ горш, як лічыш?- прамовіў хлопец, гледзячы, як сабака зацягвае Рона між каранёў.- Ай... глядзі, мяне толькі што шыбанула галінкай... цяпер цябе... як жа ўсё гэта ДЗІЎНА...
Лупцуючая Вярба рыпела і атакавала іх сваім ніжнім галлём. Гары і Герміёна бачылі, як яны, падчас спробы прабрацца да камля атрымліваюць адзін за другім моцныя ўдары дрэва. Раптам Вярба замярла.
- Гэта Крукшанс націснуў на вузел,- прамовіла Герміёна.
- Так, мы пайшлі...- замармытаў Гары.- Мы ў праходзе.
У той жа момант, дрэва пачало рухацца ізноў. Праз колькі секунд, яны адчулі паблізу ад сябе нечыя крокі. Дамблдор, Макнэйр, Фадж і стары камітэтчык вярталіся да хогвартскага замку.
- Адразу пасля таго, як мы трапілі ў праход!- прамовіла Герміёна.- А калі б толькі Дамблдор мог пайсці з намі...
- Макнэйр і Фадж, пайшлі бы за ім і б’юся ў заклад,- з’едліва адказаў ёй Гары,- што Фадж імгненна загадаў бы Макнэйру забіць Сірыюса...
Яны глядзелі, як чацвёра мужчын рушылі да замку, а потым зніклі з іх вачэй. Колькі хвілін паблізу ад Вярбы нікога не было. І тут...
- А вось і Люпін!- прамовіў Гары. Яны ўбачылі як нехта збягае па каменных прыступках і імчыць да Вярбы. Гары паглядзеў на неба. Хмары цалкавіта засланялі месяц.
Падбегшы да дрэва Люпін схапіў нейкую паламаную галінку і націснуў ёй на камель. Дрэва супынілася і прафесар таксама знік ў шчыліне між карэння.
- Калі б ён захапіў з сабою Мантыю,- прамармытаў Гары.- Яна ж ляжала на яго вачах...
Ён павярнуўся да Герміёны.
- Калі я зараз выскачу і забяру яе, Снэйп не зможа яе атрымаць і...
- Гары, НАС АНІХТО НЕ ПАВІНЕН БАЧЫЦЬ!
- Як ты толькі можаш вытрымаць гэта?- у адчаі спытаўся ён у Герміёны.- Як можна папросту стаяць і назіраць за тым, што тварыцца?- Гары завагаўся.- Я пайду і забяру яе!
- Гары, НЕ!
Герміёна схапіла яго за вопрадку і пацягнула назад і зрабіла гэта вельмі сваечасова. У наступнае імгненне паблізу грыманула песня. Гэта быў Хагрыд, ён крочыў да замка спяваючы ўва ўсё горла, яго злёгку віхляла. У руке палясоўшчыка гайдалася вялізная бутэлька.
- Бачыш?- прашапатала дзяўчынка.- Разумееш, што магло б здарыцца, калі б ён нас заўважыў? Мы павінны дзейнічаць ўпотай! Не, Бакбік!
Гіпагрыф адчайна спрабаваў вярнуцца да Хагрыда, Гары таксама моцна ухапіўся за вяроўку, напружана стрымліваючы яго на месцы. Хагрыд віхляючы нехлямяжа крочыў да хогвартскага замку. Потым ён знік з вачэй. Бакбік прыпыніў свае змаганні і сеў, маркотна апусціўшы дзюбу.
Не мінула і дзвюх хвілінаў, як дзверы Галоўнага ўвахода зноўку адчыніліся і з іх выскачыў Снэйп, ён паспяшаў да Вярбы.
Гары сціснуў кулакі ўбачыўшы як прафесар Снэйп затармазіў ля дрэва і ўважліва азірнуўся навокал. Ён убачыў на зямлі Мантыю і падняў яе.
- Прыбяры ад яе свае брудныя рукі,- прагыркатаў сабе пад нос хлопец.
- Шшш!
Снэйп схапіў тую ж галінку, што да яго выкарыстоўваў Люпін, тыцнуў на сучок і накінуўшы на сябе Мантыю знік.
- Ну вось,- ціха падагульніла Герміёна,- цяпер мы ўсе там... і застаецца толькі сядзець і чакаць пакуль мы вернемся...
Яна узялася за канец вяроўкі, што была правязана за шыю Бакбіка і надзейна прымацавала яе да бліжэйшага дрэва. Потым села на сухую зямлю і абняла сабе за калені.
- Гары, я не разумею адно... чаму ў дэментараў не атрымалася схапіць Сірыюса? Я памятаю, як яны наблізіліся да нас, а потым я згубіла прытомнасць... іх было гэдак шмат...
Гары прысеў побач. Ён распавёў Герміёне, што бачыў на ўласныя вочы. Што калі бліжэйшы да іх дэментар, схіліўшыся, наблізіў да хлопца свой рот, нешта вялізнае і срэбнае праскакала па возеру і прымусіла дэментараў адступіць.
Калі Гары скончыў свой аповед Герміёна сядзела злёгку раскрыўшы рота.
- Але што гэта магло быць?
- Ёсць толькі адна рэч, якая магла прымусіць дэментараў адысці,- адказаў Гары,- сапраўдны, магутны патронус.
- Але хто яго мог выклікаць?
Гары нічога не адказаў. Ён зноўку падумаў аб чалавеку, якога бачыў на тым беразе возера. Гары лічыў што ведае хто гэта мог быць... але ж гэта немагчыма.
- Хіба ты не заўважыў, як ён выглядаў,- нецярпліва спыталася Герміёна,- Можа гэта быў хтось з настаўнікаў?
- Не,- адказаў Гары,- гэта быў не настаўнік.
- Але ён павінен быць сапраўды наймагутным чараўніком, каб прымусіць дэментараў адступіць... Калі патронус быў настолькі яскравым, ён часам не асвятліў яго твару? Ці не бачыў ты хто..?
- Так, я яго бачыў,- павольна адказаў Гары.- А можа... толькі ўяўляў сабе, што бачыў. Мае думкі былі пераблытаны... і адразу пасля гэтага я згубіў прытомнасць...
- АЛЕ ХТО ТЫ ДУМАЕШ ГЭТА БЫЎ?
- Думаю...- Гары сглынуў сліну, разумеючы, што яго адказ буде гучаць вельмі дзіўна.- Думаю гэта быў мой бацька.
Гары зірнуў на Герміёну. Яе дагэтуль прыадчынены са здзіўлення рот, цяпер расчыніўся поўнасцю. Дзяўчынка глядзела на яго адначасова з жахам і спагадай.
- Гары, твой бацька... ну... ён памёр,- ціха прамовіла яна.
- Так, я ведаю,- не губляючы спакою, адказаў хлопчык.
- Ты думаеш, гэта быў яго прывід?
- Ня ведаю... не... у таго было цела...
- Але тады...
- Магчыма мяне толькі трызніла,- адказаў Гары,- але... той каго я бачыў... ён нагадаў мне... ну, я маю фатаздымак...
Герміёна ўсё яшчэ працягвала глядзець на яго так, бы непакоілася аб яго глуздзе.
- Ведаю, гэта ўсё гучыць так, бы я сшалеў,- рашуча прамовіў Гары. Ён павярнуўся ў бок Бакбіка, які калупаў сваёй дзюбаю зямлю, напэўна шукаючы там чарвякоў. Але Гары толькі рабіў выгляд, што глядзіць на гіпагрыфа.
Насамрэч, ён разважаў аб сваім бацьку і яго старых сябрах... Лунаціке, Галахвосце, Мягкалапе і Рагачы... Вось бы ўсе чацвёра аказаліся сёння тут. Галахвост аб’явіўся перад ўсемі тады, калі ўсе лічылі, што ён памёр... дык чаму з яго бацькам не магло быць чагось падобнага? А што калі там на беразе возера быў сапраўды ён? Канечне, той чалавек стаяў занадта далёка, каб выразна бачыць яго... але Гары быў ўпэўнены, што бачыў яго, за імгненне да таго, як страціць прытомнасць...
Па-над іх галовамі шамацела лістота раздзьмуваемая лёгкім ветрыкам. Па небе плыла поўня адчасу вызіраючы праз дзіры ў хмарах. Герміёна сядзела павярнуўшы галаву ў бок Лупцуючай Вярбы і чакала.
Нарэшце, калі ўжо мінула больш за гадзіну...
- Мы вяртаемся!- прашапатала Герміёна.
Яна і Гары ўскочылі на ногі. Бакбік падняў сваю дзюбу. Разам яна назіралі, як Люпін, Рон і Пэцігру нязграбна выкарасківаліся праз адтуліну між вяробовых каранёў. Следам за імі выплыў дзіўна лунаючы ў паветры знепрытомлены Снэйп. Апошнімі праз адтуліну выйшлі Гары, Герміёна і Блэк. Усе разам яны накіраваліся ў бок замка.
Гарына сэрца хутка закалацілася. Ён зірнуў на неба. Вось вось праз адтуліну ў хмарах павінен паказацца месяц...
- Гары,- прамармытала Герміёна, быццам здагадваючыся аб яго думках,- мы павінны заставацца на месцы. Нас ніхто не павінен бачыць. Мы ня ў стане зрабіць што-небудзь...
- Мы толькі зробім усё, каб не даць Пэцігру зноў уцячы,- спакойна прамовіў хлопец.
- Як ты спадзяешся адшукаць пацука ў цемры?-адрэзала Герміёна.- Мы ня можам дапамагчы. І мы вярнуліся, каб уратаваць Сірыюса. Мы не павінны рабіць анічога больш!
- Ну добра!
Месяц выслізнуў з-за хмараў. Дзесь ў далечыні супыніліся маленечкія постаці. Потым, сябры ўбачылі нейкае варушэнне...
- Люпін,- прашапатала Герміёна.- Ён пераварочваецца...
