Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана
Ён падыйшоў да дзвярэй і трымаў іх адчыненымі дзеля Снэйпа, але той не варушыўся.
- Вы, спадзяюся, не паверылі аніводнаму слову з гісторыі Блэка?- прашапатаў ён, гледзячы ў твар Дамблдору.
- Я жадаю паразмаўляць з Гары і Герміёнаю, сам-насам,- паўтарыў Дамблдор.
Снэйп наблізіўся да дырэктара.
- Сірыюс Блэк паказаў свае здольнасці да забойства, яшчэ ў шаснаццаць,- задыхнуўся Снэйп,- ці не забыліся вы пра гэта, дырэктар? Не забыліся, што аднойчы ён паспрабаваў МЯНЕ забіць?
- Мая памяць, гэткая ж добрая, як і ў маладосці,- спакойна адказаў Дамблдор.
Снэйп развярнуўся на абцасах і рушыў праз дзверы, якія Фадж усё яшчэ трымаў расчыненымі. Дзверы зачыніліся і Дамблдор павярнуўся да Гары і Герміёны. Яны адначасова загаманілі.
- Прафесар, Блэк кажа праўду... мы самі бачылі Пэцігру...
- ... ён збег, калі прафесар Люпін перавараціўся на ваўкалака...
- ... ён сам пераварочваецца на пацука...
- ... на яго пярэдняй лапе, ой, у сэнсе руке не хапае пальца, ён сам яго адрэзаў...
- ... і гэта Пэцігру напаў на Рона, а не Сірыюс...
Але Дамблдор падняў руку, каб спыніць іх славапад.
- Цяперча ваша чарга слухаць і прашу не перапыняць мяне, бо ў нас замала часу,- спакойна прамовіў ён.- Акрамя вашых слоў не існуе іншых доказаў у падтрымку гісторыі Блэка... тым больш, што словы двух трынаццацігадовых чараўнікоў анізашмат каго пераканаюць. Поўная вуліца сведкаў клялася, што на ўласныя вочы бачыла, як Сірыюс забівае Пэцігру. Я сам у свой час даваў у Міністэрстве паказанні наконт таго, што Блэк быў Сакрэтным Ахоўцам Потэраў.
- Яе можа падцвердзіць прафесар Люпін...- сказаў Гары, не ў сілах стрымліваць сябе.
- Прафесар Люпін зараз недзе глыбока ў Забароненым Лесе і не ў сілах штось паведаміць. А калі ён зноў перавараціцца на чалавека будзе ўжо запозна і Сірыюс будзе горш чым мёртвы. Да таго дадам, што сярод чараўнікоў ваўкалакі маюць настолькі моцны недавер, што яго доказы будуць мець мізэрны ўплыў... да таго ж яны з Сірыюсам старыя сябрукі...
- Але...
- ПАСЛУХАЙ МЯНЕ, ГАРЫ. Зразумей мяне, ужо занадта позна. І ты сам бачыш, што версія падзей ад прафесара Снэйпа значна пераканаўчая за тваю.
- Ён жа ненавідзіць Сірыюса,- у адчаі прамовіла Герміёна.- І ўсё з-за таго дурнога жарта, што Сірыюс колісь сатварыў з ім...
- Сірыюс таксама вёў сабе ані як невіноўны чалавек. Ён напаў на Тлустую Пані... пранік ў Грыфіндорскую Вежу з нажом... без Пэцігру, жывога ці памерлага ў нас няма шанцу аспрэчыць прысуд Сірыюса.
- Але вы верыце нам.
- Так, я веру,- спакойна працягваў Дамблдор,- але я ня маю ўлады, каб паказаць астатнім праўду ці аспрэчыць загад Міністра па магічных справах...
Гары паглядзеў на гэты суворы твар і адчуў, як быццам зямля плыве з-пад яго ног. Ён абвыкся да думкі, што Дамблдор у стане вырашыць усё. Ён чакаў, што Дамблдор прама з паветра выне якоесь рашэнне. Але не... іх апошняя надзея згублена.
- Што нам зараз патрэбна больш за ўсё,- павольна сказаў Дамблдор і яго блакітныя вочы перамясціліся з Гары на Герміёны,- крыху больш ЧАСУ.
- Але...- пачала Герміёна. І тут яе вочы моцна пашырыліся.- АЁЙ!
- А зараз, слухайце уважліва,- прамовіў Дамблдор вельмі ціха, але вельмі выразна.- Сірыюс зачынены на восмым паверсе ў кабінэце прафесара Флітвіка. Гэта трынаццатае вакно зправа ад Заходняй Вежы. Калі ўсё атрымаецца вы зможаце ўратаваць не адно нявіннае жыццё. Але абодва памятайце: “Вас аніхто не павінен бачыць.” Міс Грэнджэр, вы ведаеце закон і... ведаеце пра што ідзе гаворка... Вас... аніхто... не... павінен... бачыць.
Гары не мог зразумець, што тут адбываецца. Дамблдор павярнуўся на абсцасах, падыйшоў да дзвярэй і павярнуўся.
- Я збіраюся зачыніць дзверы пакою. Зараз,- ён зірнуў на гадзіннік,- пяць хвілінаў да апоўначы. Міс Грэнджэр, думаю трох круткоў павінна хапіць. Поспехаў.
- Поспехаў?- прамармытаў яго словы Гары, калі дзверы за Дамблдорам зачыніліся.- Трох круткоў? Аб чым ён казаў? Што мы павінны зрабіць?
Тым часам Герміёна штось нязграбна імкнулася намацаць за каўнерам сваёй мантыі. Нарэшце адтуль паказалася вельмі танюткі і неверагодна доўгі залаты ланцужок.
- Гары, ходзь сюды,- шпарка прамовіла яна,- Хуценька, хуценька!
Гары ў моцным здзіўленні кінуўся да яе. Герміёна цяпер трымала ланцужок у руках, а на яго канцы матляўся маленечкі, зіхатлівы пясочны гадзіннік.
- Ну..?
Яна накінула ланцужок і на яго шыю.
- Гатовы?- прашапатала яна.
- Што мы збіраемся рабіць?- спытаўся, неверагодна разгублены Гары.
Герміёна тры разы крутанула пясочны гадзіннік.
Цёмная палата растварылася. У Гары ўзнікла адчуванне, што ён вельмі швыдка ляціць кудысь спіною наперад. Міма яго нясліся размытыя фарбы і абрысы, а ў вушах шалёна грукатала. Ён паспрабаваў закрычаць, але не пачуў ўласнага голасу...
Нарэшце ён адчуў пад нагамі цвёрдую глебу і ў яго атрымалася сфакусіяваць зрок...
Яны стаялі ў апусцелым Вестыбюле, мазаічная падлога якога асвятлялася залатымі праменчыкамі сонца, што ўрываліся туды праз адчыненыя дзверы галоўнага ўвахода. Ён ашалела павярнуў галаву да Герміёны і ланцужок разануў яго па шыі.
- Герміёна, што..?
- Сюды!- Герміёна схапіла Гары за руку і пацягнула праз увесь Вестыбюль да каморы дзе трымаліся разнастайныя прылады дзеля прыбірання. Яна расхінула дзверы каморы, штурхнула Гары кудысь сярод вёдзер і швабр, забралася туды сама і зачыніла дзверы.
- Што... як... Герміёна, што тут дзеецца?
- Мы перамясціліся ў часе,- прашапатала Герміёна, у цямрэчы здымаючы ланцужок з гарынай шыі,- на тры гадзіны таму...
Гары намацаў сваю нагу і моцна шчыпануў сябе. Пякучы боль ўпэўніў яго ў тым што ён не знаходзіца ў нейкім неверагодным сне.
- Але...
- Шшш! Слухай! Хтось ідзе! Гэта напэўна... гэта напэўна мы!
Герміёна прыціснула вуха да дзвярэй.
- Крокі прайшлі праз Вестыбюль... так, думаю гэта мы, ідзем да Хагрыда!
- Ты зараз сцвярджаеш,- прашапатаў Гары,- што мы знаходзімся адначасова і тут і там?
- Так, адказала Герміёна, па ранейшаму прыціскаючы вуха да дзвярэй.- Упэўнена ў тым, што гэта менавіта мы... чутна не больш за тры пары ног... і крокі даволі павольныя, бо мы ідзем пад Мантыяй-Невідзімкай...
Яна сцісхла, працягваючы ўважліва прыслухоўвацца да таго, што дзеецца звонку.
- Мы крочым уніз па сходах...
Дзяўчынка прысела на перагорнутае вядро, гледзячы надзвычай занепакоенна. Гары патрабаваў адказу на колькі пытанняў.
- Дзе ты набыла гэты пясочны гадзіннік?
- Гэта не песочны гадзіннік, гэта часакрут,- Прашапатала Герміёна,- мне дала яго на пачатку года прафесарка МакГонагал. Я карысталася ім на працягу ўсяго году, каб паспяваць на ўсе свае заняткі. Прафесарка прымусіла мяне паклясца, што я анікому пра гэта не распавяду. Каб я магла ім карыстацца ёй прыйшлося пісаць купу разнастайных лістоў у Міністэрства Магіі. Ёй трэба было даказаць Міністэрству, што я ўзорны вучань і ніколі не скарыстаюся ім анідзеля чаго акрамя вучобы... Я перакручвала яго на гадзіну таму і такім чынам паспявала наведваць колькі заняткаў адначасова, вось. Але...
- Гары, я не разумею, што ад нас жадае Дамблдор? Чаму ён сказаў нам вярнуцца на тры гадзіны? Якім чынам гэта дапаможа Сірыюсу?
Гары ўтаропіўся ў яе змрочны тварык.
- Пэўна ён жадае ўнесці сякія-такія змены ў тое, што адбываецца зараз,- павольна адказаў ён.- А што зараз адбываецца? Тры гадзіны таму, мы пайшлі да Хагрыда...
- Так,- прамовіла Герміёна. Тры гадзіны таму, то бок зараз, мы пайшлі да Хагрыда. І мы толькі што самі гэта чулі...
Гары надзьмуўся, здавалася ён адчуваў, як сціснуўся ад сканцэнтраванасці яго мозг.
- Дамблдор сказаў нам... сказаў, што мы можам ўратаваць не адно нявіннае жыццё...- і тут ён здагадаўся.- Герміёна, мы збіраемся ратаваць Бакбіка!
- Так, але... як гэта можа дапамагчы Сірыюсу?
- Дамблдор расказаў нам... ён расказаў дзе знаходзяцца вокны кабінэта прафесара Флітвіка! Сірыюс замкнёны там! Мы паляцім і ўратуем Сірыюса! Сірыюс сядзе на Бакбіка і... яны ўцякуць разам!
Гары не мог добра бачыць твар Герміёны, але і так разумеў, што яна перапужана.
- Калі ў нас атрымаецца зрабіць усё так, каб нас ніхто не ўбачыў гэта будзе цудам!
- Але мы ўсёроўна павінны паспрабаваць, ці не так?- прамовіў Гары, выпрастоўваючыся і прыціскаючы вуха да дзвярэй.
- Здаецца, там нікога няма... давай, хадзем...
Гары штурхнуў дзверы. Звонку анікога не было. Ціха і хутка, як толькі маглі, яны выбраліся з каморы, прайшлі праз Вестыбюль і спусціліся ўніз па каменных прыступках. Цені ўжо пачыналі падоўжывацца, а вяршыні дрэў Забароненнага леса ўсё больш і больш заласціліся праменнем заходзячага сонца.
- А калі хтось паглядзіць у вакно?- піскнула Герміёна адзіраючыся на замак за спіною.
- Мы зробім так, каб нас ніхто не заўважыў.- рашуча прамовіў Гары.- Трэба адразу бегчы да Забароненага леса. А там схавацца за дрэвамі і сачыць за тым што дзееца з-за іх...
