Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана
- Божа, мой, Божачкі, я ўжо занадта стары для падобных спраў... а другой гадзіне, ці не так Фадж?
Чарнавусы правеў сваім пальцам дзесьці ў раёне паса і Гары заўважыў, што той крануўся ляза вялізнай сякеры. Рон ужо раскрыў рота, каб нешта сказаць, але Герміёна моцна пхнула яго пад рэбры і хістнула галавою у напрамку уваходу.
- Навошта ты спыніла мяне?- раздражнённа спытаўся Рон, калі яны ўвайшлі ў Вялікую Залу на абед.- Ці ты іх бачыла? Яны ўжо і сякеру падрыхтавалі! Гэта не правасуддзе!
- Рон, твой бацька працуе ў міністэрстве. Табе нельга казаць падобнага яго босу!- адказала Герміёна, але пры гэтам сама выглядала ашаломленай.- Калі Хагрыд у гэты раз захавае равнавагу і распавядзе ўсё належным чынам, мяркую, яны не пасмеюць катаваць Бакбіка....
Аднак Гары быў больш чым упэўнены, што Герміёна і сама ня верыла таму, што казала. Вучні, сядзеўшыя ў Вялікай Зале за сталамі захоплена разважалі аб тым, што пасля абеду нарэшце адбудуцца апошнія іспыты. Але перапоўніўшыся турботаю аб Хагрыдзе і Бакбіку сябры не ўдзельнічалі ў гэтым размовах.
Апошнім іспытам у Гары і Рона было Вяшчунства, а ў Герміёны – Маглазнаўства. Яны падняліся па мармуровых сходах. Пакінуўшы Герміёну на другім паверсе, Гары з Ронам самі падняліся ажно да семага, дзе ўбачылі шэраг вучняў, якія згрудзіліся на вінтавой лесвіцы, што вяла да кабінэта прафесаркі Трэлані і пыталіся ў апошнюю хвіліну запомніць штось з напісанага ў падручніку.
- Яна выклікае паасобку,- паведаміў ім Нэвіл, калі Гары з Ронам падыйшлі да яго і прыселі побач. Нэвіл трымаў на каленях свой падручнік Развуаляванне Будучыні, ён быў адчынены на старонцы прысвечанай варажбе з дапамогаю крышталёвага шару.- Хто-небудзь з вас бачыў, хоць нешта ў гэтым шары?- няшчасным голасам спытаўся ён.
- Ані,- рашуча адказаў Рон. Ён зірнуў на свой гадзіннік, Гары ведаў, што Рон глядзіць, колькі часу засталося да пачатку апеляцыі Бакбіка.
Чарга вучняў, чакаючых іспыту скарачалася вельмі павольна. Калі хтось ўжо здаўшы іспыт спускаўся па срэбнай лесенке ўсе адразу кідаліся да яго і шэптам пыталіся.
- Што яна пыталася? Ці здаў ты?
Але рашуча ўсе адмаўляліся адказваць на пытанні.
- Яна сказала, што ўбачыць ў сваім крышталёвым шары, калі я вам падкажу і са мною здарыцца няшчасце,- прапішчаў Нэвіл, спусціўшыся ўніз да Гары і Рона, якія ўжо дасягнулі пляцоўкі пад кабінэтам Трэлані.
- Вельмі зручна,- фыркнуў Рон.- Ці ведаеш, я пачынаю думаць, што Герміёна мела рацыю, яна,- Рон паказаў пальцам на люк,- папросту старая махлярка.
- Так,- гледзячы на ўласный гадзіннік адказаў Гары, было ўжо а другой дня,- Трэ, каб яна паспяшалася...
Парваці спусцілася па лесенке ззяючы ад гонару.
- Яна сказала, што з мяне атрымаецца вельмі добрая празорка,- паведаміла яна Гары і Рону.- Я столькі ўсяго ўбачыла... жадаю поспехаў!
І яна паспяшала ўніз па сходах да сваёй сяброўкі Лавендры.
- Рональд Візлі,- фамільярна прамовіў, цмяны голас панад іх галовамі. Рон скруціўшы морду у гарыным напрамку падняўся па лесенке. Цяпер Гары быў адзіным, хто не прайшоў іспыт. Ён прысеў на падлогу спіной да сцяны і прыслухаўся да ціхага гудзення мух, а яго думкі былі недзе там, з Хагрыдам.
Нарэшце, прыкладна праз дваццаць хвілін, вялізныя ступакі Рона паказаліся з люку.
- Ну як?- падымаючыся з падлогі, спытаўся Гары.
- Трызненне,- адказаў Рон.- Я зразумела ж анічога не бачыў, таму нес першае, што прыйшло да галавы, хаця я не ўпэўненны што яна гэта заўважыла, але...
- Сустрэнемся ў гасцёўне,- прамармытаў Гары, калі голас прафесаркі паклікаў яго.
У пакоі нагары было яшчэ больш задушна чым раней. Фіранкі былі наглуха завешаны, ў каміне палаў агонь, а звычайны для кабінэта пах быў настолькі моцным, што Гары закашляўся. Праз безладна расстаўлены сталы і крэслы, Гары накіраваўся да стала, дзе ля вялізнага крышталёвага шара сядзела прафесарка Трэлані.
- Дабрыдзень, мой любы,- мягка прамовіла яна.- Калі на гэта будзе твая воля, зазірні ў шар... не спяшайся, вось... а потым скажы мне, што ты там бачыш...
Гары нахіліўся да шару і з ўсяе моцы пачаў глядзець у яго, імкнучыся ўбачыць там хоць штось акрамя віхуроў белай смугі, але ў яго анічога не атрымалася.
- Не?- далікантна спыталася прафесарка.- Што ты бачыш?
Задуха была невыноснай, а ноздры пякло ад паху духмянасцяў, якія даносіўся з каміна. Гары падумаў аб тым, што толькі што паведаміў яму Рон і таксама вырашыў прыкінуцца.
- Ну...- прамовіў ён,- я бачу цёмную постаць... ммм...
- На што яна падобна?- прашапатала прафесарка.- Не спяшайся, падумай...
Гары крыху паразважаўшы, супыніўся на Бакбіке.
- Гіпагрыфа,- рашуча адказаў ён.
- Няўжо!- прашапатала Трэлані, штось нядвайна нашкрабаўшы на скрутку пергамента, які ляжаў у яе на каленях,- Мой ты хлопчык, магчыма ты бачыш вынік сутычкі нашага беднага Хагрыда з міністэрствам магіі! Паглядзі... ці мае гіпагрыф галаву?
- Так,- рашуча прамовіў Гары.
- Ты ў гэтым упэўнены?- не супакойвалася прафесарка.- Упэўнены, мой любы? Зірні лепей, мо ён курчыцца на зямлі, ці якаясь постаць стаіць па над ім з сякераю ў руках?
- Не!- адказаў Гары, пачынаючы адчуваць лёгкую моташ.
- Крыві няма? Можа плачучы Хагрыд?
- Не!- паўтарыў Гары, з ўсяе сілы жадаючы найхутчэй пакінуць гэты пакой і яго задуху.- З ім ўсё добра, ён... ён улятае...
Прафесарка Трэлані з тугою уздыхнула.
- Добра, мой ты даражэнькі, думаю на гэтым мы і супынімся... канечне, ты мяне крыху расчараваў... але я ўпэўнена, што ты імкнуўся зрабіць ўсё як мага лепш.
Гары ўздыхнуў з палёгкаю, падняўся ногі, перакінуў праз плячо торбу і ўжо збіраўся сыходзіць, як раптам за яго спіною адчуўся нечый гучны і рэзкі голас:
- Гэта адбудзецца сёння ўвечары.
Гары развярнуўся. Прафесарка Трэлані здранцвеўшы сядзела на сваім крэслы і глядзела кудысь невідушчымі вачыма, прыадчыніўшы рот.
- П-прабачце?- спытаўся Гары.
Але прафесарка здавалася ня чуе яго. Яе вочы закаціліся. Гары стаяў і з непакоем глядзеў на яе. Трэлані выглядала так, бы з ёй вось вось пачнецца прыступ нейкай хваробы. Гары пачаў прыпамінаць, ці працуе зараз шпітальнае крыло... але тут яна зноў загаварыла, тым жа чужым, рэзкім голасам:
- Цёмны Лорд ляжыць адзінокі і маркотны, прыхільнікі зракліся яго. Адзіны каго ён мае - слуга, які дванаццаць год быў запалонены. Але сёння апоўначы слуга вырвецца на свабоду і адправіца шукаць свайго гаспадара, каб аб’яднацца з ім. З дапамогаю свайго слугі, Цёмны Лорд уваскрэсне і будзе ён яшчэ мацней і жахлівей, чым колісь. Сёння... апоўначы... слуга... вырвецца... шукаць... гаспадара...
Прафесарка Трэлані прынізіла галаву сабе на грудзі. З яе горла вырваўся нейкі крэхчучы гук і яна падняла галаву.
- Прабач, мой даражэнечкі,- сонна вымавіла яна.- Сёння такая спёка... я задрамала на хвіліну...
Гары, працягваў стаяць, вытарапіўшыся на яе.
- Штось здарылася, мой даражэнечкі?
- Вы... вы толькі што паведамілі... што Цёмны Лорд уваскрэсне... яго слуга збіраецца вярнуць яго...
Трэлані цалкам здзіўлена глядзела на яго.
- Цёмны Лорд? Той, Чыё Імя Нельга Вымаўляць? Гэта нагадвае дурны жарт, мой даражэнечкі... уваскрэсне, насамрэч...
- Але вы самі толькі што пра гэта казалі! Што Цёмны Лорд...
- Думаю, ты таксама крыху задрамаў, любы мой!- адказала прафесарка.- Вядома, я б аніколі ў жыцці не дазволіла сабе прадказаць падобную лухцень!
Гары спусціўся ўніз па срэбнай лесенке, а потым па вінтавых сходах, разважаючы... што гэта было... рэальнае прадказанне, ці нейкі від эфэктнага заканчэння іспыту?
Праз пяць хвілін ён ужо бег міма троляў-ахоўнікаў да ўваходу ў Грыфіндорскую Вежу, у яго розуме працягвалі гудчаць словы прафесаркі. У супрацьлеглым кірунку рушылі іншыя вучні. Пасміхаючыся і жартуючы, яны ішлі на доўгачаканую волю. Калі ён дасягнуў Тлустай Пані і прайшоў праз адтуліну за яе партрэтаў у гасцёўню, ён ўбачыў, што тая амаль апусцела. Толькі Рон з Герміёнаю сядзелі ў сваім звычайным куточку.
- Прафесарка Трэлані, запыхаўшыся прамовіў ён,- толькі што сказала мне...
Ён рэзка супыніўся, паглядзеўшы на іх твары.
- Бакбік прайгаў,- слаба прамовіў Рон.- Мы атрымалі паштоўку ад Хагрыда.
На гэты раз ліст ня быў запырсканы слязьмі, але складася ўражэнне, што рукі Хагрыда так моцна калаціліся, калі ён пісаў яго, што прачытасць штось было вельмі цяжка.
“Апеляцыя прайграна. Яны збіраюцца ажыцявіць катаванне на захадзе сонца. Вы ўжо нічым не можаце дапамагчы. Прыхадзіць ня трэба. Я не хачу, каб вы гэта бачылі.
Хагрыд”
- Нам трэба ісці,- імгненна прамовіў Гары.- Нам нельга пакідаць яго аднаго, чакаць ката!
- Гэта будзе на заходзе сонца,- сказаў Рон, гледзячы праз вакно на надворак.- Нам ніхто не дазволіць пайсці туды... асабіста табе, Гары...
Гары апусціў галаву на рукі, абдумваючы нешта.
- Калі б толькі ў нас была Мантыя-Невідзімка...
