Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана
Унутры Гары ўсё павалілася. Сабака якога ён бачыў у кнізе “Прадвеснікі Смерці” у краме “Флорыша і Блотса”... сабака ў цяні на Плошчы Магнолій... Лавендра Браўн таксама прыціснула, як і астатнія рукі да роту. Усе азіраліся на Гары; акрамя Герміёны, якая паднялася са свайго месца і рушыла да крэсла на якім сядзела Трэлані.
- Я лічу што гэта не Грым,- рашуча прамовіла яна.
Прафесарка Трэлані глядзела на Герміёну з ўсёўзвышаючайся агідай.
- Канечне прабач мяне, мая даражэнечкая, але я бачу, што твая аўра заслабая. Ты маеш занадта малую адкрытась да вібрацый будучыні.
Шымас Фініган стаяў схіляючы галаву ці то ў адзін, ці то ў другі бок.
- Гэта канечне вельмі падобна на Грыма, але толькі, калі нахіліць галаву ўправа,- прамовіў ён жмурачы вочы,- але калі нахіліць галаву ў левы бок, фігура больш падобна на асла.
- Ну ці вы вырашылі нарэшце, памру я альбо не?- прамовіў Гары сам здзівіўшыся падобным словам. Але ўсе вакол стараліся не глядзець на яго.
- Так, думаю час скончыць ўрок,- містычным голасам прамовіла Трэлані.- Калі ласка прыбярыце за сабой...
Класа моўчкі аддала кубкі назад настаўніцы і сабралі падручнікі ў торбы. Нават Рон стараўся не глядзець Гары ў вочы.
- Пакуль мы не сустрэліся зноў,- слабым голасам прамовіла Трэлані,- спадзяюся фартуна будзе спрыяць вам. А ты, мой любы...- звярнулася яна да Нэвіла,- у наступны раз моцна спазнішся, так што, каб не адстаць ад усіх астатніх пазаймайся дадаткова.
Гары, Рон і Герміёна спусціліся па вяровачнай, а потым і вінтавой лесвіцы, працягваючы маўчаць.
Наступным быў урок Ператварэнняў які вяла прафесарка МакГонагал. Ім спатрэбілася амаль столькі часу, які і на пошукі кабінэта па Вяшчунству, але да пачатку занятку яны паспелі ў адпаведны час.
Гары сеў на самай апошняй парце, але адчуваў сябе нібы пад промнем пражэктара; увесь клас ўпотай пазіраў на яго, бы чакаючы, што ён вось-вось імгненна памрэць. Ён амаль ня чуў, тое што прафесарка МакГонагал распавядала аб Анімагах (чараўніках, якія здольны ператварацца на жывёл) і амаль ня глядзеў на тое, як прафесарка пры вучнях ператварылася на паласатую кошку з адметнымі плямамі вакол вачэй.
- Што з вамі, даліпан, сёння тварыцца?- з лёгкім хлапком вярнуўшы сабе чалавечае аблічча і азірнуўшы сабраўшыхся, спыталася МакГонагал.- Ня тое, каб для мяне гэта было важкім, але ўпершыню мае ператварэнне не вызвала ў вас грукату апладысментаў.
Усе галовы развярнуліся на Гары, але прысутныя працягвалі маўчаць. Тады руку падняла Герміёна.
- Прабачце, мадам МакГонагал, але першым урокам ў нас было Вяшчунства, мы пілі гарбату і чыталі...
- А, зразумела ж,- перапыніла яе прапфесарка, нахмурыўшыся,- далей можаце не працягваць, міс Грэйнджер. Толькі паведамте, хто з вас памрэ летась?
Усе галовы імгненна развярнуліся на прафесарку МакГонагал.
- Я,- нарэшце адказаў Гары.
- Зразумела,- прамовіла прафесарка, супыніўшы на хлопцы свае маленькія вочкі.- Але, каб вы ведалі, Потэр, Сібіла Трэлані прадказвае штогод смерць аднаго з вучняў з тых часоў як яна тут працуе. І, што цікава, аніхто з іх пакуль не памёр. Уява прадвесніцта смерці, гэта яе ўлюбёны спосаб прывітання новых вучняў. І калі б у мяне не было асаблівасці не казаць анічога дрэннага аб калегах...- МакГонагал перарвала сваю гаворку, дзеці ўбачылі, як пабялелі яе ноздры. Урэшце крыху супакоіўшыся яна працягвала.- Варажба з’яўляецца адной з самых недасканалейшых галін у магіі. Канечне я павінна прызнацца, што ня надта памяркоўна адношуся да яе. Праўдзівыя прароцтвы вельмі рэдкая з’ява і прафесарка Трэлані...
Яна зноў спыніла размову, а потым працягнула вельмі нудным тонам:
- З майго пункту гледжання, вы, Потэр, выглядаеце дастаткова здаровым, так што прабачце але хатняе заданне вам прыйдзецца зрабіць. Аднак, запэўніваю вас, што калі вы памрэце, патрабаваць яго выканання я ня буду.
Герміёна пачала смяяцца. Гары ж адчуваў сябе значна лепш. Напэўна ўсеагульны спалох здарыўся з-за цмянага барвянога святла і адурманьваючых пахошчаў у кабінэце прафесаркі Трэлані. Але ня ўсе былі ў гэтым упэўнены. Рон выглядаў ўсхваляваным, а Лавендра шапнула:
- А што наконт кубка Нэвіла?
Калі Ператварэнні скончыліся яны далучыліся да натоўпу вучняў, што грукочучы нёсся ў Галоўную залу на абед.
- Рон, узбадзёрся,- прамовіла Герміёна штурхаючы да яго блюда з тушаным мясам.- Ці ты не чуў, што сказала прафесарка МакГонагал.
Рон наклаў сабе мяса, але есці не пачынаў.
- Гары,- спытаўся ён ціхім, сур’ёзным голасам,- ты калі-небудзь бачыў вялізнага чорнага сабаку?
- Так, бачыў аднаго,- адказаў Гары.- Той ноччу, калі збег ад Дурслі.
Рон з грукатам упусціў свой відэлец з рук..
- Пэўна лацужная,- спакойна прамовіла Герміёна.
Рон паглядзеў на Герміёну, быццам раптам звар’яцеў.
- Герміёна, калі Гары бачыў Грыма, гэта... будзе бяда,- прамовіў ён.- Мой... мой дзядзька Біліюс аднойчы ўбачыў аднаго і... і ён памёр праз дваццаць чатыры гадзіны!
- Супадзенне,- бестурботна адказала Герміёна, наліваючы сабе крыху гарбузовага соку.
- Ты ня ведаеш, што нясеш,- пачаў злавацца Рон,- Грымаў страшэнна баяцца большасць чараўнікоў!
- Я й думаю,- з ганарлівасцю ў голасе прамовіла Герміёна.- Яны бачаць Грыма і паміраюць з жаху. Грым не прадвеснік, а чыннік смерці! А наш Гары не настолькі дурны, каб ўбачыўшы сабаку вырашыць: “Усё. Час вечкам накрывацца”!
Рон знямеўшы глядзеў на Герміёну, а яна спакойна адкрыла сваю торбу, дастала з яе новы падручнік па нумералогіі і адкрыла яго абапёршы на збан з сокам.
- Лічу, што Вяшчунства, вельмі цмяністая навука,- прамовіла дзяўчынка, шукаючы адпаведную старонку.- З майго пункту гледжання, яна з большага пабудавана на здагадках.
- Я нічога цмянага ня бачыў ў тым кубку!- апантана заявіў Рон
- Ты ня быў у гэтым настолькі ўпэўнены, калі сцвярджаў што бачыш там авечку,- абыякава адказала Герміёна.
- Прафесарка Трэлані сказала, што ў цябе аніякая аўра. Наколькі я памятаю, ты моцна ня любіш, калі апыняешся ў нечым аніякавай!
Рон крануў бальную тэму. Герміёна зачыніла падручнік гэдак моцна, што кавалкі мяса і морквы разляцеліся па наваколлі.
- Калі быць дасканалай у Вячшунстве – значыць, бачыць ў камяку гарбаты прадвесце смерці, я ня ўпэўнена, што буду вывучаць гэтую навуку занадта доўга! І гэты ўрок быў неверагодна пустым у параўнанні з маімі заняткамі па Нумералогіі!
Яна схапіла сваю торбу і рушыла прэч.
Рон, надзмуўшыся глядзеў ёй услед.
- Аб чым гэта яна?- спытаўся ён у Гары.- Мы ж яшчэ не займаліся Нумералогіяй.
***Гары быў вельмі шчаслівы пакінуўць межы замка пасля абеду. Учорашні дождж скончыўся; неба было чыстым, бледна шэрым, а трава вільгацела і спружыніла пад нагамі, калі яны ішлі на свае першыя заняткі па Догляду за Магічнымі Істотамі.
Рон і Герміёна на працягу ўсяго шляху не размаўлялі адно з адным, Гары моўчкі рушыў побач. Яны ўжо спускаліся па адхонным лужку да хаціны Хагрыда на ўскрайку Забароненага Лесу, калі Гары раптоўна заўважыў наперадзе тры знаёмыя спіны і зразумеў што займацца яны будуць разам са слізэрынцамі. Малфой нешта распавядаў Крэйбу і Гойлу і нават ня чуючы іх размовы, а толькі гледзячы, як тыя смяюцца, Гары ўжо ведаў аб чым ідзе гаворка.
Хагрыд чакаў вучняў ля дзвярэй сваёй хаціны. Ён, які заўжды, быў апрануты ў свой кратовы шынэлак, ля яго ног ляжаў Фанг і па Хагрыдзе было бачна, што яму ня церпіцца распачаць заняткі.
- Хуценька, хуценька, вар’шыцеся!- крыкнуў ён набліжаючымся вучням.- Сяннь вы атрыма’це неблагую асалоду ад заняткаў! Выдатны ўрок набліжаецца! Усе сабраліся? А цяпер за мной!
У першы момант, Гары з непрыемным пачуццём на сэрцы вырашыў, што Хагрыд вядзе іх ў Лес; бо хлопчык ўжо меў пару непрыемных вопытаў у мінулыя гады. Але той давёўшы вучняў да дрэваў павёў іх ускрайкам і праз пяць хвілін яны апынуліся ля чагосці нагадваючага загароджу. Аднак там быццам нічога не было.
- Усім сабрацц’ тут, ля плоту,- паклікаў Хагрыд.- Ну вось... Пагляньце, каб ўсім было бачна. А цяперча давайце адкрыйце свае кніжачкі...
- Як?- сваім абыякава-цягучым голасам спытаўся Драко Малфой.
- Ммм?- у адказ спытаўся Хагрыд.
- Як нам раскрыць нашыя кнігі?- ўдакладніў сваё пытанне Малфой. Ён выцягнуў з торбы свой асобнік Пачварнай кнігі аб Пачварах, якая была перавязана даўжэзнай почапкай. Следам за ім пачалі выцягваць падручнікі і іншыя: нехта з іх, як і Гары перацягнуў іх дзягай, іншыя запхалі іх ў тугія мяшкі, а трэцці счапілі іх вялізнымі сашчэпкамі.
- Што... ня’жо аніхто ня змог адчыніць сваю кнігу?- у маркоце спытаўся Хагрыд.
Усе разам пахісталі галавамі.
- А не спраб’валі прылашчыць яе,- прамовіў Хагрыд, бы гэта было відавочным.- Бачце...
Ён узяў асобнік Герміёны, сарваў чараскотч, якім той была счэплены. Падручнік паспрабаваў кусіць яго, але Хагрыд правёў сваім вялізным указальным пальцам па яе карашку. Кніга ўсхамянулася, раскрылася і працягнула ляжаць гэдак на яго руцэ.
