Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана
Прайшоўшы праз адтуліну за партрэтам і Гасцёўню, хлопчыкі і дзяўчынкі падняліся па лесвіцах ў свае асобныя пакоі. Гары падымаўся па шрубавых прыступках, у яго галеве не было аніводнай думкі, акрамя радасці ад вяртання. Хлопчыкі дабраліся да сваёй добра знаёмай спальні з пяццю ложкамі пад балдахінамі. Гары азірнуўся і зразумеў, што ён нарэшце трапіў дамоў.
— РАЗДЗЕЛ VI —
Кіпцюры і Гарбата
Калі Гары, Рон і Герміёна наступным ранкам спусціліся ў Галоўную залу на сняданак, першы, каго яны заўважылі быў Драко Малфой, які здавалася распавядаў згуртаваўшымся вакол яго слізэрынцам нейкую надта пацешную гісторыю. А калі сябры праходзілі міма, Малфой быццам анекдатычна згубіў прытомнасць, што вызвала новы прыступ рогата ў яго паплечнікаў.
- Ігнаруй яго,- прамовіла Герміёна павярнуўшыся да Гары.- Проста ігнаруй яго, ён не варты увагі...
- Гэй, Потэр!- віскнула Пансі Паркінсон, слізэрынка з мопсападобным тварам.- Потэр! Дэментар набліжаецца, Потэр! Вууууууууууу!
Гары паваліўся на крэсла за грыфіндорскім сталом, побач з Джорджем Візлі.
- Трымай, расклад заняткаў для трэццягодкі,- сказаў Джордж працягваючы лісток.- Што здарылася, Гары?
- Малфой, - прамовіў Рон, сядаючы па другім боку ад Джорджа і люта паглядаючы за стол слізэрынцаў.
Джордж азірнуўся туды і ўбачыў, як Малфой ў чарговы раз губляе прытомнасць з жаху.
- Ось жа ж гнуюса кусок,- спакойна прамовіў Джордж.- Учора ў цягніку ён быў ані такім гуморным. Прыляцеў ў нашае купэ, ці памятаеш, Фрэд?
- Ледзве не абмачыўшыся,- адказаў Фрэд, грэбліва зірнуўшы на Драко.
- Я і сам быў ня надта шчаслівы,- заўважыў Джордж.- Яны жах што такое, гэтыя дэментары.
- Яны быццам замарожваюць усё ўнутры цябе,- дадаў Фрэд.
- Але ж ніхто з вас прытомнасці не згубіў?- пацішыўшы голас, спытаўся Гары.
- Забудзся на гэта, Гары,- падбадзёрліва сказаў Дордж.- Неяк, тата вінен быў ехаць туды па справах, ці памятаеш Фрэд? Калі ён вярнуўся, сказаў што горшага ў свеце месца ён аніразу ня бачыў. Ён прыехаў адтуль саслабеўшы і яго ўсяго калаціла... Дэментары высмокваюць у чалавека ўсё шчасце. Большасць са зняволенных там вар’яцеюць.
- Паглядзім колькі нахабства застанецца ў Малфоя, пасля першага матчу па Квідытчу,- заўважыў Фрэд. Ці ты не забыўся, што першая гульня сэзону - Грыфіндор супраць Слізэрыну?
Калі аднойчы Гары з Драком супрацьстаялі адно аднаму ў матчы па квідытчу, Малфой атрымаў надзвычайна адмоўны поспех. Адчуўшы сябе крышачку весялей, Гары наклаў ў сваю талерку сасісак ды смажаных памідораў і прыняўся есці.
Герміёна аглядала свой новы расклад.
- О! Супэр! Ужо сёння пачынаюцца новыя дысцыпліны!- шчасліва прамовіла яна.
- Герміёна,- спытаўся Рон, зірнуўшы праз плячо дзяўчынкі на яе расклад,- А ці яны нічога не пераблыталі з тваім графікам? Зірні - тут па дзесяць урокаў на дзень. У цябе ж часу ня хопіць.
- У мяне ўсё пад кантролем. І я аб ўсім дамовілася з МакГонагал.
- Але глядзі,- усміхнуўся Рон,- вось табе сённяшняя раніца. А дзевятай – Вяшчунства. Крыху ніжэй: а дзевятай – Маглазнаўства і...- Рон, нават нахіліўся бліжэй, ня верачы ўласным вачам.- Зірні, яшчэ ніжэй: Нумералогія – дзевятая ранніцы. Я ведаю, ты самая разумнейшая сярод нас, але ж, Греміёна, ці хопіць тваіх знольнасцяў на гэты раз. Як ты збіраешся быць адначасова на трох занятках?
- Не кажы ерунды,- хутка прамовіла Герміёна.- Вядома ж я не буду адначасова на трох занятках.
- Тады...
- Падай джэму, калі ласка,- папросіла дзяўчынка.
- Але...
- Рон, што табе з таго, што мой расклад крышачку шчыльны?- адрэзала Герміёна.- Я ж кажу, што аб усім дамовілася з прафесаркай МакГонагал.
У гэты момант у Галоўную залу завітаў Хагрыд. Ён быў апрануты ў свой звычайны шынелак з кратовага фунтра, а ў велічэзнай руцэ нёс здохлага тхара.
- Ну вы як тут?- нецярпліва спатаўся ён, супыніўшыся па дарозе да стала настаўнікаў.- Сяння ў мяне першыя заняткі! Адраз’ пасля абеду! Я сяння аж а пятай прач’уўся, гатуюся... спадзююся, што ўсё будзе добранька... я – настаўнік.. шляхетна кажучы...
Ён шчыра ўсміхнуўся грыфіндорцам і накіраваўся, працягваючы размахваць тхорам, да настаўніцкага стала.
- Цікава,- з турботай ў голасе прамовіў Рон,- што ён там рыхтаваў?
Зала пакрысе пачала пусцець, бо вучні паспяшаліся на першыя ўрокі. Рон паглядзеў на свой расклад.
- Нам трэ ўжо ісці. Кабінэт Вяшчунства на самым версе Паўночнай Вежы. Туды дзесяць хвілінаў ходы...
Яны хуценька скончылі свой сняданак і развітаўшыся з Фрэдам і Джорджам пайшлі да выхаду. Калі яны праходзілі ля стала слізэрынцаў, Драко, чарговы раз паказальна знепрытомеў. слізэрынскія крыкі і смех Гары чуў ажно ў Вестыбюле.
Падарожжа ў Паўночную Вежу здалося вельмі доўгім. За два гады сябры не вывучылі ўсе хады ў Хогвартскім замку, а ў Паўночнай Вежы ўвогуле ніколі не былі.
- Тут... недзе... вінен... быць... кароткі... шлях,- задыхаўшыся сказаў Рон, калі яны падняліся па сёмай даўжэзнай лесвіцы і трапілі на незнаёмую пляцоўку, дзе не было анічога акрамя вялізнай карціны на якой была намалёвана зарослая травою каменная сцяна.
- Упэўнена нам ў той бок,- прамовіла Герміёна кажучы ў правы бок.
- Немагчыма,- адказаў Рон,- гэта паўднёвы напрамак, можаш сама ўпэўніцца, вунь з таго акна вінен быць бачны кавалачак возера...
Ты часам Гары пазіраў на карціну. На яе толькі што выйшлаў шэрая ў яблыках і даволі тлустая лашадка і пачала нядбайна аб’ядаць траву. Гары ўжо прызвычаўся, што прадметы і аб’екты на хогвартскіх карцінах жывуць ўласным жыццём і часценька кідаюць сваю раму, каб завітаць ў госці да кагось на суседніх карцінах, але тым ня меньш вельмі любіў на іх пазіраць. Праз імгненне на карціне аб’явілся нізенькі каржакаваты вершнік у поўным панцырным уборы, які ляскаючы накіраваўся да сваёй лашадкі. Судзячы па травяных плямах на металічных каленях, ён толькі што зваліўся.
- Ага!- уз’енчыў вершнік пабачыўшы Гары, Рона і Герміёну.- Што, злыдні гэткія, парушаеце межы майго фальварку? А можа з’явіліся паздзеквацца з майго падзення? Падыходзце бліжэй, вы злодзеі, вы сабакі!
Яны са здзіўленнем глядзелі на тое, як маленькі вершнік выцягнуў свой меч і прыняўся апантана падскокваць і размахваць ім ува ўсе бакі. Але меч быў задоўгі для яго, таму вершнік на чарговым дзікім крутку згубіў раўнавагу і прызямліўся тварам у траву.
- Ці з вамі ўсё добра?- спытаўся Гары, набліжаючыся да карціны.
- Не набліжайся, гідкі хвалько! Вэк, валацуга!
Вершнік падняўся абапіраючыся на свой меч, але той ўрэшце настолькі зсадзіўся ў зямлю, што колькі б намаганняў не рабіў вершнік, выцягнуць яго назад не атрымалівалася. Нарэшце, ён бухнуўся на траву, падняў забрала і выцер свой ўзапрэлы твар.
- Слухайце,- прамовіў Гары, карыстаючыся знясіленнем ваяра,- мы шукаем Паўночную Вежу. Ці вы ня ведаеце дзе яна знаходзіцца?
- Пошук прыгодаў!- усклікнуў вершнік, яго лютасць імгненна знікла, ён ляскаючы падняўся на ногі.- Хадзема за мной, мае любыя сябры! Мы дасягнем нашай мэты, ці адважна загінем!
Ён шчэ раз безвынікова паспрабаваў выцягнуць свой меч. Спроба забрацца вершку на сваю тлустую лашадку яму таксама не ўдалася. Таму ўрэшце ён крыкнуў:
- Пешшу, мае яснавельможныя паны і паненкі, наперад!
І ён пабег ў левы бок сваёй карціны моцна ляскаючы панцырам і схаваўся з вачэй.
Яны паспяшаліся за ім па калідоры, рухаючыся па гуку яго даспехаў. Час ад часу яны заўважалі, як ён пранасіўся па чарговай карціне.
- Узмацніце свае сэрцы, самае небяспечнае яшчэ наперадзе!- крычаў рыцар, калі прабег па карціне, што вісела ля вузкіх спіральных сходаў, напалохаўшы гурток жанчын у крыналінавый сукнях.
Гучна пыхкаючы, Гары, Рон і Герміёна падымаліся па вітых сходах з кожным крокам адчуваючы, як круціць іх галовы. Нарэшце яны пачулі зверху нечый гоман і зразумелі што дасяглі класы.
- Бывайце!- усклікнуў вершнік, высоўваючы сваю галаву з карціны, на ягой месціліся злавесныя з выгляду манахі.- Бывайце, мае браты па зброі! Памятайце, што калі вам раптам спатэбіцца хтось шляхетны сэрцам і сталёвы жыламі, сэр Кэдаган заўжды да вашых паслугаў!
- Так, мы абавязкова паклічам вас,- прамармытаў Рон, калі сэр Кэдаган знік з вачэй,- Калі нам раптоўна спатрэбіцца нехта зшалеўшы.
Яны падняліся апошнія некалькі крокаў і выйшлі да невялічкай пляцоўцы, дзе ўжо месцілася большасць класы. Але там не было ані водных дзвярэй; раптам Рон штурхнуў Гары і паказаў яму на столю, дзе існаваў люк з латунный таблічкай.
- Сібіла Трэлані, Настаўнік Вяшчунства,- прачытаў Гары.- Але як мы туды трапім?
Нібы ў адказ на яго словы люк адчыніўся і зверху пад ногі Гары спусцілася срэбная вераўчаная лесвіца. Усе сціхлі.
- Пасля цябе,- выскаліўшыся сказаў Рон і Гары першы пачаў падымацца ўгору.
Падняўшыся ён трапіў у самы дзівоснавыглядаючы класны пакой, які колісь бачыў; ён больш нагадваў нешта сярэдняе паміж паддашкам і старамоднай кавярняй. Усярэдзіне невялічкага пакою месцілася ня меньш за дваццаць круглях сталоў, абстаўленных навокал паркалёвымі крэсламі і пухлымі пуфікамі. Вокны былі занавешаны фіранкамі, а шматлікія лямпы задрапіраваны цёмна-чырвоным кашнэ, таму ў пакоі панавала бляклае барвяное святло. У кабінэце было задушліва-спякотна, у коміне палаў агонь, а грэючыйся ў ім вялізны медны імбрык выдзяляў цяжкі ванітны пах. Паліцы, што віселі на круглых сценах былі ушчэнт забітыя пыльным пер’ем, недагаркамі свечак, шматлікімі пакетамі з разарванымі ігральнымі картамі, срабрыстымі магічнымі крышталямі і масіўнымі кубкамі.
