Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой
- Я… я не падумаў…
- Гэта ўжо сапраўды, - сказала прафесар МакГонагал.
У дзверы пастукалі, і Снэйп, шчаслівы як ніколі, адкрыў яе. На парозе стаяў дырэктар Дамблдор.
Гары так і пахаладзеў, калі ўбачыў, наколькі незвычайна суворы ў таго выгляд. Дамблдор утаропіў на правініўшыхся пільны погляд па-над кручкаватым носам, і Гары нечакана падумалася, што лепш бы іх усё яшчэ латашыла Дракучая вярба.
Наступіла працяглае маўчанне. Потым Дамблдор сказаў:
- Распавядзіце, чаму вы гэта зрабілі?
Лепш бы ён крычаў або лаяўся. Гары проста не мог вынесці расчаравання, якое гучала ў яго голасе. Чамусьці ён не змог глядзець Дамблдору ў вочы і таму стаў казаць з яго каленамі. Ён распавёў абсалютна ўсё за выключэннем таго, што містэр Уізлі валодае заварожанай машынай, і ў выніку атрымалася, што яны з Роном выпадкова натыкнуліся на прыпаркаваную недалёка ад вакзалу лятаючую машыну. Ён разумеў, што Дамблдор адразу аб усім здагадаецца, але той не задаў ніводнага пытання аб машыне. Калі Гары скончыў свой аповяд, Дамблдор проста працягваў пільна глядзець на яго скрозь акуляры.
- Ну, мы пайдзем за рэчамі, - безнадзейна сказаў Рон.
- Аб чым гэта ты, Уізлі? - рыкнула прафесар МакГонагал.
- Вы жа нас выключаеце, хіба не так? - сказаў Рон.
Гары сцісла зірнуў на Дамблдора.
- Не сёння, містэр Уізлі, - сказаў Дамблдор. - Але я абавязаны данесці да вас усю сур'ёзнасць вашай правіны. Мне прыйдзецца напісаць вашым родным. Таксама я павінен папярэдзіць вас, што, у выпадку, калі зноў адбудзецца штосьці падобнае, у мяне не застанецца іншага выбару, акрамя як выключыць вас.
У Снэйпа быў такі выгляд, быццам ён пазнаў, што Каляды адмяняецца назаўжды. Ён прачысціў горла і сказаў:
- Прафесар Дамблдор, гэтыя двое парушылі Дэкрэт аб разумных абмежаваннях вядзьмарства сярод непаўналетніх, нанеслі сур'ёзныя пашкоджанні старажытнай і каштоўнай расліне - па-за сумненнем, дзеі такога роду…
- Дадзім прафесару МакГонагал вырашаць, якое пакаранне варта прызначыць гэтым навучэнцам, Северус, - спакойна адказаў Дамблдор. - Яны з яе каледжа і з'яўляюцца яе падапечнымі. - Ён звярнуўся да прафесара МакГонагал. - Я павінен вярнуцца на свята, Мінерва, мне трэба зрабіць сякія-такія аб'явы. Хадзем, Северус, я пакінуў на стале ўзрушаючы торт, нядрэнна бы паспець яго паспрабаваць…
Снэйп дазволіў адвесці сябе з кабінета, але пры гэтым кінуў на Гары і Рона погляд, поўны непрыкрытай нянавісці. Хлопчыкі засталіся сам-насам з прафесарам МакГонагал, усё яшчэ якая мела выгляд разлютаванага арла.
- Табе бы лепш пайсці да лекара, Уізлі, у цябе кроў ідзе.
- Не моцна, - Рон паспешна прамакнуў рукавом парэз над брывом. - Прафесар, я так жадаў паглядзець сартаванне, там мая сястра…
- Цырымонія сартавання ўжо скончылася, - сказала прафесар МакГонагал. - Твая сястра таксама залічана ў "Грыфіндор".
- Выдатна, - узрадаваўся Рон.
- Дарэчы, да пытання аб "Грыфіндоры"… - рэзка пачала прафесар МакГонагал, але Гары перабіў яе:
- Прафесар, мы ўзялі машыну, калі семестр яшчэ не пачаўся, таму… "Грыфіндор" не павінен губляць з-за гэтага балы, праўда? Не павінен жа? - скончыў ён, занепакоенае зазіраючы ёй у твар.
Прафесар МакГонагал адказала пранізлівым поглядам, але Гары не сумняваўся, што ў глыбіні яе вачэй утойвалася ўсмешка. Ды і вусны былі ўжо не так шчыльна сціснутыя.
- Я не буду здымаць балы з "Грыфіндора", - сказала яна, і ў Гары пасвятлела на душы. - Але вы абодва павінны будзеце панесці пакаранне.
Усё складалася куды лепш, чым меркаваў Гары. А што датычыцца ліста родным, то гэта ўжо і зусім глупства. Гары ніколькі не сумняваўся, яны толькі пашкадуюць, што Дракучая вярба не зрабіла з яго катлету.
Прафесар МакГонагал зноў падняла чароўную палачку і паказала ёю на пісьмовы стол. З ледзьве чутным "пххх" на стале з'явілася вялікая талерка бутэрбродаў, два срэбных кубка і гарлач астуджанага гарбузовага соку.
- Паснедайце тут і адпраўляйцеся ў спальню, - загадала яна. - А мне таксама трэба вярнуцца на свята.
Калі дзверы за ёй зачынілася, Рон выдаў ціхі працяглы свіст.
- А я думаў, нам гамон, - прызнаўся ён, хапляючы бутэрброд.
- Я таксама, - пагадзіўся Гары, таксама ўзяўшы бутэрброд.
- Але падумай толькі, як нам "вязе"? - невыразна працягнуў сваю прамову Рон скрозь курыцу з вяндлінай. - Фрэд з Джорджам лёталі на гэтай машыне разоў пяць, а то і шэсць, і іх аніадзін магл не заўважыў. - Ён праглынуў і адразу жа адкусіў яшчэ адзін здаровы кавалак. - І чаму жа мы не змаглі прайсці скрозь бар'ер?
Гары паціснуў плечамі.
- Зараз нам прыйдзецца быць асцярожнымі, - сказаў ён, з асалодай адсёрбваючы гарбузовага соку. - Шкада, нельга пайсці на бяседу…
- Яна не жадала, каб усё бачылі, што нас прабачылі, - пранікліва сказаў Рон, - не жадала, каб усё думалі, што гэта так выдатна, прылятаць на машыне…
Наеўшыся да паліцы (талерка перыядычна сама сабою папаўнялася новымі бутэрбродамі), яны ўсталі, вышлі з кабінета і пайшлі знаёмай дарогай у Грыфіндорскую вежу. У замку было ціха, бяседа, судзячы па ўсім, скончылася. Хлопчыкі ішлі паблізу бармочашчых сабе пад нос партрэтаў і скрыпяшчых рыцарскіх даспехаў, караскаліся па вузкіх пралётах каменных лесвіц, пакуль, нарэшце, не дабраліся да сакрэтнага пераходу, у якім за старым партрэтам вельмі тоўстай дамы ў ружовых шаўках хаваўся ўваход у Грыфіндорскую вежу.
- Пароль? - спытала дама пры іх набліжэнні.
- Эээ… - працягнуў Гары.
Паколькі яны яшчэ не бачыліся са старастай "Грыфіндора", новы пароль гэтага года быў ім не вядомы, але дапамога не запаволіла прыйсці; ззаду сябе яны пачулі паспешліва надыходзячыя крокі, абвінуліся і ўбачылі падбягаюшчую Герміёну.
- Вось вы дзе! Куды гэта вы зніклі? Ходзяць такія недарэчныя чуткі - хтосьці сказаў, што вас выключылі за тое, што вы разбілі лятаючую машыну…
- Выключыць-та нас не выключылі, - ўпэўніў яе Гары.
- Не жадаеш жа ты сказаць, што вы і напраўду прыляцелі сюды? - выклікнула Герміёна тонам прафесара МакГонагал.
- Давай ты абыйдзешся без натацый, - наглавата заявіў Рон, - і скажаш пароль.
- Пароль "індык", - нецярпліва сказала Герміёна, - але не ў гэтым справа…
Прамова яе, аднак, была перарваная, таму што партрэт Талстой Цёткі ад'ехаў уверх, перавярнуўшыся ўніз галавой, і раздаўся гром апладысментаў. Апынулася, ніхто ў "Грыфіндоре" яшчэ не сыйшоў. Народ стоўпіўся ў круглай гасцінай каледжа і нават забраўся на крывабокія столікі і на прадаўленыя крэслы, каб лепш бачыць герояў дня. У адтуліну, якая адчынілася за партрэтам, працягнуліся нечыя рукі і ўвалаклі Гары з Ронам унутр. Герміёне прыйшлося караскацца самой.
- Пыш-на! - гарлапаніў Лі Джордан. - Класна! Які палёт! Прызямленне на Дракучую вярбу! Аб гэтым будуць успамінаць нашчадкі!…
- Малайчына, - сказаў Гары нейкі пяцікласнік, Гары з ім ніколі раней не размаўляў; хтосьці ўхваляльна пляскаў яго па спіне, як быццам ён толькі што выйграў марафон; Фрэд з Джорджам праціснуліся скрозь натоўп і хорам спыталі: "Чаму жа мы не здагадаліся паляцець на машыне?". Рон набыў нейкае малінавае адценне і збянтэжана ўсміхаўся. Тым не менш, з таго месца, дзе стаяў Гары, быў бачны адзін чалавек, які цалкам не радаваўся разам з ўсімі. Персі узвышаўся над узбуджанай групай першакласнікаў, і было падобна, што ён збіраецца падысці бліжэй, каб як след аблаяць Рона і Гары. Гары ткнуў Рона пад рэбры і кіўнуў у бок Персі. Рон тут жа ўсё зразумеў.
- Мы пайдзем наверх - вельмі стаміліся, - сказаў ён, і абодва героя сталі прабірацца да бакавых дзвярэй, якая выходзіла да спіральнай лесвіцы, вядучай у спальні.
- Пакуль! - крыкнуў Гары Герміёне, у якой было дакорлівы, не горш чым у Персі, выраз твару.
Нягледзячы на лопат, які доўжыўся па спіне, ім атрымалася дабрацца да бакавых дзвярэй і здабыць супакой на лесвіцы. Яны паспяшаліся на самы верх і неўзабаве апынуліся ля дзвярэй сваёй леташняй спальні, на якой зараз была шыльда "ДРУГІ КЛАС". Яны ўвайшлі ў знаёмы круглы пакой з высокімі вузкімі вокнамі, дзе стаяла пяць ложкаў пад полагамі з чырвонага аксаміту. Куфары ўжо прынеслі і паставілі каля ложкаў.
Рон вінавата ўсміхнуўся:
- Я ведаю, што не павінен ганарыцца і ўсё такое…
Дзверы спальні расхінулася і ўбеглі яшчэ трое другакласнікаў "Грыфіндора": Шэймас Фініган, Дын Томас і Нэвіл Лонгбатам.
- Неверагодна! - ззяў Шэймас.
- Клёва, - сказаў Дын.
- Узрушаюча, - з глыбокай павагай прашаптаў Нэвіл.
Гары нічога не змог з сабою зрабіць. Ён, як і Рон, расплыўся ў шырачэннай усмешцы.
— РАЗДЗЕЛ VI —
Гілдэрой Локхард
Аднак, на наступны дзень Гары калі і ўсміхаўся, то ад сілы пару раз. Падзеі, калі можна так выказацца, імкліва пакаціліся пад гару пачынальна з сняданку ў Вялікай Зале. Пад зачараванай столлю (сёння, сумнага шэрага колеру) стаялі чатыры - па ліку каледжаў - доўгіх стала, як заўсёды абстаўленых чанамі з аўсянкай, талеркамі з вэнджанай рыбай, горамі бутэрбродаў, яечняй з беконам на вялікіх талерках. Гары з Ронам селі за Грыфіндорскі стол побач з Герміёнай, яна чытала "Ваяж з вампірам", абапёршы кніжку аб гарлач з малаком. У тым, як яна вымавіла: "добрай раніцы", адчувалася ледзьве прыкметная напружанасць, і стала зразумела, што Герміёна ўсё яшчэ не можа зладзіцца з неўхваленнем, якое выклікае ў ёй абраны хлопцамі спосаб прыбыцця ў школу. Затое Нэвіл Лонгбатам, са свайго боку, прывітаў іх з шчырай радасцю. Нэвіл быў круглатвары хлопчык з выключнай здольнасцю трапляць у дурацкія гісторыі, акрамя таго, у яго была фенаменальна дрэнная памяць.
