KnigaRead.com/
KnigaRead.com » Старинная литература » Античная литература » Генрих Сузо - Книга Вечной Премудрости

Генрих Сузо - Книга Вечной Премудрости

На нашем сайте KnigaRead.com Вы можете абсолютно бесплатно читать книгу онлайн "Генрих Сузо - Книга Вечной Премудрости". Жанр: Античная литература издательство -, год -.
Перейти на страницу:

197

За подробную информацию о рукописях Иоанна де Вазия в составе Bibliotheca Amploniana я глубоко признателен д-ру Бригитте Пфайль-Аманн.

198

Schum, S. 401–402.

199

Ms CA 4° 144 der UFB Erfurt-Gotha, Vorblatt IIv; Schum, S. 401.

200

Thomas Kaeppeli OP. Scriptores Ordinis Praedicatorum Medii Aevi. Vol. II: G-I. Romae: Ad S. Sabinae, 1975, p. 269–281.

201

Kaeppeli II 251–253.

202

О нем см.: Kaeppeli II, 281–282.

203

Hor 367, 24-368, 9.

204

Подробнее о нем см.: RainerBerndt. Hugo von St-Cher // Lexikon fur Theologie und Kirche. Band 5. Freiburg i. Br., Basel, Rom, Wien: Herder, 1996. Sp. 310–311; Theologie als Wissenschaft im Mittelalter. Texte, Ubersetzungen, Kommentare / Hrsg. von Bruno Niederbacher und Gerhard Leibold. MUnster: Achendorff, 2006, S. 37–78; Hugues de Saint-Cher (f 1263), bibliste et theologien / fitudes reunies par Louis-Jacques Bataillon OP, Gilbert Dahan et Pierre-Marie Gy OP. Turnhout: Brepols, 2004. О значительном влиянии экзегетики Гуго а Санкто Каро на Бонавентуру см.: Thomas J. Herbst. The Road to Union: Johannine Dimensions of Bonaventure’s Christology. Grottaferrata (Rom): Frati Editori di Quaracchi, 2005, p. 32; B. Smalley. The Gospels in the Schools, c. 1100 – c. 1280. London, Ronceverte (West Virginia), 1985, p. 205–211.

205

Kaeppeli II 271–281. В списке Кеппели эрфуртская рукопись CA 4° 144 отсутствует; причина этого, по-видимому, кроется в том, что в каталоге В. Шума (Schum, S. 401) авторство Гуго а Санкто Каро не было однозначно установлено.

206

Kunzle. Horologium, S. 204.

207

P. Lehmann. Mittelalterliche Bibliothekskataloge Deutschlands und der Schweiz / Hrsg. von der Bayerischen Akademie der Wissenschaften in Mdnchen, I–II bearbeiten von P. Lehmann. II: Bistum Mainz: Erfurt. Mdnchen, 1928, 64, 40–42.

208

Старинное здание collegium maius, где долгое время хранилась библиотека старого Эрфуртского университета, находится недалеко от протекающей через Эрфурт и прежде периодически выходившей из берегов р. Гера. Кроме того, само это здание, построенное в XV в. из камня, к началу XX в. начало разрушаться и стало по этой причине непригодно для хранения книг. В настоящее время оно закрыто и нуждается в капитальной реконструкции.

209

Ms. UFB Erfurt-Gotha, Dep. Erf. CA. 4° 144, f. 318v: Nota autem, quodpresentes expositionespsalterii ego Iohannes de Egher extraxi depluribuspost.

210

Ms. UFB Erfurt-Gotha, Dep. Erf. CA. 4° 144, f. IIv.

211

Schum, S. 401.

212

BSB Mdnchen Mss. Cgm 444 (из монастыря Вессобрунн, ок. 1422 г.), Cgm 526 (из монастыря Вайенштефан, 1424 г.).

213

Kalocsa Ms. 300.

214

Alteste Stadtuniversitat Nordwesteuropas: 600 Jahre Kolner Universitat, Ausstellung des Historischen Archivs der Stadt Koln 4. Oktober bis 14. Dezember 1988. Koln, 1988, S. 63: его предписание от 31 мая 1480.

215

О нем см.: Ernst Reiter. Johann von Eych // Die deutsche Literatur des Mittelalters, Verfasserlexikon / Hrsg. von Kurt Ruh zusammen mit Gundolf Keil, Werner Schroder, Burghart Wachinger, Franz Josef Worstbrock, Redaktion Christine Stollinger. Band 4. Berlin, New York: Walter de Gruyter, 1983, Sp. 591–595.

216

О нем см.: Isnard Wilhelm Frank OP. Hausstudium und Universitatsstudium der Wiener Dominikaner bis 1500. Wien: Bohlau, 1968, S. 290 (Archiv ffir osterreichische Geschichte, 127. Band).

217

Schum, S. 989.

218

Schum, S. 987.

219

Ms. UFB Erfurt-Gotha, Dep. Erf. CA 4o 144, Vorblatt IIv.

220

Амплоний был ректором Кёльнского университета несколько раз. Первый раз он стал 42-м (по другим сведениям 43-м) ректором в 1399 г. и занимал этот пост с 25.06.1399 по 20.12.1399: Hermann Keussen. Die alte Universitat Koln: Grundzuge ihrer Verfassung und Geschichte. Koln: Verlag des Kolnischen Geschichtsvereins, 1934, S. 386.

221

Cat. Ampl. Theol. 41; Schum, S. 401.

222

De Cock K., Pattin A. Johannes de Wasia († 1395), wijsgeer, theoloog en eerste deken van de theologische fakulteit van de universiteit te Keulen // Tijdschrift voor fi losofie: uitg. door het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte, Leuven. 35. 1973, p. 344–51.

223

Иоанн де Вазия был 20-ым ректором Кёльнского университета; он стал им приблизительно в начале 1393 г. (точная дата неизвестна; впервые он назван ректором в одной грамоте от 24.03.1393) и занимал этот пост до 24.03.1394: Keussen, S. 385.

224

Сведения согласно так называемой «Деканатской книги», оригинал которой теперь хранится в Париже (Paris, Bibl. Nat. nouv. acq. lat. 2165); списки с нее Кромбаха и Хартцхайма хранятся в Кёльнском городском историческом архиве (Historisches Archiv der Stadt Koln, Univ. 113); список Хартцхайма: 1395 in dieB. matthaeiap…. mortuus est Jo. de Wasiaprim. dec. fac. etsepultus in ecclesia Col., cuius erat canonicus et m.; список Кромбаха (f.1): 1395obiit Joh. de Wasia, canonicus, improvise in festo s. Matthaei…

225

Ms. 2° 351 der UFB Erfurt-Gotha; Schum, 246: Iste liber est magistri Amplonii de Berka, qui emit eum ab executoribus magistri Io. de Wasia prumpto auro anno siquidem 1402 in mense Marcio. См. также: De Cock K, Pattin A. Johannes de Wasia (f 1395), p. 350–351.

226

Erich Meuthen. Kolner Universitatsgeschichte. Band I: Die alte Universitat. Koln, Wien: Bohlau Verlag, 1988, S. 75: «In die Erfurter Amploniana gelangen z.B. dber 40 Handschriften aus dem Nachlass der ersten Dekans der theologischen Fakultat, Johannesde Wasia»

227

Ruedi Imbach. Die deutsche Dominikanerschule // Grundfragen christlicher Mystik / Hrsg. von M. Schmidt. Stuttgart-Bad Cannstatt, 1987, S. 157–172, особенно S. 158–160.

228

Walter Senner OP. Heinrich Seuse und der Dominikanerorden // Heinrich Seuses Philosophia spiritualis. Quellen, Konzept, Formen und Rezeption. Tagung Eichstatt 2.-4. Oktober 1991 / Hrsg. von Rbdiger Blumrich und Philipp Kaiser (Wissenslitera-tur im Mittelalter, Schriften des Sonderforschungsbereichs 226 Wbrzburg/Eichstatt, Band 17). Wiesbaden: Dr. Ludwig Reichert Verlag, 1994, S. 3-31 (для темы «Генрих Сузо и доминиканское богословское образование» наибольший интерес представляют S. 17–24).

229

Ms. UFB Erfurt-Gotha, Dep. Erf. CA 4° 144, f. 327.

230

Ibid.

231

Hor 384, 1–6.

232

В «Первоосновах теологии» Прокл понимает эманацию, скорее, как причастность (партиципацию) и обусловленность всего первой причиной. По-видимому, именно такая трактовка позволила согласовать неоплатоническую теорию эманации с христианским креационизмом. Латинский перевод В. фон Мёрбеке «Первооснов теологии» Прокла: Proclus. Elementatio theologica, propositiones 1–9, 11–13 / translata a Guillelmo de Morbecca, hrsg. von Helmut / translata a Guilelmo de Moerbeke (textus ineditus), uit. door C. Vansteenkiste // Tijdschrift voor filosofie. 13. 1951, p. 263–302, 491–531.

233

«Liber de causis», следуя Проклу, в целом понимает эманацию как причастность (партиципацию) и обусловленность всего первой причиной. Однако в рамках такой трактовки в отношении возникновения отдельных вещей и их зависимости от второй причины (а через нее – от первой причины) допускается представление о некоем «истечении»: Le Liber de causis, propositio 17 / edition etablie a l’aide de 90 manuscrits avec introduction et notes par Adriaan Pattin. Leuven: Uitgave van «Tijdschrift voor filosofie», Sonderausgabe o.J. (= Tijdschrift voor filosofie. 28. 1966, p. 90–203), p. 49: Quod est quia causa secunda quando facit rem, influit causa prima quae est supra eam super illam rem de virtute sua, quare adhaeret ei adhaerentia vehementi etservat eam.

234

Альберту Великому принадлежит, по-видимому, решающая роль в терминологической и концептуальной адаптации учения об эманации, проинтерпретированное через концепции Прокла и «Liber de causis», к нуждам философии и богословия доминиканской школы. См., например, Albertus Magnus. De causis et processu universitatis a prima causa / edidit Winfridus Fauser SJ // Alberti Magni Opera omnia. Tomus XVII, pars II. Mdnster: Aschendorff, 1993, p. 24, 11–14: ita primum, quod est necesse esse, fontale erit ad omnes. Et si ipsum contineat emanationem esse, nihil erit ens vel esse in tota existentium universitate; p. 26, 14–16: esse autem, sicut iam probatum est, a se habere non potest, sed habet ab emanatione esse, quae est ante se. Et illa non potest esse nisi illa cui idem est esse et ‘quod est’; p. 43, 1: fluxus est simpliciter emanatio formae aprimo fonte, qui omnium formarum est fons et origo; p. 43, 51: emanatio a primo fonte intellectualis et simplex est tam secundum essentiam quam secundum esse. Propter quod vehiculum non habet nisi suiipsius communicabilitatem.

235

Thomas Aquinas. ScG, IV, c. 1; S. th. 1, q. 44: Deprocessione creaturarum a Deo.

236

У Дитриха Фрайбергского понятие «эманации», с одной стороны, контекстуализируется, с другой стороны, связывается подчас самым неожиданным образом в единый аргументативный узел с Библией, Августином, Аристотелем и неплатонизмом Прокла и «Liber de causis». См.: Dietrich von Freiberg. De animatione celi, 7: de primo modo, scilicet de simplici emanatione // Dietrich von Freiberg. Opera omnia. T. III: Schriften zur Naturphilosophie und Metaphysik. Hamburg: Meiner, 1983, S. 17–19.

237

У Майстера Экхарта понятие «эманация» приобретает подчеркнуто внутритринитарное значение и в своем экземпляристском содержании отличается от собственно процесса творения, хотя внутритринитарная эманация и обусловливает этот процесс. См. Meister Eckhart. Serm. XXV, 1, n. 258 // LW IV 236, 7–8: emanatiopersonarum in divinis est prior, causa et exemplar creationis; idem. In Ioh. n. 342 // LW III 291, 7—11: in divinispersonis emanatio est formalis quaedam ebullitio, et propter hoc trespersonae sunt simpliciter unum et absolute. Creaturarum veroproductio est per modum non formalis, sed efficientis et finis creatio. Propter quod non manet simpliciter unum, sed unum in multis.

238

Thomas Aquinas. ScG, IV, c. 1; Hor 384, 1–6, Anm.

239

Jeffrey Fisher. Gerson’s Mystical Theology: A New Profile of its Evolution // A Companion to Jean Gerson / Edited by Brian Patrick McGuire (Brill’s Companions to the Christian Tradition, Volume 3). Leiden, Boston: Brill, 2006, p. 205–248.

240

Подробнее о феномене «devotio moderna» см.: R.R. Post. The Modern Devotion: Confrontation with Reformation and Humanism. Leiden: Brill, 1968.

241

Перейти на страницу:
Прокомментировать
Подтвердите что вы не робот:*