Якуб Колас - Новая зямля (на белорусском языке)
На трэцi дзень прыйшлi падводы.
Ўсе сваякi папрыязджалi
I двор вазамi паўстаўлялi,
Як бы прыехалi ў калоды
Цi на кiрмаш каля калядак.
Тут быў страшэнны непарадак
На тое час быў перабору.
Была адчынена камора
I сенi насцеж. Як папала
Надоба розная стаяла.
Было ўсё зрушана, сарвана:
Крыжы з дзяжой каля паркана
На час кароткi прыхiлiлiсь;
Збаны, гаршкi мiж iх тулiлiсь,
I тры цабэркi там стаялi
I чарады свае чакалi;
I тут жа збоку, як той п'яны,
Ляжаў навой стары, драўляны;
Варстат, на часткi разабраны,
На трэскi кiнуты, валяўся;
А на вяроўцы мех гайдаўся,
Стары, скараўлены ад гною,
Забыты ўсiмi пад страхою.
Пусцела хата, сцены, лавы
I мелi погляд нецiкавы:
Ўсё тут было параскiдана,
Ўсё не на месцы, не прыбрана,
Як бы зусiм не тая хата.
Качэргi, вiлы i лапата
Ў кутку адным цяпер стаялi.
Гвазды то тут, то там тырчалi
Па ўсiх сцянах, як бы шчацiна.
Снавалi дзецi i мужчыны,
З сяней, з каморы скарб сцягалi
I на вазы яго складалi.
А мацi скрыню пакавала
I дробязь розную збiрала.
Ўсе варушылiся, снавалi,
Як бы мурашнiк раскапалi
Такая тут была трывога.
Вуглы счышчалi да нiчога
I забiралi ўсё да нiткi.
Падводы пухлi ўвачавiдкi.
А як закончылi складацца,
Зайшлi ўсе ў хату сiлкавацца.
Мiж голых сцен, несамавiтых,
Такiх панурых, абабiтых,
Астаўся стол адзiн на месце,
Каб у апошнi раз накрыцца
I даць мужчынам прыпынiцца,
На час кароценькi прысесцi
I выпiць чарачку, другую
За жыцце, долю маладую.
Тут быў Базыль, Антось Тацянiн,
Карусь Дзiвак (ён мiж парканiн
Схаваў трайню, рагач, дзве восi,
Тайком узяўшы ад Антося),
Яшчэ Карусь, Паўлюк Куртаты,
Сцяцок, Казюк Скарабагаты
Ды брат Мiхася i Антося,
Мужчын нямала набралося.
Пайшла ўкруг чарка i другая,
Гаворка ў хаце ажывае.
Адзiн Антось ужо смяецца
Сваiм закатным дробным смехам,
Аж галава з шырокiм плехам
I з сiвым воласам трасецца.
- Ды ты, брат Ганка, не смуцiся!
Вось выпi чарку, не журыся,
Няхай дае Бог спосаб новы.
- Ну, будзьце ж крэпенькi, здаровы!
- Э, выпi чыста! от кабета!
- Ды выпi, Ганна! Ну, што гэта?
Мужчыны ўсе тут загудзелi,
Ды дружна так яны населi,
Што Ганна тройчы прыгубiла
I чарку ўсю перакулiла.
- Ну, во гэтак, малайчына,
Хай будзе ж добрая часiна!
- Ой, буду п'яна - ашаломiць.
- Касцей гарэлка не паломiць!
Крычыць Базыль.
Здароў будзь, Павал!
I галаву ён закiдае
I спрытна чарку асушае,
Ды ломiць хлеба цэлы кавал,
Ды так жуе, што вушы ходзяць.
Мужчыны дарма час не зводзяць
I хутка чаркi асушаюць,
Гаспадарам дабра жадаюць
I добрай долi ўсiм дазвання
I цiснуць рукi на расстанне.
Карусь Дзiвак часiнай тою
Насiўся з восямi, з трайнёю,
У воз iх глыбей запакоўваў,
Ў сярэдзiну рагач засоўваў
I накрываў яго цабрамi,
Каб не знайшоў Мiхась часамi.
I воз ён свой у кут стаўляе,
Астацца ззаду патрапляе.
Мужчыны выйшлi на двор з хаты.
- Ну, варушы, Скарабагаты!
Сказаў Базыль свайму суседу.
Я за табою, брат, паеду.
I рад нагружаных хурманак
Паволi зрушыў, мiнуў ганак
I ў лес чуць значнаю трапою
Пацягся мернаю ступою.
I цяжка, цяжка Ганне стала,
Як бы ў грудзях там што апала,
I сэрца жаласцю заныла;
I ўсё тут стала так нямiла,
Што ўжо тут больш ёй не цярпелась
I бегчы ў свет адтуль хацелась,
Абы не бачыць сцен тых голых,
Куткоў пустых i невясёлых.
Ўжо конь запрэжан i чакае,
Капытам дол б'е нецярплiва.
Тым часам мацi тараплiва
Закон дзядоў сваiх спаўняе:
Кладзе кусочак хлеба з соллю
Пад красны кут у завуголле,
Апошнi раз глядзiць на хату,
Дзе многа дробязi на страту
Пайшло ў час гэты перабору.
- Ану, ты, мацi, iдзеш скора?
Мiхась з двара яе пытае;
I мацi хату пакiдае,
Бо ёй самой тут не цярпiцца,
I з плачам хрысцiцца, садзiцца,
Дзе дзецi дробныя сядзелi
I скарб быў зложан даражэйшы.
Алесь i Ўладзя, сын старэйшы,
Пайсцi пяхотам захацелi
I з дзядзькам лесам гналi статка.
Апошнi раз пустая хатка
З-за груш высокiх паказалась
Ды за узгорачкам схавалась;
I толькi комiнак гаротна
Над дахам высiўся маркотна
Ды студнi вочап адзiнока
Тырчаў над хатаю высока;
Гуменца смутна пазiрала
I быццам поглядам пытала:
"Куды яны ад нас з'язджаюць?
Чаму адных нас пакiдаюць?"
VI. КАЛЯ ЗЯМЛЯНКI
Я буду рады, калi ўдасца
Маiм людцам у вашай ласцы
Хоць на кароценькi часочак
Заняць хоць цесненькi куточак.
Жыццё iх, праўда, нецiкава,
Пра iх нiдзе не ходзiць слава,
Аб iх гiсторый не складаюць,
Пра iх i песень не спяваюць,
Апроч вятроў, што нудна ў плоце
Зiмой у горкай адзiноце
Халодны снег нясуць-здзiраюць
I бедным людзям байкi баюць
Аб жыццi, долi iх пахiлай
I плачуць-стогнуць над магiлай,
Дзе косцi iх у праху тлеюць
Адны вятры iх пажалеюць.
Але не кожны сцямiць мовы
I жальбы ветру мiж будовы:
Чаго ён жаласна спявае,
Каму ён песенькi складае?
I бацьку скора сын забудзе
Каротка памятка аб людзе,
Аб простым людзе. I такая
Ўсiм бедным доля выпадае:
Прайсцi свой круг, прамарнавацца
I невядомымi астацца
Ды быць забытымi тут ўсiмi
I сваякамi i чужымi.
I мне заўсёды горка стане,
Калi я ўбачу на кургане
Пад шэрым прыкладам драўляным
Прыпынак вечны селянiна.
Стаiць там крыжык-сiрацiна,
Сiвенькiм мохам ўвесь убраны,
З павязкай белай, даматканай.
Пытаю: хто тут пачывае?
Дзяўчына, можа, маладая
У поўным цвеце красы-сiлы
Сышла без часу да магiлы?
Цi здатны хлопец-малайчына?
Маўчыць магiла селянiна.
А хто пахован, я не знаю
I смутак моцны ў сэрцы маю.
А тут закопаны навекi
Надзеi, радасць чалавека
I гора схована лiхое
Жыццё бядачае людское.
Мае знаёмыя няўзрачны,
Нiчым не слаўны i не значны,
Ўсё людзi простыя, малыя,
Хоць па-сваему i ўдалыя,
Але ўдалымi iх не лiчуць.
Жывуць, цярплiва долю смычуць
I крыж нясуць мужычы цiха,
Дабра не бачачы з-за лiха.
Ды што зрабiць? Я б сам быў рады
Не ведаць крыўды той i здрады,
Што просты люд нясе вякамi
Сваiмi ўласнымi гарбамi.
Ды горкай праўды не схаваеш,
Яе нiяк не ашукаеш.
Ды i навошта? Крый нас, Божа!
А праўда мне ўсяго дарожай,
I бацька праўдзе вучыў змаля,
Дык з гэтай праўдай ступiм далей.
Дзень добры, новая мясцiна!
Спаткай ты нас, як мацi сына
Па часе доўгае разлукi,
I разгарнi прыветна рукi
Для тых, хто змушаны ў няволi
Жывiцца хлебам твайго поля;
Зiрнi ты светлым вокам ласкi,
Авей крылом прыгожай казкi,
Каб гэта жыцце-пуцявiна
Была нам светлая часiна;
Узброй надзеямi нам грудзi,
Бо мы твае, зямелька, людзi!
На першы погляд нецiкава
Парэчча тое выглядала,
I смуткам сэрца калыхала
Старых бярэзiн гэтых лава,
Што на балоце мiж лясамi
Шумела голымi вярхамi.
Было ўсё тут параскiдана:
I праслы нiзкiя паркана
З трухлявых шул павыязджалi,
I трэскi кучамi ляжалi
Па ўсiм двары i на дрывотнi;
Стары хлявец без падваротнi,
Гумно са стрэшкай пасiвелай,
Абросшай мохам, абапрэлай,
Прыгрэбнiк, хата - ўсё дачыста
Казала ясна, галасiста
Аб непарадку, запусценнi,
Аб гаспадарскiм нерадзеннi.
Слязьмi Мiхашча залiлася
Такою ямаю здалася
Старая хата ў тры аконцы!
Парог яна пераступiла
О, Божа добры, як нямiла!
Цi свецiць тут калi хоць сонца?
Было так цёмна, непрытульна,
Ў гразi-балоце ўсё агульна:
Як печ, як столь, i сцены, лавы,
I дух пракiслы, дух трухлявы
З усiх куткоў дыхнуў сярдзiта.
Зямля на ямы ўся пабiта.
Было вiдаць, што тут лiпелi
Да часу людзi i не дбалi,
Гразi нiколi не знiмалi,
Рабiць парадку не хацелi,
Жылi па-свiнску, кацьмакамi
I ў добрай згодзе з прусакамi.
Вясна была яшчэ ўпачатку,
Але снягi ўжо раставалi,
I дружна ў полi балбаталi
Раўкi, рачулкi, i ў грамадку
Яны ваду сваю злiвалi,
Ад сну гаi, лясы будзiлi
I людзям душу весялiлi.
I ўсё патрошку ажывала:
На дрэве покаўка таўшчала,
Ў сабе лiсточак далiкатны,
Пахучы, свежанькi, прыўдатны
На добрым сонцы гадавала.
Старыя хвоi i ялiны,
Далёка кiнуўшы галiны,
Глядзелi хораша, любоўна,
Як iх патомкi згодна, роўна
Стаялi гожай чарадою,
Схiлiўшысь к сонцу галавою.
Ў лясах, гаях дразды спявалi,
Ў балотах кнiгаўкi крычалi;
А ў небе ўдзень i вечарамi
Высока роўнымi шнурамi
Злятаўся вырай жураўлiны,
I амярцвелыя далiны
Будзiлi звонкiм сваiм крыкам,
Як бы прыветным гэтым зыкам
Вiталi родныя балоты,
