Жан Сартр - Герастрат (на белорусском языке)
Вам, я думаю, будзе цiкава даведацца, што можа быць чалавек, якi не любiць людзей. Дык вось, гэты чалавек - я, i я настолькi iх мала люблю, што зараз пайду i заб'ю недзе з паўтузiна. Вы, напэўна, падумаеце: чаму толькi паўтузiна? Ды таму, што ў маiм рэвальверы ёсць толькi шэсць набояў. Вось жа якая пачварная жудасць, праўда? I апроч таго - учынак, якi не мае нiякага дачынення да палiтыкi? Але ж я вам кажу: я не магу iх любiць. Я выдатна разумею, што вы адчуваеце. Але тое, што вас у iх вабiць, - ува мне выклiкае агiду. Як i вы, я, вядома, бачыў людзей, якiя з вялiкаю годнасцю i дасведчанасцю жавалi свой харч, гартаючы левай рукой эканамiчны часопiс. Але цi ж мая вiна, што я з большай ахвотай прысутнiчаў бы на трапезе марскiх коцiкаў? Чалавек нiчога не можа зрабiць з сваiм тварам, каб гэта адразу не абярнулася гульнёю фiзiяномii. Калi ён жуе, не разяўляючы рота, куточкi губ у яго падымаюцца i апускаюцца, i гэта надае яму такi выгляд, нiбы ён безупынку пераходзiць ад стану цiхамiрнае супакоенасцi да плаксiвага здзiўлення. Вам гэта падабаецца, я ведаю, вы называеце гэта пiльнасцю Розуму. А мяне праз гэта нудзiць - я i сам не разумею чаму; такi ўжо я нарадзiўся.
Каб памiж намi была толькi гэтая рознiца ў гусце, далiбог, я б вам не дакучаў. Але ж усё паварочваецца так, нiбы на вас ляжыць нейкая боская ласка, а ў мяне яе наогул няма. Я вольны любiць цi не любiць гамара па-амерыканску, аднак калi я не люблю людзей - я астатнi нягоднiк i мне няма месца пад сонцам. Яны захапiлi сабе ўвесь сэнс жыцця. Спадзяюся, вы разумееце, што я хачу сказаць. Ужо трыццаць тры гады я паўсюль натыкаюся на зачыненыя дзверы, над якiмi напiсана: "Ходу няма ўсiм, хто не гуманiст". Усё, за што б я нi браўся, я вымушаны быў пакiнуць; i заўсёды можна было выбiраць нешта адно: або гэта былi бясплённыя i асуджаныя на правал намаганнi, або рана цi позна яны мусiлi зноў жа абярнуцца iм на карысць. Тыя думкi, якiя я не адрасаваў непасрэдна iм, - я быў проста няздольны iх выказаць, не мог iх сфармуляваць, i яны так i заставалiся ўва мне, як нейкае невыразнае арганiчнае варушэнне. Усё, чым бы я нi карыстаўся, - я адчуваў, што яно не маё - гэта iх; словы, напрыклад: я хацеў бы мець свае словы, мае. Але ж тыя, што ёсць у мяне, ужо я не ведаю колькi разоў былi зацухмоленыя ў свядомасцi iншых, яны самi выстройвалiся ў маёй галаве такiм жа парадкам, як прызвычаiлiся гэта рабiць у другiх, - i я не без прыкрасцi карыстаюся iмi, калi пiшу вам гэта пiсьмо. Але гэты ўжо раз астатнi. Я вам кажу: трэба любiць людзей, iначай гэта ўсё роўна, што каб яны дазволiлi вам халтурыць. А я не хачу халтурыць. Я зараз вазьму рэвальвер, выйду на вулiцу i пагляджу, цi можна нешта зрабiць супраць iх. Бывайце, пане. Можа так здарыцца, што я сустрэну i вас. У такiм выпадку вы нiколi не даведаецеся, з якой асалодай я пушчу вам кулю ў лоб. Калi ж мы не сустрэнемся - i гэта найбольш верагодны выпадак, - пачытайце заўтрашнiя газеты. Там вы ўбачыце, што нехта, на iмя Поль Iльбэр, у прыступе лютасцi забiў на бульвары Эдгара Кiнэ пяць мiнакоў. Але вам лепш, чым каму, вядома, чаго вартая наша прэса. А значыць, вы зразумееце, што я нiякi не "люты". Наадварот, я вельмi спакойны i прашу вас, пане, запэўнiцца ў маiх найлепшых пачуццях.
Поль Iльбэр".
Я ўсунуў сто два лiсты ў сто два канверты i напiсаў на канвертах адрасы ста двух французскiх пiсьменнiкаў. Потым паклаў усё ў шуфляду ў маiм стале, разам з шасцю блокамi марак.
Наступныя два тыднi я амаль не выходзiў i ўсяго сябе прысвяцiў клопату аб злачынстве. Я глядзеўся часам у люстра i з прыемнасцю адзначаў перамены ў сваiм аблiччы. Вочы ў мяне павялiчылiся, яны праглыналi ўвесь твар. Пад акулярамi яны здавалiся чорнымi, мяккiмi, i я прымушаў iх круцiцца, як дзве планеты. Прыгожыя вочы артыста i забойцы. Але пасля забойства, як я меркаваў, ува мне павiнны адбыцца яшчэ глыбейшыя змены. Я некалi бачыў здымкi дзвюх прыгожых дзяўчат, служанак, што забiлi i абрабавалi сваiх гаспадынь. Я бачыў iх здымкi да таго i пасля. Да таго - iх твары над гафтаванымi каўнерчыкамi былi падобныя на дзве цнатлiвыя кветкi. Ад iх павявала гiгiенай i прываблiваю чысцiнёй. Валасы былi сцiпла завiтыя ў аднолькавыя хвалiстыя кудзеркi. Але яшчэ болей пераканаўчае, чым завiтыя кудзеркi, чым каўнерчыкi i тыповы выгляд, з якiм сядзяць на прыёме ў фатографа, было iх сястрынскае падабенства падабенства настолькi незвычайнае, што ў вочы адразу кiдалiся iх крэўныя сувязi i адзiны роднасны корань. Пасля - iх аблiччы ўспыхвалi, як пажар. На iх голых шыях ужо ляжаў цень блiзкай сякеры. Паўсюль - зморшчыны, жудасныя зморшчыны страху i нянавiсцi, i глыбокiя складкi, як дзiркi ўва плоцi, нiбыта па твары прайшоў пазурамi шалёны звер. I вочы, тыя самыя: вялiзныя, чорныя, бяздонныя вочы - як у мяне. Але цяпер ужо яны былi непадобныя. На кожнай па-свойму адбiўся ўспамiн пра агульнае лiхадзейства. "Калi ўжо такое злачынства, - падумаў я, - дзе найбольшая доля належыць выпадку, здольна так перайначыць гэтыя сiроцкiя твары - чаго ж тады можна чакаць ад злачынства, якое цалкам задумана i арганiзавана мной?" Яно завалодае мною цалкам i перакроiць ува мне ўсю занадта чалавечую брыдкасць... Злачынства рассякае жыццё таго, хто яго ўтварыў, напалам. Напэўна, бываюць хвiлiны, калi здаецца, што лепш адступiць, але яно - тут, у вас за спiнай, яно загароджвае дарогу назад, як чорны, блiскучы мiнерал.
Мне патрэбна была гадзiна, болей я не прасiў, - адна гадзiна, каб нацешыцца сваiм лiхадзействам, каб адчуць яго страшэнны цяжар. I я зраблю ўсё, каб яна ў мяне была: экзекуцыю я вырашыў здзейснiць у самым пачатку вулiцы Адэсы. Я скарыстаюся панiкай i паспею ўцячы, пакуль яны будуць падбiраць свае трупы. Дзеля гэтага мне трэба будзе перабегчы на другi бок бульвара Эдгара Кiнэ i адразу павярнуць на вулiцу Дэлямбр. Каб дабегчы да дзвярэй свайго дома, мне хопiць трыццацi секунд. Тыя, хто будзе за мною гнацца, будуць у гэты момант яшчэ на бульвары Эдгара Кiнэ, яны страцяць мой след, i, каб зноў на яго напасцi, iм яўна спатрэбiцца не менш за гадзiну. Я iх буду чакаць у сябе i, як толькi пачую грукат у дзверы, перазараджу рэвальвер i стрэлю сабе ў рот.
Цяпер я дазволiў сабе крыху раскашаваць; я дамовiўся з карчмаром на вулiцы Вавэн, i ён, уранку i ўвечары, пасылаў мне розныя смачныя стравы. Пасыльны званiў, але я не падыходзiў да дзвярэй, i толькi счакаўшы колькi хвiлiн, крыху адчыняў iх i бачыў пакiнуты на пляцоўцы доўгi кош з поўнымi талеркамi, над якiмi падымалася пара.
27 кастрычнiка, а шостай гадзiне вечара, у мяне заставалася семнаццаць з паловай франкаў. Я ўзяў рэвальвер, пачак з пiсьмамi i выйшаў. Дзверы я паклапацiўся не зачыняць, каб пасля, калi зраблю сваю справу, як мага хутчэй вярнуцца дадому. Адчуваў я сябе нядобра: у мяне стылi рукi, у галаве пульсавала кроў i ў вачах свярбела. Я паўзiраўся вакол, убачыў вiтрыны, гасцiнiцу "Эколь", канцылярскую лаўку, дзе звычайна купляў алоўкi, - i нiчога не пазнаў. "На якой гэта я вулiцы?" - спытаў я ў сябе. На бульвары Манпарнас быў натоўп. Людзi штурхалi мяне, пынялi, бiлi локцямi i ўдаралi плячыма. Мяне несла i гайдала чалавечая плынь, але мне не ставала сiлы праслiзнуць памiж iмi. Раптам я, нiбы збоку, убачыў сябе ў гэтым натоўпе - я быў такi мiзэрны, такi страшэнна самотны. Як бы яны маглi зрабiць мне балюча, каб захацелi! Мне было страшна ад таго, што ў кiшэнi ў мяне рэвальвер. Мне здавалася, што зараз яны здагадаюцца, што ў мяне там. Яны паглядзяць на мяне строгiм вокам i потым, нiбы з жартаўлiвым абурэннем, скажуць: "Ай-ай-ай... што ж гэта вы..." - i ўчэпяцца сваiмi чалавечымi лапамi. Лiнчаваць! Яны будуць падкiдаць мяне над галовамi, i я буду зноў ападаць iм на рукi, як лялька. Я палiчыў, што будзе разумней адкласцi выкананне плана на заўтра. Я пайшоў абедаць у кавярню "Пад купалам", што каштавала мне шаснаццаць франкаў восемдзесят. Семдзесят сантымаў, якiя ў мяне заставалiся, я выкiнуў у ручай.
Наступныя тры днi я заставаўся ў сваiм пакоi, нiчога не еў i не спаў. Я зачынiў усе аканiцы i не адважваўся нi запалiць электрычнасцi, нi падысцi да акна. У панядзелак нехта працяжна пазванiў мне ў дзверы. Я затаiў дыханне i крыху счакаў. Праз хвiлiну пазванiлi зноў. Я на дыбачках падышоў да дзвярэй i прыпаў да замочнай шчылiны вокам. Мне ўдалося разгледзець толькi кавалак чорнай тканiны i гузiк. Тып пазванiў яшчэ i спусцiўся па лесвiцы: я так i не ведаю, хто гэта быў. Уначы мне снiлiся незвычайныя свежыя сны, пальмы, цякла вада, па-над нейкiм купалам раскiнулася фiялетавае неба. Смагi ў мяне не было - час ад часу я пiў з-пад крана над ракавiнай. Але мне вельмi хацелася есцi. Апроч таго, мне зноў прымроiлася тая чарнявая шлюха. Гэта было ў нейкiм замку, якi я нiбы збудаваў сабе на Чорных Плато, за дваццаць вёрст ад блiжэйшых вёсак. Яна была голая, i мы былi абсалютна адны. Прыгражаючы рэвальверам, я прымусiў яе стаць на каленi i загадаў бегаць на карачках; потым прывязаў да слупа i пасля доўгiх тлумачэнняў, што зараз буду рабiць, зрашацiў яе кулямi. Гэты сон настолькi мяне ўсхваляваў, што я мусiў здаволiцца. Потым я нерухома ляжаў у змроку, i ў галаве ў мяне было пуста. Мэбля раптам пачала рыпець. Была пятая гадзiна ранiцы. Я аддаў бы, здавалася, усё, каб пакiнуць гэты пакой, але не мог выйсцi на вулiцу, бо там былi людзi.
