Джон Стейнбек - Гронкi гневу (на белорусском языке)
- Я быў горшы, - сказаў ён радасна. - Нашмат горшы. Я быў, можна сказаць, сарвiгалава. У Салiсе, памятаю, сабралiся на маленне пад адкрытым небам, яшчэ малы я тады быў, крыху, праўда, старэйшы за Эла. А ён яшчэ сапляк, малакасос. Я быў старэйшы гадамi. Вось пайшлi мы на маленне. А там чалавек пяцьсот, а дзевак маладых - хоць гаць гацi!
- Ты, дзед, i цяпер яшчэ такi ж адчайны, - сказаў Том.
- Не без таго. Толькi не, да ранейшага далёка. Вось пачакайце, прыеду ў Калiфорнiю, буду там апельсiны есцi - захочацца, i сарву апельсiнчык. Цi там вiнаград. Нiчога такога нiколi ў рот не браў. Сарву цэлую гронку з куста, цi там з чаго, раздушу на твары, i сок пацячэ па падбародку.
Том запытаўся:
- А дзядзька Джон дзе? Дзе Разашарна? А Рут, а Ўiнфiлд? Пра iх нiхто слова не сказаў.
- А нiхто i не пытаўся, - адказаў бацька. - Джон паехаў у Салiса распрадаць сёе-тое з нашага набытку: помпу, iнструмент, курэй - усё, што мы прывезлi сюды з нашай фермы. Узяў з сабой Руцi i Ўiнфiлда. Яшчэ на досвiтку паехалi.
- Дзiўна, як гэта мы не стрэлiся з iмi на дарозе, - сказаў Том.
- Дык ты ж, пэўна, па шашы дабiраўся, а яны паехалi ў аб'езд праз Каўлiнгтан. А Разашарна i Конi ў ягоных бацькоў. Э-э, ды ты ж не ведаеш, што яна выйшла за Конi Рыверса! Павiнен памятаць яго. Хлопец добры. А ёй ужо радзiць месяцы праз тры-чатыры цi, можа, пяць. З дня ў дзень пышнейшай робiцца. Прыемна глянуць.
- Вось яно як! - сказаў Том. - Разашарна пры мне была яшчэ дзяўчо малое. I вось на табе - радзiць збiраецца. Калi не жывеш дома, чаго толькi не здарыцца за чатыры гады. На Захад калi рушыць думаеш, та?
- Ды вось дабро трэба прадаць. Думаў, як Эл вернецца, пагрузiм усё на машыну, i ён завязе ў горад на продаж, а заўтра цi паслязаўтра i паедзем. З грашыма ў нас тугавата, а тут адзiн казаў, што да Калiфорнii цэлыя дзве тысячы мiль набярэцца. Чым раней паедзем, тым лепш. А то грошы так i цякуць. У цябе ёсць што з сабой?
- Два даляры. А ты як раздабыў?
- Ну, мы прадалi ўсё, што маглi, - адказаў бацька, - а потым усiм гуртам бавоўну акучвалi, нават дзед.
- А чаго ж, - сказаў дзед.
- Усё разам склалi - дзвесце даляраў. Семдзесят пяць вось за гэту машыну аддалi, мы з Элам знялi верх i насцiл зрабiлi.
Сонца вiсела проста над галавой i нясцерпна палiла. Ад грузавiка падалi на зямлю цёмныя палосы ценю, ад яго патыхала нагрэтым маслам, цыратай i фарбай. Куры пайшлi з двара i схавалiся ад спёкi ў павецi. Свiннi, лежачы ў хлеўчуку ля самай перагародкi, дыхалi цяжка i раз-пораз пранiзлiва, нiбы скардзячыся, вiшчалi. Абодва сабакi расцягнулiся ў чырванаватым пыле пад кузавам грузавiка, высунуўшы запыленыя языкi. Бацька насунуў капялюш на вочы i прысеў на кукiшкi. У гэтай, вiдаць, прывычнай яму позе для роздуму i назiрання ён акiнуў Тома крытычным вокам, паглядзеў на яго новую, але ўжо са слядамi старэння кепку, на касцюм, на новыя чаравiкi.
- Усе грошы на гэта патрацiў? - запытаўся ён. - Намучышся ў такiм уборы.
- Мне выдалi, - адказаў Том. - Перад выхадам. - Ён зняў з галавы кепку, замiлавана паглядзеў на яе i выцер ёю лоб, потым зухавата насунуў яе на вуха i пацягнуў за брылёк.
Бацька зазначыў:
- Чаравiкi далi табе нiшто.
- Ага, - пагадзiўся Том. - Даволi добрыя, толькi ў такую спёку ў iх многа не находзiш. - Ён таксама прысеў побач з бацькам.
Ной паволi прагаварыў:
- Можа, калi б ты да канца абладзiў барты, маглi б ужо i грузiцца. Пагрузiм, а тут, можа, i Эл падыдзе, дык мы...
- Я ўмею грузавiком кiраваць, - сказаў Том, - калi толькi ў гэтым справа. У Макалестары я вадзiў грузавiк.
- Вось i добра, - сказаў бацька i раптам уставiў вочы на дарогу. - Калi не памыляюся, гэта ён, шалапут, дадому хвост свой цягне. Ледзь ногi перастаўляе.
Том i прапаведнiк глянулi ў той бок, i шкадлiвы Эл, убачыўшы, што за iм сочаць, расправiў плечы i фанабэрлiвай паходкай, перакiдваючыся з нагi на нагу, як певень, што сабраўся закукарэкаць, увайшоў на двор. Ганарлiва падышоў да людзей зусiм блiзка i толькi тады пазнаў Тома. Пыхлiвасць iмгненна сышла з яго твару, у вачах заззялi захапленне i глыбокая павага, i ад яго фанабэрыстай паставы нiчога не засталося. Нi каляныя джынсы, падкасаныя на восем цаляў, каб вiдаць былi боты на высокiх абцасах, нi рэмень тры цалi шырынёй з меднымi фiгурнымi бляхамi, нi нават чырвоныя рызiнкi на рукавах сiняй кашулi i хвацка ссунуты набакiр стэтсанаўскi капялюш не маглi паставiць яго на адну дошку з братам, бо брат яго забiў чалавека, а гэта нiколi не забудзецца. Эл ведаў, што нават iм самiм захапляюцца яго равеснiкi, бо брат яго забiў чалавека. У Салiсе ён неяк раз пачуў: "Гэта Эл Джоўд. Яго брат улажыў аднаго рыдлёўкай".
I цяпер, цiхмяна падыходзячы да брата, Эл убачыў цёмныя хмурныя вочы i турэмны спакой худога голенага твару, якi прывык нiчым не выдаваць пачуццяў, не выказваць нi супрацiўлення, нi рабскай пакорлiвасцi. I Эл адразу перамянiўся. Падсвядома падрабiўся пад брата, i прыгожы яго твар нахмурыўся, плечы апалi. Ён не памятаў, якi Том быў раней.
Том сказаў:
- Здарова, Эл! Вырас, як ляшчына! Я цябе не пазнаў бы.
Трымаючы руку напагатове на выпадак, калi Том захоча яе пацiснуць, Эл збянтэжана ўсмiхнуўся. Том працягнуў руку, i рука Эла тарганулася насустрач. Яны яўна спадабалiся адзiн аднаму.
- Кажуць, ты грузавiк здорава водзiш, - сказаў Том.
Эл зразумеў, што пахвальбой брату не дагодзiш, i адказаў:
- Ды не, не вельмi.
Бацька сказаў:
- Швэндаешся ўсё недзе. Зусiм, бачу, выматаўся. Ладна, трэба адвезцi сёе-тое ў Салiс на продаж.
Эл паглядзеў на брата.
- Паедзеш? - папытаўся ён як мага больш абыякава.
- Не, не магу, - адказаў Том. - Трэба тут памагчы. Яшчэ будзем разам... у дарозе.
Эл не стрымаўся, запытаў:
- Ты... ты ўцёк? З турмы?
- Не, - адказаў Том. - Адпусцiлi па падпiсцы.
- А-а... - Эл быў крышачку расчараваны.
РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ
У маленькiх дамках людзi варушылi i перабiралi сваё дабро, дабро бацькоў сваiх i дзядоў. Выбiралi, што везцi з сабой на Захад. Мужчыны распраўлялiся са сваiм скарбам бязлiтасна - усё роўна мiнулае жыццё пайшло прахам, але кабеты ведалi, што мiнулае яшчэ не раз горка абзавецца.
Мужчыны iшлi ў свiрны i павецi. Вось плуг, вось барана - не забыў, як сеялi гарчыцу ў вайну? А памятаеш, прыязджаў адзiн, усё ўгаворваў нас каўчукавы хмыз разводзiць - нейкую гваюлу? Разбагацееце, казаў. Ану давай сюды вунь тыя прылады - некалькi даляраў за iх атрымаем. За гэты плуг аддалi васемнаццаць даляраў ды яшчэ за перавозку - па каталогу крамы "Сiрз Роўбак".
Збруя, двухколкi, сеялкi, матыкi ў звязках па некалькi штук. Нясi iх сюды. Валi ў адну кучу. Грузi на фургон. У горад завязеш. Колькi дадуць - аддавай. Коней i фургон таксама прадасi. Больш ужо не спатрэбяцца.
Пяцьдзесят цэнтаў за такi добры плуг малавата. Сеялка каштавала мне трыццаць восем даляраў. Два даляры малавата. Ды не цягнуць жа табе ўсё гэта назад... Добра, забiрай, i маю горыч таксама. Грузi помпу калодзежную i вупраж. Аброцi, хамуты, гужы, пастронкi. I гэтыя шкляныя падвескi на налобнiк, бачыш - пад шклом чырвоныя ружачкi. Гнядому купiў. Памятаеш, як ён падкiдваў ногi на рысi? Старызна, зваленая ў кучу пасярод двара. Ручны плуг цяпер нiхто не купiць. Пойдзе на лом - жалеза цэнтаў на пяцьдзесят пацягне. Цяпер у хаду толькi дыскавыя плугi да трактароў.
Добра, бярыце ўсё... усё гэтае жалеззе i давайце пяць даляраў. Вы купляеце не толькi гэтае ламачча, але i зламанае жыццё. Мала таго... самi пераканалiся... вы купляеце маю горыч у прыдачу. Купляеце плуг, якi засыпае сваiм адвалам вашых дзяцей, вы купляеце зброю i волю, якiя маглi б уратаваць вас. Не чатыры, а пяць. Не цягнуць жа мне ўсё гэта назад... добра, няхай чатыры. Але папярэджваю - вы купляеце тое, што заарэ вашых дзяцей. Не заўважыце, як гэта здарыцца. Не паспееце заўважыць. Бярыце за чатыры... Ну, а колькi дасце за коней з фургонам? Зiрнiце, якiя конi! Абодва гнядыя, масць у масць, i хада ў iх аднолькавая, нага ў нагу. Як нацягнеш лейцы - сцёгны i крыж напружацца ў абодвух у адно i тое ж iмгненне, у долю секунды. А пры ранiшнiм святле адлiваюць золатам. Паглядаюць цераз перагародку, пасопваюць прынюхваюцца, навостраць вушы i стрыгуць iмi - прыслухоўваюцца, цi не iдзе гаспадар. А чубкi зусiм чорныя! Ёсць у мяне дачка. Дык яна любiць заплятаць iм грывы i чубкi - запляце коску i завяжа чырвонай стужачкай. Дужа ёй падабаецца гэта. А цяпер - усё, канец. Я мог бы расказаць вам забаўную гiсторыю пра дачку i таго вунь прыпражнога. Вось вы пасмяялiся б! Прыпражному восем гадоў, а гэтаму гнядому - дзесяць, а зладзiлiся працаваць, быццам жарабкi аднаго прыплоду. Во, бачыце? Зубы. Нiводнага гнiлога. Лёгкiя глыбокiя. Капыты роўныя i чыстыя. Колькi? Дзесяць? За абодвух? I яшчэ фургон?.. О, Езус! Ды лепш я прыстрэлю iх сабакам на корм. Ат, бярыце! Хутчэй бярыце, мiстэр. Вы купляеце заадно i маленькае дзяўчо, якое заплятала iм чубкi - знiмала ў сябе з галавы стужачкi i завязвала iм коскi банцiкам; адыдзе назад, галава набок палюбуецца i патрэцца шчочкай аб мяккiя цёплыя ноздры. Вы купляеце доўгiя гады працы, цяжкай працы на санцапёку, вы купляеце скруху, якую не выказаць словамi. Але беражыцеся, мiстэр. Вы атрымаеце надбаўку за ўсю гэту кучу хламу i за гнядых коней... за маiх прыгажуноў... - пакецiк гневу, якi прымецца ў вашым доме, пойдзе ў рост i калi-небудзь забуяе пышным цветам. Мы маглi б стаць вашымi збавiцелямi, але вы падсеклi нас; настане дзень, калi i ваша жыццё падсякуць, i не будзе каму ратаваць вас.
