Вінцэсь Мудроў - Албанскае танга
- Ды як іх выкарыстаеш... - Петрыт падняўся на ногі, абабіў калашыны гаматных штаноў. - У вёсках сена захоўваюць, склады нейкія робяць. А ў гарах іх вужакі прыгледзелі. Я аднойчы залез у адзін такі, дык іх там цэлы жмутак, сашчапіўшыся, поўзаў.
- А чаму на беразе паставілі?
Петрыт адкінуў недапалак цыгарэты, пачухаў пераноссе.
- Мы, албанцы, ва ўсе часы крыху пабойваліся мора. Бо заваёўнікі заўсёды плылі да нас па вадзе. І толькі туркі прыйшлі адтуль, - Петрыт махнуў рукой у бок фуры, - з-за гор. І мы іх годна сустрэлі. Бо горы - наш родны дом.
Непадалёку загуў цягнік - чыгунка па-ранейшаму ішла поруч з аўтастрадай - і гэта быў сігнал вяртацца да машыны. Заехаць у Дзіракастру трэба было да цемнаты.
Яны ўжо залезлі ў кабіну, хацелі разам прычыніць дзверцы, ды раптам за спінамі, унутры фуры, штосьці бразнула. Мікола з Петрытам пераглянуліся, спалохана выкуліліся з кабіны. Не было сумневу, што ў фуру ўбіўся злодзей, і Мікола, скокнуўшы на зямлю, выхапіў на ўсякі выпадак з-пад сядзення пакарабачаную манціроўку.
Тэнт быў цэлы, рамяні, на якія фура была зашпілена, ніхто не чапаў, і спадарожнікі перавялі дых. Кіроўца, аднак, вырашыў паглядзець - што там грымнула і раскрыў тэнт. На кучы паралонавых сеннікоў сядзеў і з вінаватай усмешкай на твары грыз галету Петрытаў пляменнік Фатос.
Петрыт штосьці крыкнуў па-албанску, і падшыванец, надзьмуўшы вусны, скокнуў на зямлю.
- Не, вы бачылі яго? Бацька не пусціў у Дзіракастру, дык ён, пакуль мы снедалі, у фуры схаваўся, - ужо звяртаючыся да Міколы, выдыхнуў дзядзька падшыванца і зноўку загаварыў па-албанску, пагрозліва зіркаючы на нябожа.
Цяпер яны ехалі ў кабіне ўтрох: паміж Міколам і Петрытам сядзеў гарэза Фатос. Дзядзька ўвесь час упікаў пляменніка, нават абурана махаў рукамі, але потым аціх і прамармытаў:
- Зараз горад будзе... Кавая называецца... Трэба да пошты пад’ехаць. Брату патэлефаную. А то ж гэтага вісуса ўжо, відаць, па ўсёй Тыране шукаюць.
Вісус глядзеў з-пад ілба на дарогу, сюд-туд шморгаў носам, і Мікола, каб падбадзёрыць хлопца, жартам паляпаў таго па плячы.
III
Летнімі вечарамі Улёрская бухта нават не ўражвае, а папросту хвалюе сваёй прыгажосцю. Паўвыспа з усходняй назвай Карабурун глыбока ўбіваецца ў мора, утвараючы ўтульную затоку, а выспа Сазан, якая паўстае на даляглядзе двума пакручастымі пагоркамі, закрывае яе ад няўрымслівых хваляў. Таму вада летнімі вечарамі тут амаль заўсёды спакойная, і агнявокае сонца ледзь прыкметна гайдаецца на водным люстры.
Ля самага берага прытулілася шыкоўная, пабудаваная ў італьянскім стылі віла. Перад ёю, на адкрытай верандзе, сядзелі ў плеценых крэслах трое паважных, злёгку падпітых мужчынаў. Перад імі, на століку, стаяла крыштальная ваза з памаранчамі, бананамі і жоўтым вінаградам. Той, што сядзеў па цэнтры - лысы, апрануты ў белую сарочку, - узяў са стала бінокль, прыклаў да пераносся.
- Гэта казармы савецкіх маракоў, - патлумачыў шыракаплечы бамбіза, зыркнуўшы ў той бок, куды быў скіраваны бінокль. - Бамбіза сядзеў поруч і цадзіў белае віно з вялікага келіха. - А ніжэй, у затоцы, нашая плаўбаза, на якой мы ўчора былі.
- А вунь там, на выспе, гляджу, таксама нейкія антэны...
- Там, Мікіта Сяргеевіч, базіруецца наш асобны радыёатрад, - прамовіў бамбіза, казелячы вокам на чарнявага, са шляхотнай сівізною на скронях мужчыну, які кагадзе сядзеў па другі бок ад лысага, а цяпер падхапіўся на ногі, махнуў кельнеру і рушыў у бок вілы. - Мяркуючы па імпэце, з якім уладальнік шляхотнай сівізны ўзняўся з крэсла, яму карцела ў прыбіральню.
- Цудоўна, проста цудоўна! - з захапленнем, але ціха, каб не пачулі ахоўнікі, прамовіў лысы, падстаўляючы кельнеру пусты келіх.
- Сапраўды, цудоўная мясціна, - лісліва пагадзіўся суразмоўнік.
- Ды я не пра тое... - лысы надзьмуў мясістыя вусны - такія ў народзе называюць «грыбамі». - Якая надзейная ў вайсковым плане бухта. Калі тут размясціць флот, усё Міжземнамор’е - ад Басфора да Гібралтара - будзе ў нашых руках! Мы, бляха, любога можам заціснуць у кулак! - лысы патрос кулаком, праліўшы на штаны віно з паўнюткага келіха. - Колькі, кажаш, у нас тут падлодак?
- Дванаццаць, Мікіта Сяргеевіч, - бамбіза з насцярогаю азірнуўся. - Лысы ўжо быў і так нападпітку, а тутэйшы кельнер усё падліваў і падліваў.
- Што там дванаццаць, - лысы схапіў са стала мадэль падводнай лодкі, якую яму падаравалі надоечы савецкія маракі, памахаў ёю, як булавой. - Нам трэба іх тут штук сорак, не меней!
- Мікіта Сяргеевіч, - бамбіза ізноў азірнуўся, - час ужо, напэўна, і ў ложак. Вунь, і гаспадар некуды знік.
- Ты думаеш? - буркнуў Мікіта Сяргеевіч, ухапіўся за падлакотнікі крэсла, і адразу некалькі чалавек, што стаялі ў разнасцежаных дзвярах вілы, кінуліся дапамагаць яму падняцца на ногі.
Уладальнік шляхотнай сівізны, аднак, і не думаў ісці ў прыбіральню. Проста пастаяў, з устурбаванай гіморай на твары, на лесвіцы, што вяла на другі паверх, а ўбачыўшы ў пройме ўваходных дзвярэй Мікіту Сяргеевіча, якога вялі пад рукі, раскрыліў рукі і ўжо са здзіўлена-шчаслівым тварам заенчыў:
- А куды ж вы, госці дарагія? Зараз шашлыкі прынясуць...
Перакладчык, што ўзнік за спінамі дарагіх гасцей, пераклаў гэтыя шчаслівыя енкі на расейскую мову, і бамбіза, трымаючы лысага за руку, павярнуў галаву і адмахнуўся ад перакладчыка, як ад мухі-назолы.
Скроні чарнявага тыпуса ў тую хвіліну пасівелі, здаецца, яшчэ больш. Ён выйшаў на веранду. На століку, за якім яны толькі што сядзелі, стаялі недапітыя келіхі, ляжаў перакулены дагары нагамі макет падводнай лодкі, а пад самім сталом валялася крамяная памаранча. Кельнер кінуўся пад стол, падняў яе і ледзь чутна прашаптаў:
- Хрушчоў сказаў: «Цудоўна», а Якубоўскі яму ў адказ: «Так, цудоўная мясціна». Хрушчоў перакрывіўся і кажа: «Ды не, добрая бухта ў вайсковым плане. Калі тут размясціць флот, усё Міжземнамор’е - ад Басфора да Гібралтара - будзе ў нашых руках, - голас кельнера памацнеў, і чарнявы тыпус, павёўшы вачыма, прасіпеў:
- Ды цішэй ты... пачуць могуць. Запішы, пакуль не забыўся, увесь дыялог і заўтра ад гасцей не адыходзь ні на крок.
- Слухаюся, таварыш Энвер, - выдыхнуў кельнер, і той, каго звалі Энверам, перахапіў з ягоных рук памаранчу. - Гэтыя фрукты ды іншую экзатычную садавіну дыпламаты прывезлі аднекуль з Афрыкі, бо ў Албаніі яны выспявалі толькі ўвосень.
Кельнер, вядома ж, быў супрацоўнікам «сігурымі» і добра ведаў расейскую мову.
Той, каго звалі Энверам, плюхнуўся ў плеценае крэсла, зірнуў, прымружыўшы вочы, на барвовае сонца. Сонца вісела над выспай Сазан і было падобнае да вялізнае памаранчы. І зноўку згадалася тое, што назаўсёды адбілася ў памяці і нават з’яўлялася ў снах: Сталін ідзе па сваім разлеглым кабінеце, падыходзіць да стала, на якім стаіць ваза з памаранчамі, бярэ адну з іх у руку і пытаецца: «А ці не з’яўляецца ваш народ спакрэвічам баскам? Як, напрыклад, называецца па-албанску гэты фрукт?» «Партакал», - адказвае ён пераселым ад хвалявання голасам, і правадыр народаў, паўтарыўшы албанскую назву, торгае плячамі. Албанская назва, мяркуючы па ўсім, правадыра не задаволіла. Там, у сталінскім кабінеце, ён страшэнна хваляваўся, і потым доўга маракаваў: з якой прычыны правадыр згадаў баскаў? І толькі праз пару гадоў даведаўся, што Сталін здаўна цікавіўся паходжаннем індаеўрапейскіх моваў і што тэзу пра роднасць баскаў і албанцаў яму ўвёў у вушы Ціта - той ужо некалькі разоў наведваў Крэмль.
Першы раз Энвер прыляцеў у Маскву дванаццаць гадоў таму. Стаяў спякотлівы ліпеньскі дзень, і маскоўскае сонца, як падалося, свяціла больш пранізліва, чым албанскае. Вострыя сонечныя бліскі праціналі ўсё наўкол, і ўсё наўкол урачыста зіхацела. Зіхацела пенснэ Молатава, які сустракаў яго ля трапа самалёта; зіхацелі штыхі ганаровай варты; мікрафоны, перад якімі ён выступаў на аэрадроме; вокны навакольных будынкаў і абмыты палівальнымі машынамі асфальт на вуліцы Горкага, па якой яго везлі. А можа гэта проста падалося, і нічога там асабліва не зіхцела? Проста слязіліся вочы ад поту, што збягаў па ілбе. Ён быў у вайсковай форме - у юхтовых ботах, закрытым кіцелі савецкага ўзору, - і проста знемагаў ад спёкі. Гэты чортаў кіцель яму пашылі год таму, напярэдадні паездкі ў Бялград. Ціта, да якога ён тады ехаў, выхваляўся сваім маршальскім уборам, таму і давялося пашыць генеральскую форму. І потым, у Бялградзе, а цяпер у Маскве пацець даводзілася, як у турэцкай лазні.
Напачатку меркаваў, што адразу патрапіць на прыём да Сталіна, але яму паведамілі: «Язэп Вісарыёнавіч прыме вас пры першай жа магчымасці». А калі канкрэтна такая магчымасць з’явіцца - не сказалі.
Два дні ён знаёміўся з савецкай сталіцай, наведваў розныя музеі ды выставы, а на трэці дзень, ад самага ранку, албанскую дэлегацыю падвезлі да маўзалея. Не без хвалявання пастаяў ён каля ленінскага саркафага, потым прайшоўся ўздоўж крамлёўскага мура, па складах чытаючы прозвішчы пахаваных там дзеячаў, нарэшце, яго завялі ў музей Леніна, дзе давялося змарнаваць дзве гадзіны, і калі выходзіў з музея, пачуў: «Язэп Вісарыёнавіч сёння ўвечары прыме вас у сваім працоўным кабінеце».
