Геннадзь Аўласенка - Забойствы, якіх не было...
Потым пачынае адбывацца нешта незразумелае і нават неверагоднае.
Адным штуршком адкінуўшы ад сябе мярзотнікаў, Верка ўскоквае на ногі, трымаючы ў руцэ сталёвы малаточак. Адкуль узяўся, я так і не змагла зразумець. Але аднаго ўдару па патыліцы аказалася дастаткова, каб бліжэйшы з целаахоўнікаў...
— Сучка! — спалохана крычыць шэф. — Ах ты, дрэнь!
Ён выхоплівае пісталет, але стрэліць так і не паспявае. Верка ўжо зусім побач. Малаточка ў яе руцэ чамусьці няма, але рукі аказваюцца не менш дзейснай і эфектыўнай зброяй. Удар, яшчэ ўдар... Цэлая серыя ўдараў па корпусе, такіх хуткіх і трапных, што пазайздросціў бы і прызнаны майстар ушу.
Беспрытомны шэф яшчэ не паспеў зваліцца на падлогу, як другі целаахоўнік (вялізны шыракаплечы бамбіза), спалохана войкнуўшы, кінуўся да дзвярэй. І амаль дасягнуў іх... Але раптам вузкая шаўковая пятля смяротна абвілася вакол ягонай бычынай шыі.
Калі з другім целаахоўнікам было пакончана, Верка павярнулася да шэфа, які толькі цяпер пачаў прыходзіць у прытомнасць, і рушыла да яго, прыхапіўшы з палічкі скотч і поліэтыленавы пакет.
Далей я не стала глядзець, бо і так ужо ўсё ведала. І як шэф, звязаны па руках і нагах, спачатку пагражаў Верцы ўсімі магчымымі пакараннямі, а потым прасіў прабачэння і маліў аб літасці. І як потым абяцаў ёй залатыя горы, нават уласную асобу ў якасці мужа. Да самага канца шэф на нешта спадзяваўся толькі адчуўшы на сваім твары ліпучую прахалоду поліэтылену, зароў дурным голасам і пачаў адчайна качацца па падлозе, у дарэмных спробах здзерці са свайго твару празрыстую смерць.
Паўтараю, усё гэта я прагледзела так, мімаходам. Дакладней, «праматала» перад сваімі вачыма. А вось далей.
Пасля таго, як шэф, падрыгаўшы нагамі, канчаткова заціх, Верку зноў нібыта падмянілі.
— Божа! — прашаптала яна, з жахам пазіраючы на нерухомыя целы вакол сябе.
Ускрыкнуўшы, Верка адчайна замітусілася па кватэры. Яна выхапіла з шафы першае, што трапіла пад руку і кінулася да выхада, марна спрабуючы засунуць рукі ў рукавы. Потым нечакана вярнулася, схапіла са стала сотавы тэлефон і выбегла ўжо канчаткова. Адразу ж дрыготкімі пальцамі яна пачала набіраць нумар майго мабільніка, пачула ў адказ ветлівае: «Абанент часова адключаны.» (Заўсёды я, дурніца забываюся яго падзарадзіць!) Потым пачала набіраць мой хатні нумар.
Адняўшы рукі ад скроняў школьнай сяброўкі, я зноў нейкі час моўчкі на яе глядзела, спрабуючы асэнсаваць тое, што толькі што ўбачыла.
Не вельмі гэта падобна да стану афекту. Хутчэй ужо.
І тут я насцярожылася, бо адчула побач з сабой магію. Старажытную і таму смяротна небяспечную. Нават для мяне.
Раптам тут, у маім пакоі, я адчула прысутнасць дэмана смерці!
Такіх дэманаў у прыродзе хапае, але яны небяспечныя толькі для звычайных людзей, калі часова захопліваюць іх свядомасць, што лягчэй за ўсё зрабіць, калі чалавек пад алкаголем ці яшчэ якім паскудствам. Такога дэман падпарадкоўвае цалкам. Пасля чаго адбываюцца самыя жудасныя і непрадказальныя забойствы. Назаўтра забойца ўжо не растлумачыць, што адбылося з ім учора і чаму ён так нечакана схапіўся за нож. Альбо за сякеру.
А ва ўсім вінаваты адзін з дэманаў смерці, які, пакінуўшы цела забойцы, паімчаў кудысьці далей, у пошуках новых ахвяр...
У нас ёсць спецыяльныя брыгады па паляванні на такіх дэманаў і далейшай іх нейтралізацыі. Часам мы праводзім шырокамаштабныя аперацыі. Але ўсё гэта робіцца не таму, што мы шкадуем людзей і спрабуем такім чынам абараніць іх ад дэманаў. Нам, па шчырасці, на людзей напляваць! Можа, таму і вынікі аперацый нязначныя, мізэрныя. Да таго ж, канчаткова знішчыць дэмана смерці практычна немагчыма, а нейтралізацыя ягоная, на жаль, абмежавана пэўным адрэзкам часу: ад некалькіх гадоў да некалькіх тысячагоддзяў, у залежнасці ад сілы магічнага закляцця. Ды і самі людзі, выпадкова набываючы зачараваныя прадметы, істотна паскараюць вызваленне з іх дэманаў, самі пра тое нават не падазраючы. Як не падазраюць і пра тое, што ў хуткім часе абавязкова ператворацца ў жорсткіх і бязлітасных забойцаў.
Адзін з такіх дэманаў і знаходзіўся цяпер у целе Веркі. Дакладней, у яе свядомасці. На шыі ў сяброўкі я крыху запознена разгледзела тое, што павінна была выявіць адразу ж: пацямнелую ад часу нефрытавую камею на тонкім залатым ланцужку.
Ланцужок выглядаў даволі сучасна, чаго нельга было сказаць пра саму камею. Старажытнагрэчаская праца. І гэты дэман, здаецца, быў нейтралізаваны ў ёй таксама вельмі і вельмі даўно. Не дзіўна, што, вырваўшыся на свабоду, ён адным махам забіў ажно траіх чалавек. Дзіўна іншае.
Верка была ў Грэцыі мінулым летам (сама мне пры адной з сустрэч хвалілася), значыць, гэту смяротна небяспечную забаўку яна прывезла адтуль. І ўвесь час насіла яе на шыі без усялякіх шкодных наступстваў!
Нарэшце, Верка ўсё ж такі не вытрымала і зламалася. Але колькі дабрыні і спагады павінен мець чалавек, каб амаль год паспяхова супраціўляцца дэману смерці! Ды яшчэ такому магутнаму. Нават мне побач з ім не па сабе неяк!
Крыху павагаўшыся, я ўсё ж вырашыла дзейнічаць: паспрабаваць зняць з шыі Веркі небяспечны амулет.
Але гэта аказалася не такой простай справай. Не паспела я і дакрануцца да камеі, як Верка, здрыгануўшыся ўсім целам, аберуч ухапілася за амулет і так моцна яго сціснула, што нават косткі пальцаў пабялелі. Пры гэтым яна працягвала спаць.
«Кепска! — міжволі падумалася мне. — Вельмі кепска!»
Дэман упарта не жадаў пакідаць сваё новае прыстанішча. Яму хацелася забіваць яшчэ і яшчэ. Вось толькі я была з гэтым катэгарычна не згодная!
Падышоўшы як мага бліжэй да сяброўкі, я пачала асцярожна разгінаць яе тонкія пальчыкі. Адзін. другі. трэці. Вунь ужо і край камеі вызваліўся.
І тут Верка, адпусціўшы амулет, раптам ухапіла мяне за горла. Аберуч. І сціснула яго так, што ў мяне дыханне перахапіла.
Не чакаўшы нападу і таму зусім да яго не падрыхтаваўшыся, я крыху разгубілася. І нават не крыху, а вельмі! І таму, калі паспрабавала вызваліцца, нічога ў мяне не атрымалася. Нейкі час мы адчайна тузаліся на ложку, потым зваліліся на падлогу і працягнулі барацьбу там.
Верчыны пальцы сціскалі маё горла з такой сілай, нібыта і не пальцы гэта былі, а сапраўдныя сталёвыя абцугі. І добра яшчэ, што я магла ашчадна расходаваць кісларод і працяглы час нават зусім без яго абыходзіцца.
Дэман (не Верка, а менавіта дэман) зразумеў, што такім чынам яму не перамагчы. Таму, адпусціўшы маё горла, Верка імкліва ўскочыла на ногі і рынулася ў бок кухні. І амаль адразу ж вярнулася, трымаючы ў руках па вялікім вострым нажы. Яна шпульнула іх у мяне адзін за адным з такім спрытам і хуткасцю, нібыта ўсё жыццё займалася.
Верка рабіла гэта, працягваючы салодка спаць .
Ад першага нажа я ўхілілася, а другі злаўчылася перахапіць у палёце. Так і карцела адправіць яго ў зваротным напрамку, адным рухам скончыўшы ўсю справу. Тады б дэману не засталося нічога іншага, як толькі тэрмінова пакінуць мёртвае цела і шукаць новае. Маю свядомасць ён захапіць не мог, як бы ні спрабаваў. Адзіны шлях ягоны тады быў бы — назад, у камею. А што далей рабіць з самой камеяй — нас яшчэ на падрыхтоўчых курсах вучылі. І я б без усялякага шкадавання зрабіла б гэта, калі б.
Калі б насупраць мяне стаяў хтосьці іншы!
Але там стаяла Верка, адзіная мая школьная сяброўка. І забіваць яе мне вельмі не хацелася. Нават тады, калі яна зноў кінулася да мяне, хоць і бяззбройная, але праз гэта не менш небяспечная.
Удар, яшчэ ўдар. Цэлая серыя хуткіх, амаль нябачных для чалавечага вока ўдараў. Мне вельмі няпроста было іх блакіраваць.
А Верка... Дакладней, дэман у яе абліччы, раз’юшаны няўдачай, усё паскараў тэмп нападу. А потым ён нечакана ўхапіў з палічкі шкляную вазачку і, сціснуўшы яе ў пальцах, імгненна ператварыў у цэлую жменю дробных шкляных аскепкаў, а пасля шпульнуў іх веерам у мой бок, спрабуючы патрапіць менавіта ў вочы.
І зноў я аказалася да гэтага непадрыхтаваная: выставіла сілавы бар’ер з такім недапушчальным спазненнем, што не менш за дзясятак небяспечных аскепкаў упілося ў мой твар. Вочы, праўда, яны не пашкодзілі, але рассеклі брыво, у некалькіх месцах падрапалі лоб, а самы буйны сур’ёзна параніў шчаку.
Было нясцерпна балюча, але я зноў сцяміла вельмі позна: аскепкі з’яўляліся падманным ходам з адзінай мэтай — адцягнуць маю ўвагу ад галоўнага. І мэта была дасягнута: у мой бок паляцеў трэці нож, і ўсё, што я паспела, гэта крыху адхіліцца ўбок. Вострае халоднае лязо, замест таго, каб наскрозь прабіць мне сэрца, глыбо ка ўпілося ў левае лёгкае. Я адразу ж адчула, як няпроста стала дыхаць і як хутка напаўняецца гарачай салёнай вільгаццю мой перасмяглы рот.
Кепска! Вельмі кепска, калі не сказаць больш.
Я ўшчэнт прайгравала паядынак і, здаецца, іншага выйсця, як забіць сваю школьную сяброўку, у мяне не заставалася. Хутчэй за ўсё, дэман менавіта на гэта і разлічваў, бо наўрад ці ён сур’ёзна спрабаваў адолець мяне такім прымітыўным спосабам. Што ж, любое забойства для дэмана смерці — найвышэйшая асалода, тым больш, калі ён столькі стагоддзяў прамарнаваў у магічнай «вязніцы».
