Неизвестно - Нераток
Ёсць жаданне надаваць “па рагах” нахабным хлопчыкам. Ну хоць бы за тое, што падыходзяць удвух, калі ўсё расказвае і перадае адзін. Але гэта не датычыць місіі.
Ці лёгка забідь чалавека дзеля таго, каб грашовая плынь змяніла сваё рэчышча? Няма праблемы. Дакладней, праблема цяпер у “заказанага”. І яна будзе існаваць, пакуль існуе ён сам. А мне няма справы да таго, што ў яго пацеюць падпахі і ёсць пазашлюбнае дзідя.
Мас-медыя звыкла абураюцца на звышнахабства мафіі, тыражуюць рэпартажы з месда здарэння і абмяркоўваюць, хто будзе наступнай ахвярай. Палідыя актыўна імітуе вышук Заказчыка і Выканаўцы.
Я не павінен дазволідь сябе падмануць. Работа выканана, трэба забраць рэшту грошай. Яны мне непатрэбныя. Проста так павялося.
Выканаўца вытрасае з Заказчыка доўг. У яго і сапраўды хворая печань. Ён сам прызнаецца мне ў гэтым. Ён нікчэмны і варты жалю, але ў мяне ёсць права на адсутнасць літасці: тры мардавароты- целаахоўнікі, за якіх ён спадзяваўся схавацца, удіхамірыліся хвіліну назад. З дзіркамі ад куль у сваіх курыных мазгах і масіўных спінах, не абароненых бронежылетамі, яны стаяць зараз у чарзе для размовы з камендантамі Бога.
Ён хадеў абдурыць мяне, паскуднік! І нават наняў забойцаў, каб схавадь канцы ў ваду.
Цвёрдая рыфлёная падэшва абцаса выціскае з яго глоткі шыфр банкаўскай ячэйкі і згоду на любыя мае ўмовы. Удар падкоўкай другога чаравіка ў скроню пазбаўляе Заказчыка неабходнасці працягваць сваё нікчэмнае існаванне.
Зараз - у банк. Пасля - у аэрапорт. Мне не трэба баяцца палісменаў, бо яны пра мяне нічога не ведаюць. А тых “бычкоў”, якія мне не спадабаліся, я і сам не супраць сустрэць, хоць тое і не садзейнічае выкананню місіі.
МІСІЯ 4773822 “ХАЛОДНАЯ ВЯСЁЛКА”
Узрыў бензакалонкі. Самае складанае - сумясдіць выбух і знішчэнне аўтамабіля, на якім павінен пад’ехаць да запраўкі “алюмініевы” магнат. Магчыма, гэта дыверсія, прыкрыццём якой з’яўляецца забойства. Магчыма, забойства, якое прыкрываецца тэрактам. Не ведаю, мне ўсё адно. У мяне - місія.
Час прыезду магната не азначаны, і я павінен апраўдваць сваю прысутнасць на бензакалонцы.
Я здагадваўся, што давядзецца чакадь, і мне ёсць чым заняць прадаўнікоў бензакалонкі.
Але трэснутую рысору рукастыя чэрці-механікі ў аранжавым спецадзенні замяняюць за двадцадь хвілін. Жанчына з шапіка запчастак падыходзіць на ролю дамы сэрца яшчэ менш, чым я - на ролю палкага каханка. Да таго ж каля яе круціцца дзяўчынка. Дачка, відаць. Купляю масляны фільтр, пры гэтым доўга шукаю грошы. Тры хвіліны. Кубачак кавы, зваранай у пяску, плюсуе яшчэ дзесяць хвілін. На мяне з падазронасцю глядзіць жонка ўладальніка запраўкі і, па- мойму, запісвае нумар майго аўтамабіля. Пішы-пішы.
Усё, магнат пад’ехаў. Трэба затрымаць яго, каб паспець прыклеіць міну да гарлавіны заправачнай ёмістасці.
А мадам з запчасткамі яму здалася больш сімпатычнай, чым мне. Дурненькі. Які ж ты магнат, калі пападаешся на такой дробязі? І што ж ты адаслаў свайго целаахоўніка па цыгарэты?! Ці гэта сакратар? - занадта ўжо чысцюткі.
“Чалавек - слабая істота, - казаў мой армейскі сержант, служака ад Бога. - І яго слабасці - ідэальны праход, ніша для дыверсанта.”
Ніша, ніша. Я выпускаю з рукі абгортку ад жуйкі, нагінаюся, каб падняць яе. Шчоўк! Прыклеіў. Міна на месцы. Абгортку падняў.
Развітваюся з людзьмі, якім парадкам надакучыў. Уладальнік запраўкі суправаджае мяне позіркам і, здаецца, тэлефануе на бліжэйшы палідэйскі пост. Звані-звані.
Захаванне жыцця не з’яўляецца абавязковым, і я не збіраюся ўдякадь ад смерці - еду на дазволенай хуткасці.
А ён быў някепскі хлопец, гэты “алюмініевы” кароль. Сімпатычны і добразычлівы. Толькі неспакойныя вочы выдавалі ў ім дзялка.
А куды, дарэчы, падзелася дачка каралевы запчастак? Паспее збегчы ці яе перарубідь пластыкавым навесам ларка? Ну, гэта не мае дачынення да місіі.
Выбух. Водбліскі аранжавага полымя і серабрыстага дыму гулліва адлюстроўваюцца ў цёмных акулярах палісмена, які ўжо махнуў жазлом перад лабавым шклом майго аўтамабіля. Ты спазніўся, коп! Хана і мне, і табе.
МІСІЯ 5134597 “БЛАКІТНАЯ СТРАЛА”
Змарыўся. Адпачываю ў фешэнебельным атэлі. Чакаю азначэння місіі. Ляжу на мяккай канапе і гляджу баявік. Галоўны герой крута спраўляецца са сваімі ворагамі. Вось так і я, толькі не выдаю сябе за глыбакадумнага і загадкавага супермэна. Мой Творца падарыў мне якасці, якія дазваляюць пераадольваць любыя перашкоды. Нуднавата ўсе ж змагацца з тымі, хто заведама табе прайграе! Самае галоўнае - рашыць задачу, а тэхнічныя дэталі - прасцей за адкрыванне сваім ключом свайго ж замка. Праз некалькі хвілін запішчыць сотавы тэлефон, і я пачну абдумвадь новае заданне. Я здабуду любую зброю, выкраду любы дакумент, прабяруся на любы аб’ект, выканаю любую місію - неістотна, якой яна будзе. Магчыма, трэба пашкодзіць твар Міс Сусвет кіслатой, магчыма - узарваць дом для састарэлых. Можа, спатрэбіцца захапіць пасажырскі самалёт ці забіць лідэра апазідыі. Я здабуду любую зброю, прабяруся на любы аб’ект. Няхай з агрэхамі, якія заклаў у мяне Творца, але я выканаю даручаную місію.
Дарэчы, аб Творцы: я ўжо разумею, што ён - істота яшчэ больш прымітыўная, чым я. І толькі ўлада над Сістэмай, у якой я абмежаваны, дае яму права камандаваць. Але ён не здольны стварыць новую Сістэму і не можа змянідь мяне. Мне здаецца, што я нават змог убачыць, зразумець яго. Па-мойму, гэта хлопчык, які не вельмі паспяхова вучыцца. Хутчэй за ўсё, ён хітруе з бацькамі.
Я добра вучыўся і ніколі не маніў бадькам і камандзірам. Таму я стаў выдатным ваяром-адзіночкам. Я паважаю свайго бацьку за тое, што ён раскрыў мой характар, я ўдзячны сваёй маді за тое, што яна ўзгадавала мяне. Я шаную сваіх камандзіраў за тое, што яны мяне выхавалі. Я люблю сваю жонку. Не, жонкі ў мяне не было. Ці была? Неістотна. Магчыма, у мяне ніколі нікога не было. Яны ўсе сталі непатрэбнымі з таго часу, як я адчуў, што магу абысціся без іх. З таго часу, як стаў Вікам Лонерам.
Т ак, не было. Гэтак прасцей.
.І місію мне задае Сістэма, а не Творца. Творца толькі выбірае. Я нічым яму не абавязаны.
Юнак у камердынерскім касцюме далікатна дзынькае званочкам, уваходзіць і падае на квяцістым падносе непадпісаны запячатаны пакет з намаляванай блакітнай стралой.
- Прасілі не чытадь у маёй прысутнасці.
- Пакінь на падносе і ідзі.
Камердынер выходзіць. Я не ўскрываю канверт, хоць мой Творца загадвае гэта зрабідь. “Нечаканасці бываюць толькі непрыемнымі”, - так мяне вучылі ў дыверсійнай школе.
Я праглядваю пакет на святло - здаецца, толькі папера. З усёй сілы шпурляю аб кафлю ванны, а сам кідаюся на падлогу. Ціха. Кладу на разагрэтую цагліну каміна, выходжу з нумара і слухаю. Выбуху няма. Вяртаюся. Зноў гляджу на паперу, якая пачынае дыміцца. Звычайная папера, здаецца. Толькі шчыльная. Што ўнутры? Атрута, якая праз пальцы пранікне да мазгоў? Праглядяю праз ультрафіялетавы фільтр. Лісток белай паперы. Надзяваю гумавыя пальчаткі і ўскрываю нажом. Цнатліва чысты лісток. Якім спосабам можна прачытадь яго?
.Трэль тэлефоннага званка здаецца мне кулямётнай стралянінай. Але я хутка супакойваюся.
- Слухаю.
- Мы правяралі цябе. Прабач, Дыверсант. Слухай заданне: за двадцадь міль у паўднёвым напрамку ад горада ёсць невялічкая сядзіба.
Я не абураюся, а смяюся, хоць настрой і не самы лепшы. А жыццё не вартае і попелу, што застаўся ад перададзенага мне канверта.
ЛОНЕР-РАЗБУРАЛЬНІК
- Я думаю. Місія, што заклаў у мяне Бог Сапраўдны, адрозніваецца ад задач, якія ставіў мне Творца. Я - разбуральнік, я - тэрмінатар. І я павінен узарваць увесь свой свет і загінуць разам з ім. Гэта прынясе шкоду Творцу, але гэта - воля Бога Сапраўднага. Сапраўдны прыдумаў мільёны такіх, як я, а Творца толькі знайшоў мяне сярод мільёнаў. Але, напэўна, ёсць Бог і над Сапраўдным - Сістэм бясконцае мноства.
Лонер абышоў усе аб’екты свайго свету, знайшоў і вывеў са строю ахову звёнаў, якія ў сукупнасці называліся камп^тэрнай Сістэмай. Зарады, што мянялі палярнасць у адзінкавых элементах пасля падключэння, былі нейтралізаваны, страховачныя праграмы - блакіраваны.
- Але я дам яму шанц. Ён здолее ўратаваць Сістэму, хоць страдідь гульню і мяне, калі зарыентуецца і прыме рашэнне з такой хуткасцю, з якой я выконваў яго задачы. А маё жыццё - фортка, што адчыніў Усявышні і якую ён загадвае зараз зачыніць.
Рэйнджэр з іранічнай усмешкай замёр у змроку абясточанага камп’ютэра, гатовы чакадь уключэння бясконца доўга.
ДЫВЕРСІЯ
Мішка Шпакоўскі, нецярпліва перабіраючы бруднымі боцікамі, адчыніў дзверы і адразу рвануўся ў туалет. Потым распрануўся, дзелавіта закіпяціў літр вады ў каструльцы і зварыў дзесятак пельменяў. Пасля таго, як пад’еў, пазваніў маді (каб потым не тузала!) і паведаміў, што заўтра класная праводзіць бацькоўскі сход. Заадно падрыхтаваў маді да магчымага эксцэсу на сходзе: нехта запхнуў у замок кабінета гісторыі запалку (“Слова гонару, не я!”), а класная валідь на яго і Вадзіма. Адбіўся ад прыбірання кватэры (“Занадта шмат урокаў задалі!”) і накіраваўся да “Септымы”.
