Сергей Давидович - Стрэл дуплетам (на белорусском языке)
Прайшло больш года з таго часу, як разарваў цiшыню сцямнелага лесу той ракавы дуплет.
Юзюку здавалася, што адна карцечына нейкiм чынам трапiла ў яго сэрца, i хоць рана аказалася не смяротнай, але i не думала зажываць.
Заядала думка: нават крыжа на магiле няма... Труны i той не заслужыў накрылi пасцiлкай, як...
А больш усяго дапякала хуткае яго вяселле з Аленай. Адносiны з ёй наладзiлiся, бацькi яе былi не супраць Юзюка, хаця злосныя языкi абмывалi Крумкачоў "дабрабыт" удоўж i ўпоперак.
- Ну што ты такi сумны, Юзька? - дапытвалася Алена. - Неабходнае нажывём, лёс адбудуем... Каханне ўсяму дапаможа...
- Не гэтага я баюся... - выдыхаў Юзюк. - Не гэта хвалюе...
Старыя Крумкачы, пачуўшы пра сынавы намер, узрадавалiся. Узрадавалiся, як i ўсе бацькi радуюцца дзiцяцi шчасцю. Але яшчэ больш таму, што з'яўлялася магчымасць адвесцi ад сынавага сэрца чорную хмару нечаканай трагедыi. Спадзявалiся, што новае месца, новыя клопаты, а там, дасць Бог, i дзецi вернуць яго да жыцця.
Спадзяваўся на гэта i сам Юзюк, але чым менш часу заставалася да рэгiстрацыi шлюбу ў сельсавеце, тым мацней краталася "карцечына"ў сэрцы хлопца.
I вось Юзюк зноў крочыў па лясной дарозе ў бок Застарыч. На гэты раз хада яго была рашучай, ён не заўважаў нiчога - нi прыгажосцi, нi сваiх сябровак вавёрак, нi птушак.
З кожным крокам яму здавалася, што ён паступова выходзiць з цемры, з пакутаў, хаця iшоў насустрач няведама чаму.
Юзюк круцiў i пракручваў у думках бацькавы словы, якi сёння падышоў першы раз за мiнулы год з напамiнаннем пра тое забойства.
- Выкiнь, сынок, з галавы... Цi ж ты хацеў гэтага? Яго не вернеш, а ты ўратаваўся ад турмы...
Не, Юзюк увесь гэты час не выкiдваў з галавы нiчога, не заглушаў боль у сэрцы, не шукаў уцехi, а наадварот, толькi i думаў пра гэта, толькi караў сябе i адчуваў, што так яго жыццё працягвацца не можа.
"Эх, тата, - думаў Юзюк, - ад турмы ты мяне ўратаваў... Цi ж магчыма ўратавацца ад самога сябе?.."
Алену здзiвiў i напужаў выгляд Юзюка.
- Што з табой, Юзя? Я цябе нiколi такiм не бачыла. Ты што... перадумаў?..
Юзюк ледзь стрымлiваў сябе, голас дрыжаў:
- Аленка! Я хачу папрасiць у цябе прабачэння... Мы павiнны... Я абавязаны...
Алена спыталася больш настойлiва, з трывогай у вачах:
- Дык ты перадумаў?! Так? I што, вяселля не будзе?..
Юзюк цiха пацвердзiў:
- Вяселля хутчэй усяго не будзе... А магчыма, яно адкладваецца... Усё цяпер будзе залежаць ад цябе.
- Што ўсё? Што ты надумаў? Я нiчога не разумею!..
Юзюк узяў яе за рукi i сцiснуў iх.
- Прашу цябе, не пытайся больш нiчога... Пра ўсё даведаешся хутка сама. Я не магу табе болей нiчога сказаць. Не магу! Язык дзеравянее. Помнi толькi адно: я кахаю цябе! Цябе адну!..
Юзюк пусцiў яе рукi i крутнуўся, каб iсцi.
- Куды ты?! - хутчэй крыкнула, чым спыталася дзяўчына.
Юзюк горка ўсмiхнуўся:
- Насустрач свайму лёсу... А ён чакае мяне ў раёне - у мiлiцыi...
- Што ты пляцеш? - крычала Алена. - Цябе выклiкаюць у мiлiцыю?
- Не! Сам iду! - рашуча сказаў Юзюк, i не было на свеце той сiлы, якая б прымусiла павярнуць яго назад.
