Станислав Лем - Салярыс (на белорусском языке)
- Як ты сюды трапiла? - спытаўся я.
Яна падняла маю руку i пачала забаўляцца з ёю, знаёмым рухам падкiдвала i лавiла мае пальцы.
- Не ведаю, - адказала яна. - Хiба гэта дрэнна?
Голас у яе быў гэткi ж нiзкi, i гаварыла яна гэтак жа абыякава, як i заўсёды, нiбыта яе турбавалi не вымаўленыя словы, а нешта зусiм iншае; таму часам здавалася, што Хэры нi пра што не думае, а часам - што яна нiчога не саромеецца. Яна прыглядалася з ледзь прыкметным здзiўленнем, якое свяцiлася i ў яе ў вачах.
- Цябе... хто-небудзь бачыў?
- Не ведаю, я проста прыйшла... якое гэта мае значэнне, Крыс?
Забаўляючыся i далей з маёй рукой, яна насупiлася.
- Хэры?
- Што, мiлы?
- Адкуль ты даведалася, дзе я?
Гэта яе спынiла. Хэры бездапаможна развяла рукамi, усмiхнулася. У яе былi такiя цёмныя губы, што на iх не заставалася слядоў нават ад вiшань.
- Паняцця не маю... Дзiўна, праўда? Ты спаў, калi я ўвайшла, але я цябе не разбудзiла. Я не хацела цябе будзiць, ты злоснiк. Злоснiк i зануда, - у такт сваiм словам яна энергiчна падкiдвала маю далонь.
- Ты была ўнiзе?
- Ага. Я ўцякла адтуль: там холадна.
Яна выпусцiла маю руку. Кладучыся на бок, страсянула галавой, адкiдаючы валасы, паглядзела на мяне з той ледзь прыкметнай усмешкай, якую я не пераносiў, пакуль не пакахаў Хэры.
- Але ж... Хэры... але ж, - мармытаў я.
Нахiлiўшыся над ёй, я падняў кароткi рукаў яе сукенкi. Над падобным на венчык кветкi следам ад прывiўкi воспы чырванелася маленькая ранка ад уколу. Праўда, я гэтага чакаў (бо мiжволi шукаў хоць нейкую логiку), але мне стала блага. Я дакрануўся пальцам да ранкi ад уколу - яна мне снiлася праз доўгiя гады. Як часта я прачынаўся з енкам на скамечанай пасцелi, заўсёды ў адной i той жа позе, скурчыўшыся амаль папалам, так, як ляжала яна, калi я знайшоў яе ўжо халоднай - нiбы стараўся вымалiць у яе памяцi дараванне альбо хоць быць побач з ёй у апошнiя хвiлiны, калi яна, адчуўшы дзеянне ўколу, спалохалася. Яна ж баялася нават звычайнай драпiны, не пераносiла нi болю, нi крывi, а тут адважылася на такое. I пакiнула мне пяць слоў на лiстку. Запiска была са мной заўсёды, пакамечаная, парваная на згiбах; у мяне не хапала смеласцi расстацца з ёй - тысячу разоў я вяртаўся да тае хвiлiны, калi Хэры пiсала яе, i стараўся ўявiць сабе, што яна тады адчувала. Я пераконваў сябе, што яна хацела проста пажартаваць i напалохаць мяне, а доза аказалася - выпадкова - надта вялiкая. Усе даказвалi мне, што так i было альбо што яна зрабiла гэта пад уплывам хвiлiннай слабасцi, раптоўнай дэпрэсii. Нiхто ж не ведаў, што я сказаў ёй за пяць дзён да гэтага. Я нават забраў свае рэчы, каб ёй было яшчэ больш балюча. А яна, калi я збiраўся, прамовiла занадта спакойна: "Ты разумееш, што гэта азначае?.." - i я зрабiў выгляд, нiбы не разумею, хоць цудоўна разумеў. Але я лiчыў яе баязлiўкай i сказаў ёй пра гэта - а зараз яна ляжала папярок ложка i ўважлiва пазiрала на мяне, быццам не ведала, што я забiў яе.
- I гэта ўсё? - спыталася яна.
Пакой быў чырвоны ад сонца. Валасы Хэры палымнелi. Яна паглядзела на сваю руку, нiбыта хацела зразумець, чаму я так доўга яе разглядваю, пасля прыцiснулася халаднаватай гладкай шчакой да маёй далонi.
- Хэры, - хрыпла прамовiў я, - не можа быць...
- Перастань!
Вочы яе былi заплюшчаны, павекi ўздрыгвалi, чорныя вейкi датыкалiся да шчок.
- Дзе мы, Хэры?
- У нас.
- А дзе гэта?
На iмгненне яна расплюшчыла адно вока i адразу ж зноў заплюшчыла, паказытала вейкамi маю далонь.
- Крыс!
- Што?
- Мне так добра.
Я сядзеў над ёй не кратаючыся. Падняў галаву i ўбачыў у люстэрку над рукамыйнiкам частку ложка, рассыпаныя валасы Хэры i свае голыя каленi. Я падсунуў нагой нейкi напалову абгарэлы прадмет, адзiн з тых, што валялiся на падлозе, падняў яго, прыклаў вострым канцом да нагi, там, дзе ружавеўся паўкруглы сiметрычны шрам, i ўваткнуў у цела. Боль быў рэзкi. Я пазiраў на буйныя кроплi крывi, якiя сцякалi па назе i бязгучна падалi на падлогу.
Усё дарэмна. Страшныя думкi, якiя круцiлiся ў галаве, набывалi ўсё больш пэўныя абрысы, я ўжо не паўтараў: "Гэта сон", я даўно перастаў верыць у яго, зараз я думаў: "Трэба абараняцца". Я паглядаў на спiну Хэры, на лiнiю бядра, на босыя ногi, якiя звiсалi з ложка. Я выцягнуў руку i асцярожна пакратаў яе ружовую пятку, правёў пальцам па падэшве.
Яна была далiкатная, як у немаўляцi.
Зараз я быў перакананы: гэта не Хэры, я амаль што безаглядна верыў у гэта - нават яна сама не ведае аб тым.
Яе босая ступня здрыганулася ў маёй далонi, цёмныя губы Хэры трэслiся ад бязгучнага смеху.
- Перастань... - прашаптала яна.
Я цiхенька вызвалiў руку з-пад яе шчакi, устаў i пачаў спешна апранацца. Хэры сядзела на ложку i пазiрала на мяне.
- Дзе твае рэчы? - спытаўся я i адразу ж пашкадаваў пра гэта.
- Мае рэчы?
- Няўжо ў цябе толькi адна сукенка?
Зараз гэта была ўжо гульня. Я iмкнуўся трымацца будзённа, свабодна, быццам мы рассталiся толькi ўчора, не, быццам мы наогул нiколi не разлучалiся. Хэры ўстала, знаёмым лёгкiм i моцным рухам паправiла сукенку. Мае словы заiнтрыгавалi Хэры, але яна прамаўчала. Толькi цяпер яна ўважлiва ўсё агледзела i, вiдаць, здзiўленая павярнулася да мяне.
- Не ведаю, - прамовiла яна бездапаможна, - магчыма, у шафе?.. - дадала Хэры i адчынiла дзверы.
- Не, там толькi камбiнезоны, - адказаў я.
Я знайшоў каля рукамыйнiка электрабрытву i пачаў галiцца. Стараўся не стаць плячыма да дзяўчыны, кiм бы яна нi была.
Хэры хадзiла па кабiне, зазiрала ва ўсе куткi, углядалася ў iлюмiнатар, нарэшце падышла да мяне i прамовiла:
- Крыс, у мяне такое адчуванне, быццам нешта здарылася.
I змоўкла. Я выключыў брытву i чакаў.
- Быццам я нешта забылася... быццам шмат што забылася. Ведаю... памятаю толькi цябе... i... i нiчога больш.
Я слухаў яе, стараючыся нiяк не выявiць сябе.
- Я была... хворая?
- Ну... можна сказаць i так. Нейкi час ты хварэла.
- Ага, вось, значыць, у чым справа.
Хэры адразу супакоiлася. Я не магу перадаць мой стан: калi яна маўчала, хадзiла, сядзела, усмiхалася, перакананасць, што перада мной Хэры, была мацнейшая за гнятлiвую трывогу. Пасля мне зноў пачало здавацца, што гэта не Хэры, а толькi яе спрошчаны вобраз, заснаваны на некалькiх характэрных словах, рухах, жэстах. Яна наблiзiлася да мяне амаль ушчыльную, уперлася кулачкамi ў мае грудзi i спыталася:
- Як у нас з табой? Добра цi дрэнна?
- Цудоўна, - адказаў я.
Яна ледзь прыкметна ўсмiхнулася.
- Калi ты так гаворыш, значыць, дрэнна.
- Што ты, Хэры! Ведаеш, дарагая, мне трэба зараз выйсцi, - хуценька прамовiў я. - Пачакай мяне, добра? А мо ты галодная? - дадаў я i раптам сам захацеў есцi.
- Галодная? Не. - Яна пакруцiла галавой, яе валасы рассыпалiся па плячах. - Мне чакаць цябе? Доўга?
- З гадзiну... - пачаў я.
- Я пайду з табой, - перабiла Хэры.
