Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана
Гары было цяжка ўявіць, што гэткі час калі-небудзь надыйдзе. Дамблдор зірнуў на яго так, бы ведаў аб чым ён думае.
- Я добра ведаў твайго бацьку, Гары, як у Хогвартсе, так і пасля яго заканчэння,- мягка прамовіў дырэктар,- і ўпэўнены, што ён бы таксама выратаваў Пітэру жыццё.
Гары паглядзеў на яго. Дамблдор ня будзе смяяцца з гэтага... Гары распавядзе яму...
- Ноччу... Я вырашыў, што гэта мой тата выклікаў Патронуса. То бок, калі я ўбачыў сябе праз возера... я вырашыў, што бачу яго.
- Памыліцца было бы даволі лёгка,- мягка адказаў Дамблдор.- Мяркую ты ўжо стаміўся чуць, як неверагодна ты падобны на Джэйса. За выключэннем вачэй... у цябе вочы тваёй маці.
Гары адказаў ківом.
- Глупствам было думаць, што гэта ён,- прамармытаў хлопец.- У сэнсе... я ведаў што тата памёр.
- Думаеш, тыя каго мы любілі пасля смерці, сапраўды пакідаюць нас? Думаеш у часы самых найгоршых непрыемнасцяў мы не ўваскрашаем іх у нашай памяці яскравей чым калі-небудзь? Твой бацька жыве ў табе, Гары, і ён найвідавочна паказаў сябе, калі ты меў у ім патрэбу. Як яшчэ ты мог вызваць, менавіта гэтага Патронуса? Па Хогвартсе мінулай ноччу зноў праскакаў Рагач.
Гары спатрэбіўся час, каб зразумець аб чым той кажа.
- Ноччу Сірыюс распавёў мне аб тым, што яны сталі анімагамі,- з усмешкаю працягваў Дамблдор.- Неверагоднае дасягненне... і ў першую чаргу тым, што яны ўтоілі яго ад мяня. Больш таго, я прыпомніў незвычайную форму твайго Патронуса, які абрынуў містэра Малфоя, падчас матчу з Рэйвенкло. Такім чынам ты сапраўды ўчора бачыў свайго бацьку... бачыў у самім сабе.
Дамблор выйшаў з кабінэта, пакінуўшы Гары сам насам з блытанінаю ў думках.
***Ніхто ў Хогвартсе, акрамя Гары, Рона, Герміёны і Дамблдора, ня ведаў таго, што адбылося той ноччу з Сірыюсам, Бакбікам і Пэцігру. Але ўжо да канца сэместра Гары пачуў шмат тэорый аб тым, што адбылося, але аніводная з іх не наблізілася да праўды.
Аб уцёках гіпагрыфа асабліва злаваў Малфой. Ён быў упэўнены, што Хагрыд знайшоў нейкі спосаб употай пераправіць Бакбіка ў бяспечнае месца, таму выглядаў звышабураным з таго, што яго з бацькам абдурыў нейкі палясоўшчык. Між тым, Персі больш выказваўся, наконт уцёкаў Сірыюса.
- Калі я ўладкуюся на працу ў Міністэрства ў мяне будзе шмат прапаноў, наконт пераробкі Законаў аб Магічных Спагнаннях!- казаў ён, але адзіным чалавекам, які слухаў яго... была яго дзяўчына Пенелопа.
Ня гледзячы на цудоўнае надвор’е, атмасферу ўсеагульнай весялосці і ведаючы, што ён зрабіў, амаль што немагчымыя рэчы, каб дапамагчы Сірыюсу вырвацца на свабоду, Гары ніколі яшчэ не адчуваў сябе напрыканцы навучальнага года ў настолькі благім настроі.
Вядома ён не быў адзіным, хто тужыў аб адстаўцы прафесара Люпіна. Усе хто вучыўся ў яго Абароне ад Цёмных Мастацтваў шкадавалі.
- Цікава, каго прызначаць выкладчыкам у наступным годзе?- змрочна спытаўся Шымас Фініган.
- Можа ўпіра?- выказаў надзею Дын Томас.
Але не толькі адстаўка прафесара Люпіна не выходзіла з галавы ў Гары. Ён амаль увесь час разважаў аб прадказанні прафесаркі Трэлані. Хлопчык турбаваўся аб тым, дзе зараз Пэцігру і ці не знайшоў ён ужо прытулак Вальдэморта. Аднак больш за ўсё яго прыгнятала неабходнасць вяртання да Дурслі. Усяго толькі поўгадзіны, хвалебныя поўгадзіны, ён лічыў, што адгэтуль будзе жыць разам з Сірыюсам... лепшым сябрам яго бацькоў... гэта было амаль тое ж самае, калі б яго тата насамрэч павярнуўся назад. Але цяпер адсутнасць якіхсь звестак аб Блэку было самай лепшай навіной, бо значыла тое, што той дастаткова добра схаваўся. Аднак Гары ня мог не маркоціцца аб тым, што яны маглі жыць разам, а цяпер гэта было амаль што немагчыма.
У апошні дзень сэместра яны атрымалі вынікі іспытаў. Гары, Рон і Герміёна атрымалі добрыя адзнакі па ўсіх прадметах. Гары быў надта здзіўлены тым, што здаў Зеллеварства. Ён меў падазрон, што Снэйп не заваліў яко, толькі дзякуючы ўмяшальніцтву Дамблдора. Паводзіны Снэйпа ўвесь мінулы тыдзень моцна турбавалі хлопца. Ён нават не мог уявіць, што той можа зненавідзець яго, больш чым колісь, але ў Снэйпа гэта безумоўна атрымалася. Цяпер кожны раз, калі яны сустракаліся, у вуглах снэйпава рота непрыемна пачыналі тузацца жолвы, а пальцы звесь час сціскаліся, быццам прафесар спрабаваў задушыць Гары.
Персі атрымаў вышэйшую адзнаку за Т.А.Р.Ч.А., а блізняты па колькі П.Р.А.Ш.Ч.А.ў кожны. Тым часам Грыфіндор, не без уплыву захапляльнай перамогі ў школьным Чэмпіянаце па Квідытчу, трэцці год запар выйграў спаборніцтва Дамоў. Таму святочны абед з нагоды заканчэння года праходзіў у Зале упрыхожанай ў пунцова-залатыя колеры. І самым шумліва святкуючым быў зразумела грыфіндорскі стол. Нават Гары, забыўшыся аб тым, што заўтра яму прыйдзецца вярнуцца да Дурслі, піў, еў і смяяўся разам з сябрамі па Доме.
***Калі наступнаю раніцаю сябры селі на Хогвартс-экспрэс, Герміёна паведаміла Гары і Рону дзіўную навіну.
- Сёння перад сняданкам я заходзіла да прафесаркі МакГонагал. Я вырашыла кінуць заняткі па Маглазнаўству.
- Але ты ж здала свой іспыт з найвышэйшым балам!- прамовіў Рон.
- Так,- уздыхнула Герміёна,- але яшчэ адзін такі год я не вытрымаю. Часакрут ушчэнт выбіваў мяне з розуму і я вярнула яго прафесарцы. Без Маглазнаўства і Вяшчунства я зноў буду мець нармалёвы графік навучання.
- Я паверыць не магу, што ты не расказала нам пра часакрут.- сярдзіта сказаў Рон.- Мы ўсё-ткі сябры.
- Я паабяцала анікому не казаць пра яго.- строга адказала Герміёна. Яна азірнулася на Гары, што назіраў у вакно за тым, як Хогвартс хаваецца за гару. Толькі праз два доўгіх месяцы ён пабачыць яго зноў...
- Вох, кінь тужыць, Гары!- жалобна прамовіла яна.
- Са мной ўсё добра,- адказаў той.- Проста задумаўся аб сваіх вакацыях.
- Так,- сказаў Рон,- я таксама думаў аб іх. Гары, цябе трэба прыехаць і пажыць у нас. Я вырашу ўсё з мамай і татам і звяжуся з табой. Я цяпер ведаю, як карыстацца фэлетонам...
- ТЭЛЕФОНАМ, Рон.- перарвала яго Герміёна.- У наступным годзе табе трэба будзе заняцца Маглазнаўствам...
Але Рон не звярнуў на яе ўвагі.
- У летку адбудзецца Кубак Свету па Квідытчу! Вось я пра што, Гары? Прыяжджай да нас і мы зможам трапіць на яго. Тата дастане квіткі на працы.
Падобная прапанова імгненна ўсхамянула Гары.
- Так... Іду ў заклад, што Дурслі са здавальненнем дазволяць мне ад’ехаць... асабліва пасля таго, што адбылося з цёткай Мардж...
Адчуўшы сябе бадзёрлівей, Гары згуляў з Ронам і Герміёнаю колькі партыяў у выбухаючыя карты, а калі па вагоне прайшла вядзмарка з вазочкам ласункаў, набыў сабе добры ланч з усяго, што не месціла шакаладу.
Аднак тое, што зрабіла яго па сапраўднаму шчаслівым адбылося па апоўдні...
- Гары,- гледзячы праз яго плячо, прамовіла Герміёна.- Што там такое за вакном?
Гары развярнуўся і зірнуў надворак. За ваконным шклом ці то паказвалася, ці то знікала нешта малюткае і шэрае. Гары выпрастаўся і ўбачыў, што гэта была маленечкая сава, якая нясла ў лапах паштоўку занадта вялікую для яе. Сава была настолькі малюткай, што пад струменнем ветра ад цягніка, яе перагортвала ў паветры і адносіла са шляху. Гары хутка апусціў акно, выцягнуў руку і злавіў птушку, якая нагадала яму надта пухнаты сніч. Гары зацягнуў яе ўсярэдзіну. Птушка кінула ліст на гарына сядзенне і пачала гойсаць коламі па купэ, верагодна вельмі задаволеная сабой. Хэдвіг, быццам асуджаючы шчоўкнула дзюбай, а Крукшанс сеўшы пачаў сваімі вялікімі жоўтымі вачыма слядзіць за госцяй. Заважыўшы гэта, Рон злавіў саву і схаваў яе ў бяспечным месцы.
Гары ўзяў паштоўку ў рукі. Яна была накіравана яму. Ён разарваў капэрту і загаласіў:
- Гэта ад Сірыюса!
- Што?- усхвалявана спыталіся Рон і Герміёна.- Чытай уголас!
“Любы Гары,
Спадзяюся, ліст дойдзе да цябе раней, чым ты апынешся ў сваіх цёткі з дзядзькам, бо ня ведаю, як яны ставяцца да савінай пошты.
Бакбік і я схаваліся ў надзейным месцы. Дзе не скажу, на той выпадак, калі сава трапіць ў чужыя рукі. Не надта спадзяюся на гэту саву, але гэта ўсё, што мне атрымалася набыць і здаецца яна рвецца выканаць сваю працу.
Мяркую, дэментары ўсё яшчэ шукаюць мяне, але хай не спадзяюцца знайсці мяне тут. Я планую ў бліжэйшый час трапіць на вочы сяму-таму з маглаў, як мага далей ад Хогвартса. Так што іх ахову з замка здымуць.
Наша сустрэча была вельмі кароткай, таму я не паспеў табе сказаць. Гэта я набыў дзеля цябе Вогненную Стралу...”
- Га!- трыюмфуючы ўсклікнула Герміёна.- Вось! Я ж казала, што мятла ад яго!
- Так, але ці ён сурочыў Стралу?- прамовіў Рон.- АЙ!
Маленечкая скапа, што сядзела ў ронавым кулаке і шчасліва вухала ў задавальненні дзюбанула яго ў палец.
“Крукшанс схадзіў дзеля мяне ў офіс Савінай пошты. Я скарыстаўшыся тваім імем запатрабаваў, каб яны перавялі табе колькасць залатых галеёнаў са сховішча нумар семсот адзінаццаць – майго ўласнага. Лічы гэта падарункам ад хроснага на трынаццацігоддзе.
