Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана
- Вядома ж,- прамовіў Блэк і на яго твары з’явіўлася прывідная усмешка, ён таксама падкасаў рукавы.- Мы заб’ем яго разам?
- Так, думаю, што так.- змрочна адказаў прафесар.
- Вы ж... вы ж не...- выдыхнуў Пэцігру, не падымаючыся ён развярнуўся да Рона.
- Рон... хіба ж я не быў тваім сябрам... тваёй любай жывёлінкай? Ты ж не дазволіш ім забіць мяне, Рон... ты ж на маім баку?
Але хлопчык паглядзеў на Пітэра з неперавершанай агідай.
- І я яшчэ дазваляў табе спаць у маім ложку!- прамовіў ён у адказ.
- Добры хлопчык... мой любасны гаспадар... – працягваючы паўзці да Рона, вішчаў Пэцігру.- Ты ж не дазволіш ім забіць мяне... я ж твой пацучок... твая жывёлінка...
- Калі пацуком ты быў лепей, чым чалавекам, гэтым ня трэба ганарыцца,- жорстка прамовіў Блэк. Бялеючы ад болю, Рон выхапіў сваю паламаную нагу з рук Пэцігру.Той развярнуўся, працягваючы стаяць на каленях, падкараскаўся да Герміёны і схапіў яе за мантыю.
- Любая дзяўчынка... разумная дзяўчынка.. ты.. ты ж не дазволіш ім... дапамажы мне...
Герміёна выцягнула прыпол сваёй мантыі з рук Пітэра і перапужана, рушыла да сцяны.
Пэцігру сеў на свае калені, яго бескантрольна калаціла, ён павярнуў галаву да Гары.
- Гары... Гары... ты так нагадваеш свайго бацьку... ты як ён...
- ЯК ТЫ МОЖАШ, ЗВЯРТАЦЦА ДА ГАРЫ?- зароў Блэк.- ЯК ТЫ МОЖАШ ГЛЯДЗЕЦЬ ЯМУ Ў ТВАР? ЯК ТЫ МОЖАШ УЗГАДВАЦЬ ПРЫ ІМ ДЖЭЙМСА?
- Гары,- шапатаў Пэцігру, шоргаючы ў яго бок з працягнутымі рукамі.- Гары, Джэймс не дазволіў бы забіць мяне... ён бы зразумеў... ён бы злітаваўся нада мной...
Блэк і Люпін падыйшлі да Пэцігру, узялі яго за плечы і адкінулі на падлогу. Ён сеў, дрыжачы ад жаху і ўтаропіўся на іх.
- Ты прадаў Лілі і Джэймса Вальдэморту,- прамовіў Блэк, якога таксама калаціла.- Ты не аспрэчваеш гэта?
Пэцігру расплакаўся. На яго жахліва было глядзець. Зараз ён нагадваў вялізарнага лысеючага малога, што скурчыўшыся ляжаў на падлозе.
- Сірыюс... Сірыюс, а што я мог зрабіць? Цёмны Лорд... ты не разумееш... ён мае такую зброю, якой ты і ўявіць не ў стане... Я перапужаўся, Сірыюс. Я ніколі ня быў гэткім адважным, як ты, Рэмус, ці Джэймс. Я не жадаў гэтага. Але Той Каго Нельга Менаваць прымусіў мяне...
- НЕ ХЛУСІ!- гыркнуў Блэк.- ТЫ ПАЧАЎ ПЕРАДАВАЦЬ ЯМУ ІНФАРМАЦЫЮ , ЯШЧЭ ЗА ГОД ДА СМЕРЦІ ЛІЛІ І ДЖЭЙМСА! ТЫ БЫЎ ЯГО ШПІЁНАМ!
- Ён... ён атрымліваў перамогу за перамогай!- задыхваючыся прамовіў Пітэр.- І... і чаго б я дасягнуў, калі адмовіўся служыць яму?
- Чаго б ты дасягнуў адмовіўшыся слыжыць, адному з самых злых чараўнікоў з тых, што існавалі на зямлі?- прамовіў Блэк з жахлівай лютасцю на твары.- Уратаваў бы нявінных людзей, Пітэр!
- Ты не разумееш,- праскуголіў Пэцігру.- Ён бы забіў мяне!
- ТЫ ПАВІНЕН БЫЎ ПАМЕРЦІ!- заравеў Блэк.- ПАМЕРЦІ, АЛЕ НЕ ЗДРАДЖВАЦЬ СЯБРОЎ, КОЖНЫ З ЯКІХ ЗРАБІЎ ГЭДАК ЖА, КАЛІ Б У НЕБЯСПЕЦЫ БЫЎ ТЫ!
Блэк і Люпін усталі разам плячом да пляча і паднялі свае палачкі.
- Ты павінен быў зразумець,- ціха прамовіў Люпін,- што калі цябе не заб’е Вальдэморт, гэта зробім мы. Бывай, Пітэр.
Герміёна закрыла твар рукамі і адвярнулася да сцяны.
- НЕ!- закрычаў Гары і падбегшы устаў між Пэцігру і выцягнутымі ў яго бок палачкамі.- Вы не павінны забіваць яго,- цяжка дыхаючы прамовіў ён.- Не павінны.
Блэк і Люпін збянтэжана паглядзелі на хлопца.
- Гары, гэты паразіта кусок з’яўляецца прычынаю твайго сіротства.- прагыркатаў Блэк.- Гэтая ліслівая брыда на ножках, не мыргнуўшы вокам, аддала б цябе на загубу. Ты чуў? Яго ўласная смярдзючая шкура была яму даражэй за тваю сям’ю.
- Я ведаю,- выдыхнуў Гары.- Мы павінны адвясці яго ў замак і перадаць дэментарам. Няхай ідзе ў Азкабан... але ня трэба забіваць яго.
- Гары!- задыхаючыся прамовіў Пэцігру і кінуўся абдымаць яго калені.- Ты... дзякую табе... я не заслугоўваю падобнага... дзякуй...
- Вэк ад мяне,- выпаліў Гары, з агідай адштурхнуўшы ад сябе рукі Пітэра.- Я раблю гэта не дзеля цябе. Я раблю гэта таму, што мой бацька не пажадаў бы, каб яго лепшыя сябры сталі забойцамі... праз цябе.
Ніхто не варухнуўся і не вымавіў ані гука, акрамя Пэцігру, які захрыпеў і схапіўся за грудзі. Блэк і Люпін зірнулі адно на аднаго і адным рухам апусцілі свае палачкі.
- Ты адзіны, хто мае права тут штось вырашаць, Гары,- сказаў Блэк.- Але, я лічу... пасля таго што ён зрабіў...
- Ён павінен трапіць у Азкабан.- паўтарыў Гары.- Ён як ніхто заслугоўвае апынуцца там...
Пэцігру працягваў ціхінька хрыпець за яго спіною.
- Балазе.- прамовіў Люпін.- Гары, адыйдзі калі ласка ў бок.
Гары завагаўся.
- Я павінен звязаць яго,- сказаў прафесар.- Клянуся, толькі звязаць.
Гары ступіў у бок. З кончыка палачкі прафесара Люпіна стрэліла знаёмая тонкая стужка і праз імгненне, Пэцігру ўжо курчыўся на падлозе звязаны і з затычкаю ў роце.
- Але, калі ты паспрабуеш перавараціцца, Пітэр,- рыкнуў Блэк, таксама накіраваўшы сваю палачку на Пэцігру,- мы заб’ем цябе. Згодзен, Гары?
Гары зірнуў на нікчэмную постаць на падлозе і кіўнуў так, каб Пэцігру мог яго бачыць.
- Добра.- нечакана прамовіў Люпін дзелавым тонам.- Рон, я не магу лекаваць косткі гэдак жа добра, як мадам Помфры, таму мяркуе будзе лепш, туга перавязаць тваю нагу, пакуль мы не даставім цябе ў шпітальнае крыло.
Ён паспяшаўся да Рона, нахіліўся і пастукаўшы па яго наге прамармытаў: “Ферула”. Ронава нага ад бядра да пяткі перавязалася джгутом, як той шынаю. Прафесар дапамог яму выпрастацца. Рон асцярожна ступіў на нагу і не зморшчыўся ад болю.
- Так значна лепш,- прамовіў хлопчык.- Дзяк.
- А што рабіць з прафесарам Снэйпам?- ціхенька прамовіла Герміёна, пазіраючая зверху на яго ніцма ляжачую на падлозе постаць.
- З ім няма анічога сур’ёзнага,- паведаміў Люпін, схіліўшыся над Снэйпам і праверыўшы яго пульс.- Папросту вы крышачку перастараліся. Ён дагэтуль знепрытомлены. Хм... магчыма будзе лепей, калі мы ня будзем вяртаць яму прытомнасць пакуль не дабярэмся да школы. Мы можам даставіць яго туды і так.
- Прафесар прамармытаў: “Мобілкорпус”. Да запясцяў, шыі ды каленяў Снэйпа быццам нехта прывязаў нябачныя дроты. Ён выпрастаўся, але яго галава гідка боўталася, як ў гратэскнай марыянэткі. Ён завіс у колькіх цалях панад зямлёю, яго млявыя ногі качаліся ў паветры. Люпін падняў з падлогі Мантыю-Невідзімку і надзейна запхнуў яе ў кішэню.
- Двое з нас павінны прыкаваць сябе да яго,- прамовіў Блэк, штурхнуўшы Пэцігру краем чаравіка.- дзеля большай надзейнасці.
- Я згодзен,- заявіў Люпін.
- І я,- сказаў, пракульгаўшы наперад, Рон.
Блэк выклікаў з паветра цяжкія кайданы і неўзавбаве, Пэцігру зноўку стаяў на нагах. Яго левая рука, была прыкавана да правай рукі Люпіна, а правая, да левай рукі Рона. Той стаяў сціснуўшы зубы ад злосці. Сапраўднае аблічча Скаберса, ён прыняў за асабістую знявагу. Крукшанс лёгінька скокнуў з ложка і павёў усіх да выхаду з пакоя, зухавата падняўшы свой бутэлькападобны хвост.
— РАЗДЗЕЛ XX —
Пацалунак дэментара
Гары ніколі яшчэ не браў удзел у гэткім дзівосным шэсці. Крукшанс рушыў па сходах уніз, за ім разам ішлі Люпін, Пэцігру і Рон, нагадваючыя конікаў запрэжаных у тройку. Следам за імі плыў, стукаючы боўтаючыміся нагамі аб кожную прыступку, прафесар Снэйп, які трымаўся ў паветры дзякуючы сваёй палачке, якая зараз знаходзілася ў руках у Блэка, што рушыў следам. Замыкалі шэсце Гары і Герміёна.
Вяртацца праз праход было вельмі цяжка. Люпіну, Пэцігру і Рону прыйшлося ісці бокам, а прафесар яшчэ і трымаў сваю палачку накіраванай на Пітэра. Гары мог бачыць, як яны нязграбна прасоўваліся уздоўж прахода. Наперадзе па ранейшаму ішоў Крукшанс. Гары рушыў адразу пасля Сірыюса, што працягваў кіраваць дрэйфаваннем Снэйпа, які ляцеў перад ім і штохвіліны стукаўся галавою аб нізкую столю. Прычым у хлопца склалася ўражанне, што Блэк і не думаў прадухіляць гэта.
- Ты ведаеш, што гэта значыць?- спытаўся Сірыюс у Гары з якім яны працягвалі павольна ісці ўздоўж прахода.- Ведаеш, што значыць арышт Пэцігру?
- Ты цяпер вольны,- адказаў хлопчык.
- Так...- згадзіўся Сірыюс,- але я пра іншае. Не ведаю ці казаў табе хто – я твой хросны.
- Так, я ведаю,- адказаў Гары.
- Ну... яшчэ твае бацькі, у тым выпадку, калі з імі штось здарыцца...- чапурыста прамовіў Блэк,- прызначылі мяне тваім апекуном.
Гары супыніўся. Ці правільна ён разумее словы Сірыюса?
- Вядома, я зразумею, калі ты пажадаеш застацца з дзядзькам і цёткай,- сказаў Блэк,- але... ну... калі мае імя будзе ачышчана... і калі ты сам пажадаеш... жыць у іншым доме...
У гарыным падуздушшы быццам нешта выбухнула.
- Што..? Ты прапануеш жыць з табою?- спытаўся ён, выпадкова стукнуўшыся галавою аб каменчыкі, што сям-там тырчалі са столі.- І я магу не вяртацца да Дурслі?
- Ну, так. Я папросту меркаваў, што ты не захочаш,- хутка прамовіў Сірыюс.- Я усё разумею. Але калі ты не хочаш пакідаць...
- Ці ты сшалеў?- адказаў Гары крыху ахрыплым голасам.- Зразумела ж я жадаю пакінуць Дурслі! Ты маеш дом? Калі я магу пераехаць да цябе?
