Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана
- Трэб’ ехаць на разгляд бакбікавай справы ў Камітэт па зніш’энню ня’спечых ’стотаў,- адказаў Хагрыд.- У гэт’ пятніцу. Загадалі пад’ехаць мне і яму, разам. Я ’жо замовіў месц’ ў Начным Омнібусе...
Гары адчуў непрыемныя дакоры сумлення. Ён зусім забыўся аб набліжаючымся судзе над Бакбікам і Рон, як Гары зразумеў, глянуўшы ў яго бок, таксама. Больш таго, яны прыпомнілі, што абяцалі Хагрыду падрыхтаваць штось для абароны гіпагрыфа, але захапіўшыся Вогненнай Стралой на ўсё забыліся.
Хагрыд наліў ім гарбаты і прапанаваў блюда са здобнымі булкамі, аднак, маючы досвед аб кухарскіх здольнасцях палясоўшчыка, яны не надта спяшаліся імі пачаставацца.
- Я ж’даў бы пагутарыць аб сім-тым з вамі двума,- сказаў Хагрыд, сядаючы паміж імі і выглядаючы надзвычай сур’ёзна.
- Аб чым?- спытаўся Гары.
- А’ Герміёне,- адказаў той.
- А што з ёй?- спытаўся Рон.
- З ёй ’сё добра. Але ёй вельмь самотна. Пасля К’лядаў, яна шмат разоў ’жо прыходзіла сюды. Яна сумуе па вас. Зпачатк’ вы не гаманілі з ёй з-за Стралы, ц’ер з-за таго, што яе кот...
-... зжэр Скаберса,- люта дадаў Рон.
- Таму што яе кот павёў сябе, як і трэба паводзь кату,- упарта пацягнуў Хагрыд.- Яна ўжо кольк’ разоў плакала тут ад гэт’ несправядлівасці. А ў яе зараз над’шлі цяжкія часы. Яна кусіла больш чым можа праж’ваць і ўвесь час змуш’на працаваць. Але ’сёроўна вына’шла хвілінку - другую, каб дапагчы мне ў справе Бакбіка, ці ведаець... яна адшукала сё’тое... лічу, што ц’ерча Бакбік мае маленечкі шанц...
- Хагрыд, мы таксама абяцалі табе дапамагчы... прабач але...- разгублена казаў Гары.
- Та я це’ не вінавачу!- адмахнуўся ад яго прабачэнняў Хагрыд.- Бог ведае, у це’ не было анівольнае хвіліначкі. Я бачыў, як ты трэніяваў у квідыч і ў дзень і ўночы... але веда’ш, я думаў, што дзель вас сябры важэйшыя за мётлы і пац’коў. Вось.
Гары з Ронам няёмка зірнулі адно на аднаго.
- А шчэ больш, Герміёна была ‘смучана, калі Блэк ледзь не збіў це’, Рон. Яна мае такое вялікае сэрцанька, а вы з ёй не размаўляець...
- Калі б яна пазбавілася ад гэтага ката, я б зноў пачаў бы з ёй размаўляць!- люта прамовіў Рон.- Але яна ўвесь час бароніць яго! Ён сапраўдны маньяк, але яна не жадае нічога чуць аб гэтым!
- Ну, людзь заўжды без глузду ставяцца да сваіх ’любёнкаў,- адказаў палясоўшчык, за яго спіною Бакбік выплюнуў колькі тхарыных костак на ягоную падушку.
Астатні час яны правялі абмяркоўваючы, наколькі палепшыліся ў грыфіндорцаў шанцы на атрыманне Кубку Хогвартса. А дзевятай вечара Хагрыд адвёў іх назад ў замак.
Калі яны вярнуліся ў гасцёўню ім на вочы трапіла вялізная купа людзей, што згрудзіліся ля дошкі аб’яў.
- У наступные выходные наведванне Хогсміда!- выцягнуўшы шыю прачытаў на дошцы Рон.- Што думаеш?- спытаўся ён у Гары, калі яны прыселі на крэслы.
- Ну, Філч пакуль ня ведае аб праходзе да Мядовага Герцага...- надта спакойным голасам прамовіў Гары.
- Гары!- адчуўся голас над яго правым вухам. Хлопчык ўздрыгануўся і развярнуўшыся ўбачыў Герміёну, што сядзела за сталом адразу за ім. Яна зрабіла адтуліну ў стосах кніг за якімі хавалася.
- Гары, калі ты зноўку пойдзеш у Хогсмід... я раскажу аб мапе прафесарцы МакГонагал!- сказала яна.
- Ты штось чуў, Гары?- гыркнуў Рон, нават ня гледзячы на Герміёну.
- Рон, ты ня можаш запрашаць Гары з сабою. Асабліва пасля таго, што Сірыюс Блэк ледзь не зрабіў з табою. Вось аб чым я, я скажу...
- Ты жадаеш, каб Гары выключылі!- люта адказаў Рон.- Ці ня шмат шкоды ты ўжо зрабіла ў гэтым годзе?
Герміёна ўжо раскрыла рота, каб нешта адказаць, але тут з мягкім шыпеннем на яе калені скокнуў Крукшанс. Яна напалохана зірнула на выраз ронава твару, падхапіла ката і паспяшалася ў свой пакой на дзявочым баку.
- Ну дык што?- спытаўся Рон ў Гары, быццам у іх размова і не перапынялася.- У мінулы раз ты амаль нічога ня бачыў. Нават ня быў у Зонкі!
Гары азірнуўся, каб пераканацца, што Герміёна яго ня чуе.
- Згода,- адказаў ён.- Але ў гэты раз, думаю трэба будзе ўзяць Мантыю-Невядзімку.
***Суботняй ранніцай, Гары паклаў Мантыю-Невядзімку ў торбу, сунуў у кішэню мапу паскуднікаў і спусціўся разам з астатнімі да сняданку. Герміёна кідала на яго падазроныя погляды, але Гары імкнуўся пазбягаць яе вачэй і быў вельмі асцярожным, каб не даць ёй анічога заўважыць. Ён паслухмяна рушыў угору па мармуровых сходаў, калі астатнія вучні згрудзіліся перад уваходам.
- Бывай!- крыкнуў ён Рону.- Пабачымся пасля таго, як павярнешся!
Рон усміхнуўся і падміргнуў яму.
Гары паспяшаў на чацвёрты паверх, даставаючы на хаду мапу паскуднікаў. Пракраўшыся за статую аднавокай вядзьмаркі ён разгладзіў яе. У яго бок рушыла невялічкая кропачка. Гары нахіліўся бліжэй да мапы. Маленечкі надпіс ля кропачкі абвяшчаў аб набліжэнні Нэвіла Лонгботама.
Гары хутка выцягнуў палачку, прамармытаў “Дысэндзіюм!” і кінуў торбу ў раскрыўшыйся горб. Але не паспеў нырнуць туды сам, бо з-за вугла выйшаў Нэвіл.
- Гары! А я й забыўся, што ты таксама ня ідзеш у Хогсмід!
- Здароўку, Нэвіл!- прамовіў Гары, хутка адыйшоўшы ад статуі, па дарозе запіхаўшы мапу ў кішэню.- Што ты тут робіш?
- Анічога,- паціснуў Нэвіл плячыма.- Ці не жадаеш згуляць у выбухаючыя карты?
- Мммм... не, не зараз... мне трэба зайсці ў бібліятэку, зрабіць сачыненне аб упірах для Люпіна...
- Я з табою!- вясёла прамовіў Нэвіл.- я таксама анічога яшчэ не зрабіў!
- Вой... я забыўся... так, я скончыў яго яшчэ ўчора ўвечары!
- Супэр, можа дапаможаш мне!- сказаў Нэвіл і на яго круглым твары адлюстравалася туга.- Я не зразумеў, якім чынам дзейнічае часнык... яны павінны з’есці яго ці...
Нэвіл прыпыніўся на поўслове і сцішыўшы дыханне зірнуў праз гарына плячо.
На іх глядзеў Снэйп. Нэвіл хутка схаваўся за Гары.
- Што вы двое тут робіце?- спытаўся прафесар, падыходзячы да іх і пазіраючы то на аднаго то на другога.- Даволі дзіўнае месца для сустрэчы...
Гары значна занепакоіўся, калі чорныя вочы Снэйпа зірнулі на дзверы з абодвух бакоў ад іх, а потым на статую аднавокай вядзмаркі.
- Мы не дамаўляліся аб... сустрэчы,- адказаў Гары.- Мы сутыкнуліся... выпадкова.
- Няўжо?- спытаўся прафесар.- Ты маеш звычку аб’яўляцца ў самых нечаканых месцах і вельмі рэдка гэта здараецца выпадкова... Я прапаную вам абодвум зараз жа рушыць ў Грыфіндорскую Вежу, дзе вы і павінны быць.
Гары і Нэвіл моўчкі пайшлі да Вежы. Калі яны заварочвалі за вугал, Гары азірнуўся назад. Снэйп стаяў ля статуі і круціў рукамі панад яе галавой, уважліва разглядаючы яе.
Гары адвязаўся ад Нэвіла толькі ля партрэта Тлустай Пані, ён сказаў яму пароль, а сам зрабіўшы выгляд бы забыў сваё сачыненне аб упірах у бібліятэцы рушыў назад. Калі ён апынуўся па-за межамі позірку троляў, ён зноўку выцягнуў мапу і паднес яе да носу.
Здавалася, што калідор на чацьвёртым паверсе спусцеў. Гары ўважліва аглядзеў мапу і з палёгкаю заўважыў, што кропачка пазначаная як “Северус Снэйп” зноўку сядзела ў сваім кабінэце.
Ён зноўку пабег да статуі аднавокай вядзмакі, адкрыў яе горб, з цяжкасцю перакуліўся праз адтуліну і слізгануў уніз, сстрэўшыся са сваёй торбаю на дне каменнага жолабу. Ён выцер мапу паскуднікаў і рушыў па праходзе.
***Гары, цалкам схаваўшыся пад Мантыяй-Невядзімкай, выслізнуў на вуліцу з дзвярэй Мядовага Герцага і штурхнуў Рона ў спіну.
- Гэта я,- прамармытаў ён.
- Чаму ты затрымаўся?- шыкнуў Рон.
- Снэйп круціўся паблізу...
Яны рушылі на галоўную вуліцу вёскі.
- Ты дзе?- ускрайкам вуснаў прамармытаў Рон.- Ты яшчэ тут? Гэта ўсё вельмі дзіўна...
Яны ўвайшлі на пошту. Рон зрабіў выгляд быццам вывучае кошты на соў, каб адаслаць паштоўку ў Егіпет свайму брату Білу, а Гары тым часам меў магчымасць уважліва азірнуцца. На жэрдачках пад столлю сядзела ня меньш за трыста разнастайных соў ад агромістых няясыцяў да маленечкіх сплюшак для мясцовых перавозак, тыя былі настолькі крыхуткімі, што маглі б памясціцца ў гарынай далоні.
Потым яны наведалі краму Зонкі, якая была настолькі моцна забіта навучэнцамі, што Гары трэба было быць вельмі асцярожным, каб не наштурхнуцца на кагось з іх і не вызваць панікі. Тут прадаваліся разнастайныя штукі і прылады з дапамогай якіх мажліва было выканаць самыя смелыя мроі Фрэда і Джорджа. Гары шэптам прамовіў Рону заказы і перадаў з-пад Мантыі крыху грошаў. Яны пакінулі Зонку са значна палягчэўшымі гаманцамі, але іх кішэні былі забітыя гноебомбамі, ікаўковымі слодычамі, мылам з жабінай ікрой і носакуснымі філіжанкамі.
Дзень быў ясным і свежым, таму ім не хацелася заходзіць ў якіясь памяшканні. Гары з Ронам абмінулі Тры Мятлы і рушылі да Лямантуючай Халупы, самага вядомага ўва ўсёй Брытаніі дома з прывідамі. Халупа з яе забітымі дошкамі вокнамі і запусцелым садам стаяла крыху наводдаль ад астатняй вёскі і нават пры дзённым святле выглядала крыху жудаснай.
