Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана
- Не,- адказаў Гары.
Хлопчык вагаўся, ці не распавесці прафесару аб сабаку, якога ён бачыў на Плошчы Магнолій, але вырашыў што ня трэба. Гары вельмі не жадаў, каб той палічыў яго баязліўцам, тым больш Люпін ужо аднойчы сумняваўся, ці зладзіць Гары з богартам.
Напэўна непакой Гары адлюстроўваўся на яго твары, таму прафесар спытаў:
- Усё-ткі тебе нешта турбуе, Гары?
- Ані.- схлусіў хлопчык. Ён зрабіў глыток і зірнуў у бок грындзілоў, які зараз казаў яму кулак.- Так,- зняназку прамовіў ён, паставіўшы кубак на стол.- Ці вы памятаеце той дзень, калі мы змагаліся з богартам?
- Так,- павольна адказаў прафесар.
- Чаму вы не дазволілі мне змагацца з ім?- раптоўна спытаўся хлопчык.
Люпін здзіўленна падняў брыві.
- Я лічыў што гэта відавочна, Гары,- здзіўлена прамовіў ён
Гары, які чакаў, што прафесар пачне адмаўляцца, што ў яго і ў думках анічога такога не было, разгубіўся.
- Ч-чаму?- ўрэшце вымавіў хлопчык.
- Ну,- з лёгку пахмурыўшы брыві адказаў прафесар,- я палічыў, што калі ты сстрэнешся з богартам, той прыме аблічча Лорда Вальдэморта.
Гары вытарапіў вочы. Акрамя таго, што гэта быў апошні адказ, які ён чакаў пачуць, Люпін уголас назваў імя Вальдэморта. Адзіным, акрамя яго самога, чалавекам, які не баяўся вымаўляць гэтае імя, быў толькі прафесар Дамблдор.
- Канечне, я зрабіў дрэнна,- працягваў Люпін, усё яшчэ хмурна пазіраючы на Гары,- але ўяві сабе, што было б, калі Вальдэморт матэрыялізаваўся ў цэнтры настаўніцкай. Адразу б пачалася моцная паніка.
- Я насамрэч і думаў з пачатку ад Вальдэморце,- шляхетна адказаў Гары,- але потым прыпомніў... гэтых дэментараў.
- Зразумела,- у задумленасці адказаў прафесар.- Ну, добра... я ўраджаны.- ён злёгку пасміхнуўся здзіўленаму твару хлопца.- Адзіная рэч, якой ты насамрэч баішся – гэта баяцца. Гэта вельмі мудра.
Гары нават ня ведаў што адказаць, таму зноў пачаў піць гарбату.
- А ты напэўна вырашыў, што я сумняваюся, ці здольны ты зладзіць з богартам?- пранікліва спытаў Люпін.
- Ну... так,- адказаў хлопчык. Ён раптоўна адчуў сябе значна шчаслівей.- Прафесар Люпін, а гэтыя дэментары...
Гары не паспеў скончыць, бо ў дзверы нехта пастукаў.
- Заходзце!- адказаў настаўнік.
Дзверы адчыніліся і ў пакой увайшоў Снэйп. У руках ён нёс кубак, які ледзь бачна курэў. Убачыўшы Гары, Снэйп спыніўся і сашчурыў свае чорныя вочы..
- А, Северус,- усміхнушся Люпін.- Вялікі дзякуй. Ці не мог бы ты пакінуць кубак тут, на маім стале?
Снэйп паставіў курэўшы кубак на стол, зыркаючы вачыма то на хлопца, то на Люпіна..
- А я тут дэманструю Гары, свайго грындзілоў,- прыязна прамовіў гаспадар пакою.
- Выдатна,- адказаў Северус ня гледзячы на яго.- Ты павінен выпіць гэта неадкладна, Люпін.
- Так, так, я ведаю,- адказаў той.
- Я зрабіў поўны кацёл,- працягвал Снэйп,- калі цябе яшчэ спатрэбіцца.
- Верагодна, заўтра яшчэ крыху спатрэбіцца. Вялікі дзякуй, Северус.
- Няма за што,- адказаў Снэйп, але нешта ў яго позірку Гары вельмі не спадабалася. Той выйшаў не усміхаючыся і насцярожана.
Гары з зацікаўленасцю паглядзел на кубак. Прафесар Люпін ўсміхаўся.
- Прафесар Снэйп ласкава прыгатаваў для мяне зелле,- прамовіў ён.- Я ніколі ня быў майстрам у зеллеварстве, а гэтае яшчэ і асабліва складанае.- ён падняў кубак і панюхаў.- Шкада што цукар робіць яго бескарысным.- дадаў ён, зрабіў маленькі глыток і уздрыгануўся.
- А чаму...?- пачаў Гары, але адзін погляд на прафесара прымусіў яго супыніцца.
- Я адчуваю сябе крыху нездаровым,- прамовіў той,- адзінае, што мне дапамагае, гэтае зелле. Мне вельмі пашанцавала працаваць разам з прафесарам Снэйпам; ня шмат чараўнікоў здольныя прыгатаваць яго.
Прафесар зрабіў яшчэ адзін глыток, у галаве хлопчыка аб’явілася думка тэрмінова выбіць кубак з яго рук.
- Прафесар Снэйп вельмі цікавіцца Цёмнымі Мастацтвамі,- ляпнуў Гары.
- Няўжо?- спытаўся Люпін, выглядаючы толькі крыху зацікаўленным і зрабіў чарговы глыток.
- Сёй-той лічыць...- Гары крыху павагаўся, а потым выпаліў як той кулямёт.- некаторыя лічаць, што ён зробіць, што заўгодна за месца настаўніка па Абароне ад Цёмных Мастацтваў.
Прафесар дапіў зелле і паморшчыўся.
- Брыдота,- прамовіў ён.- Добра, Гары, мне трэба вяртацца да працы. Пабачымся крыху пазней, падчас банкету.
- Добра,- адказаў хлопчык, кладучы на стол пусты кубак.
Той па ранейшаму працягваў курэць.
***- А вось і мы,- прамовіў Рон.- Вось, прынеслі столькі, колькі атрымалася.
Залева яскравых ласункаў палілася на калені Гары. Надыходзілі прыцемкі. Рон з Герміёнаю толькі што вярнуліся ў гасцёўню. Іх тварыкі расчырванеліся ад халоднага паветра, а самі яны выглядалі так, бы бавілі лепшы час ў сваім жыцці.
- Дзяк,- сказаў Гары, адчыняючы пакунак з маленькімі чорнымі Перачнымі Шатанятамі.- Ну, ці спадабаўся вам Хогсмід? Дзе былі?
Але хутчэй за ўсё – паўсюль. І ў Чараўніцкіх інструментах і матэрыялах Дэрвіша і Бэнша, і ў Жартоўнай Краме Зонкі, і ў Трох Мётлах, каб выпіць па куфліку гарачага пеністага вяршковага піва і шмат яшчэ дзе.
- Уяві мясцовае поштовае аддзяленне, Гары! На паліцах сядзяць каля двухсот соваў, кожная мае свой асабісты каляровы код, у залежнасці ад таго, як далёка і як хутка табе трэба адправіць паштоўку!
- А ў Мядовага Герцага новая фішка, яны пачалі выдаваць бясплатныя ўзоры сваёй прадукцыі, мы ўзялі крышку, зірні...
- А яшчэ, мы па-мойму бачылі огра, наогул у “Трох Мётлах “ такая збіраецца публіка...
- Шкада, што немагчыма было прынесці табе вяршковага піва, яно б цябе сагрэла...
- А ты чым займаўся?- турбочыся спыталася Герміёна.- Мо урокамі?
- Не,- адказаў Гары,- піў гарбату ў кабінеце Люпіна, а потым з’явіўся Снэйп з...
Ён распавёў ім пра кубачак. Рон стаяў адкрыўшы рот.
- І Люпін піў гэта?- ледзь дышучы ад здзіўлення спытаўся Рон.- Ён зшалеў?
Герміёна пазірнула на гадзіннік.
- Нам лепей спускацца, банкет пачнецца праз пяць хвілін...- яны паспяшаліся скрозь адтуліну за партрэтам і далучыліся да натоўпу вучняў, працягваючы разважаць аб Снэйпе.
- А калі раптам ён... ну...- сцішыўшы голас і нервова абярнуўшыся па баках прамовіла Герміёна,- калі раптам ён жадаў... атруціць Люпіна... наўрацці ён зрабіў бы гэта пры Гары.
- Мабыць так,- адказаў Гары. Яны дасягулі Вестыбюлю, а праз яго трапілі ў Галоўную Залу. Яна была ўпрыгожана сотнямі гарбузоў са свечкамі ўсярэдзіне, а вакол лёталі купы жывых кажаноў і мноства палаючых слупоў паўночнага ззяння, што гультаявата ляталі пад столяй, як бліскучыя вадзяныя змеі.
Стравы былі настолькі смачнымі, што нават Рон з Герміёнай, якія падчас наведвання Хогсміда дабра падсілкаваліся ласункамі з Мядовага Герцага, паспрабавалі ўсяго што было на стале. Гары зірнуў на стол настаўнікаў. Прафесар Люпін выглядаў бадзёрым, як ніколі, ён жыва размаўляў аб нечым з маленечкім прафесарам Флітвікам, настаўнікам чараўніцтва. Гары перавёў вочы на тое месца дзе сядзеў Снэйп. Гары быў ня ўпэўнены, але здавалася што той часцей касіў вочы ў бок прафесара Люпіна, чым гэта было звычайна.
Свята скончылася паказам ў выканнані мясцовых прывідаў. Яны скочылі са сцен ды сталоў і згрудзіўшыся ў неверагодныя фігуры круціліся ў паветры; а Амаль Безгаловы Нік - прывід Грыфіндору, меў шалёны поспех, рэканстуюючы сваё няўдалае катаванне.
Вечар настолькі ўдаўся, што гарын настрой ня змог згубіць нават Малфой, які крыкнуў яму праз натоўп, калі яны выйшлі з Залы:
- Дэментары дасылаюць табе сардэчнае прывітанне, Потэр!
Гары, Рон і Герміёна рушылі разам з астатнімі грыфіндорцамі звычайшым шляхам да сваёй Вежы. Але калі яны дасягнулі калідора, што скончваўся партрэтам Тлустай Пані, яны заўважылі, што весь ён быў забіты навучэнцамі.
- Чаму ніхто не праходзіць ўсярэдзіну?- не разумеючы спытаўся Рон.
Гары зірнуў праз галовы стаяўшых наперадзе. Партрэт быў закрыты.
- Калі ласка, дайце прайці,- адчуўся голас Персі, які хціва рухаўся праз ажыўлены натоўп.- Чаму вы все тут? Няўжо ніхто не памятае пароль... прабачце, я Стараста Школы...
А потым панад натоўпам запанавала цішыня, якая здавалася пачалася з першых радоў і халодным струменнем пранеслася па калідоры. Потым яны пачулі нечакана рэзкі голас Персі:
- Хто-небудзь, праклічце Дамблдора. Хутчэй.
Вучні пачалі азірацца, а тыя хто стаяў ззаду падняліся на пальчыкі.
- Што тут дзеецца?- спыталася Джыні, якая толькі што падыйшла.
У наступны момант аб’явіўся прафесар Дамблдор, які хутка падбег да партрэта. Натоўп вучняў расступіўся, каб даць яму дарогу, тады Гары, Рон і Герміёна наблізіліся бліжэй, каб паглядзець што здарылася.
- А мамка ж...- усклікнула Герміёна, схапіўшы Гары за руку.
Тлустая Пані знікла з партрэта, які быў жорстка распаласаваны; падлога была засцелена палоскамі палатна, а некаторыя кавалкі былі адарваны цалкам.
