Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой
Прамова Локхарда, як пункцірам, была працятая рэгулярнымі всхліпываннямі Філча, сухімі, няўцешнымі. Ён бездапаможна ляжаў у крэсле, зачыніўшы твар далонямі, не ў сілах зірнуць на місіс Норыс. Хоць Філч і быў глыбока агідны Гары, усё жа хлопчык не мог не адчуць спачування. Сябе, праўда, яму стала яшчэ жаласней - калі Дамблдор паверыць Філчу, адважна можна лічыць сябе выключаным з школы.
Дамблдор прыняўся мармытаць пра сябе нейкія дзіўныя словы і пастукваць па целе місіс Норыс чароўнай палачкай, аднак гэта не дало ніякага выніку, кошка па-ранейшаму нагадвала свежаізгатаванае пудзіла.
- ... памятаю, аналагічны выпадак быў са мной на Квагадугу, - салаўём разліваўся Локхард, - там варочаў сапраўдны маньяк, я аб гэтым падрабязна напісаў у сваёй аўтабіяграфіі. Цэлая серыя злачынстваў... Аднак, мне атрымалася ўсё ўладзіць, я выдаў жыхарам мястэчка розныя кудмені, і...
Фатаграфічныя малюнкі Локхарда паводле ківалі. Адзін з іх забыўся зняць сетачку для валасоў.
Нарэшце Дамблдор выпрастаўся.
- Яна не памерла, Аргус, - мякка вымавіў ён.
Локхард замоўк, не паспеўшы пералічыць і паловы злачынстваў, якія яму атрымалася прадухіліць.
- Не памерла? - захлынуўся Філч і, асцярожна расхіліўшы пальцы, зірнуў на місіс Норыс. - А чаму жа яна тахкаючы... такая нерухомая, такая адубелая?
- Яе звярнулі ў камень, - растлумачыў Дамблдор, - яна Скамянела. ("А! Я так і думаў", - уставіў Локхард). - Але якім чынам, я не магу сказаць...
- Аб гэтым трэба яго спытаць! - закрычаў Філч, абгортваючы да Гары пакрыты чырвонымі плямамі, заплаканы твар.
- Другакласніку такое не пад сілу, - пераканана заявіў Дамблдор. - Для гэтага патрабуецца чорная магія высокага класа...
- Гэта ён, гэта ён, - выкрыкваў Філч, і яго мехаваты твар пабарвовела. - Вы жа бачылі, што ён напісаў на сцяне! Ён знайшоў у мяне ў кабінеце...ён ведае, што я... што я... - твар Філча пакутліва сказілася, - ён ведае, што я - сквіб, - скончыў ён.
- Я не чапаў місіс Норыс! - гучна сказаў Гары, пачуваючыся вельмі няўтульна пад усеагульнымі поглядамі, уключаючы погляды ўсіх насценных Локхардаў, - І я паняцці не маю, што такое сквіб.
- Хлусня! - абурыўся Філч. - Ты бачыў ліст з "Хуткачарамі"!
- Калі мне дазволена будзе сказаць, дырэктар, - раздаўся з цемры голас Снэйпа, і прадчуванне бяды, церзаўшае Гары, узмацнілася; ён не сумняваўся, што любое слова Снэйпа будзе не ў яго карысць.
- Потэр і яго сябры, па ўсёй бачнасці, апынуліся не ў тым месцы не ў той час, - сказаў Снэйп, і яго губы іранічна выгнуліся, як быццам ён сумняваўся ва ўласных словах. - Аднак, трэба прызнаць, што гэтае здарэнне выклікае масу падазронаў. Якім чынам Потэр апынуўся ў калідоры верхняга паверху? Чаму яго не было на святкаванні Хэлоўіна?
Гары, Рон і Герміёна тут жа пусціліся ў тлумачэнні з нагоды смерценін: "....там былі сотні ўсякіх прывідаў, яны могуць пацвердзіць..."
- Але чаму пасля смерценін вы не дашлі на бяседу? - спытаў Снэйп, і полымя свечкі злавесна адбілася ў яго вачах. - Навошта вам спатрэбілася паднімацца наверх?
Рон і Герміёна паглядзелі на Гары.
- Таму што... таму што... - замармытаў Гары. Сэрца грукатала ў яго ў грудзі; нешта падказвала: будзе ўжо занадта, калі ён прызнаецца, што ішоў на невядома каму належыўшы голас, які да таго ж ніхто акрамя яго не чуў, - таму што мы стаміліся і жадалі легчы спаць, - Урэшце рэшт сказаў ён.
- Без вячэры? - пераможная ўсмешка асвяціла змардаваны твар Снэйпа. - Не думаю, што на баляванні ў прывідаў знайшлася ежа, прыдатная для жывых людзей.
- Мы былі не галодныя, - выпаліў Рон гучна, каб заглушыць недарэчы раздаўшаяся бурчанне ў жываце.
Адваротная ўсмешка на твары ў Снэйпа стала яшчэ шырэй.
- Мяркую, дырэктар, Потэр не кажа нам усёй праўды, - прамовіў ён. - Думаю, будзе карысна пазбавіць яго некаторых прывілеяў датуль, пакуль ён не распавядзе ўсё як было. Мне асабіста падаецца, што яго варта выключыць з квідытчной каманды "Грыфіндора", пакуль ён не навучыцца быць сумленным.
- Злітуйцеся, Северус, - умяшалася прафесар МакГонагал, - Не бачу ніякіх падстаў пазбаўляць хлопчыка магчымасці гуляць у квідытч. Кошку ж не мятлой па галаве стукнулі. Да таго ж, супраць Потэра няма наогул ніякіх доказаў.
Дамблдор сузіраў Гары. Немігаюшчы погляд яго блакітных вачэй выклікаў у хлопчыка адчуванне, што ён стаіць пад рэнтгенаўскім промнем.
- Прэзумпцыя невінаватасці, Северус, - нагадаў Дамблдор.
Снэйп быў абураны. Філч таксама.
- Маю кошку звярнулі ў камень! - прагукаў ён, вытарэшчваючы вочы. - Я патрабую, каб кагосьці пакаралі!
- Мы зможам яе вылечыць, Аргус, - цярпліва сказаў Дамблдор. - Прафесару Спроўт нядаўна атрымалася здабыць некалькі высадкаў мандрагоры. Як толькі яны вырастуць, я загадаю вырабіць зелле, якое верне місіс Норыс да жыцця.
- Я сам яго прыгатую, - умяшаўся Локхард, - я рабіў гэта сотні раз. "Мандрагораў Тонік" я хоць у сне змяшаю...
- Прашу прабачэння, - працадзіў Снэйп ледзяным тонам, - мне падавалася, што ў гэтай установе зеллямі распараджаюся я.
Павісла вельмі няспраўнае маўчанне.
- Вы можаце ісці, - дазволіў Дамблдор Гары, Рону і Герміёне.
Яны сыйшлі, стрымліваючы крок, каб не пабегчы. Апынуўшыся на паверх вышэй кабінета Локхарда, яны зашлі ў пусты клас і акуратна прычынілі за сабою дзверы. Гары, прыжмурыўшыся, паглядзеў у вочы сябрам.
- Думаеце, трэба было сказаць ім пра голас?
- Не, - без ваганняў адказаў Рон. - Калі чалавек чуе галасы, якіх ніхто іншы не чуе, гэта дрэнная прыкмета, нават у чароўным свеце.
Нешта ў яго голасе прымусіла Гары спытаць:
- Але бо ты мне верыш, праўда?
- Вядома, веру, - паспяшаўся засведчыць яго Рон, - але... пагадзіся, гэта вельмі дзіўна...
- Ведаю, што дзіўна, - пагадзіўся Гары, - уся гэтая гісторыя вельмі дзіўная. Як там было напісана на сцяне? "Пакой зноў адчынен"... Што бы гэта значыла?
- Ведаеш, я нешта такое ўзгадваю... - павольна вымавіў Рон. - Падаецца, хтосьці мне распавядаў гісторыю пра нейкі Таемны пакой у "Хогвартсе"... быццам бы Біл...
- А што яшчэ за штука сквіб? - спытаў Гары.
Да яго здзіўлення, Рон падушыў смяшок.
- Ну... насамрэч гэта не смешна... але раз ужо прамова аб Філче, - не цалкам складна заказаў ён, - сквібом завуць таго, хто нарадзіўся ў чароўнай сям'і, а сам не мае ніякай магічнай сілы. Поўная супрацьлегласць магланароджаных ведзьмакам, толькі сквібі надзвычай рэдкія. Ведаеш, раз ужо Філч вучыць магію па "Хуткачарам", мабыць, ён і ёсць сквіб. І гэта шматшто тлумачыць. Напрыклад, чаму ён ненавідзіць вучняў. - Рон здаволена ўхмыльнуўся. - Яму зайздросна.
Аднекуль раздаўся бой гадзін.
- Апоўначы, - сказаў Гары. - Лепш нам пайсці спаць, пакуль нас Снэйп зноў не вылавіў. А то абвінаваціць у чым-небудзь яшчэ.
* * *Некалькі дзён у школе не казалі ні аб чым іншым, акрамя як аб нападзе на місіс Норыс. Філч не даваў нікому забыць аб гэтым, ён з'яўляўся на тым месцы, дзе яе атакавалі, магчыма, ён лічыў, што злачынец вернецца. Гары бачыў, як ён з усіх сіл цёр надпіс на сцяне "універсальным брыдаздымальнікам місіс Шваберс", але без усякага эфекту; словы ззялі на камені як ні ў чым не хаджала. У хвіліны, вольныя ад патрулявання месца злачынства, Філч блукаў па калідорах з заплаканымі вачыма, кідаўся на ні ў чым не вінаватых школьнікаў і спрабаваў накласці на іх спагнанне за "гнюсную ўхмылку на твары" або за тое, што яны "занадта гучна дыхаюць".
Джыні Уізлі прыняла тое што здарылася з місіс Норыс вельмі блізка да сэрца. Па словах Рона, яна любіла кошак.
- Ты ж нават не была як след знаёмая з місіс Норыс, - суцяшаў яе Рон. - Сапраўды, без яе ўсім нашмат лепш. - Вусны ў Джыні задрыжалі. - У любым выпадку, такое ў "Хогвартсе" адбываецца нячаста, - засведчыў яе Рон. - Яны зловяць маньяка, які гэта зрабіў, і ён тут жа выляціць з школы. Спадзяюся толькі, што да гэтага ён паспее ператварыць у камень Філча. Жартую! - хутка дадаў Рон, бо Джыні збялела.
Гісторыя з кошкай падзейнічала таксама і на Герміёну. Зразумела, праводзіць час за кнігамі і раней было для яе цалкам звычайным заняткам, але зараз яна, падавалася, перастала рабіць штосьці іншае. Спробы даведацца, чым яна так зацікавілася, нязменна трывалі няўдачу, і так працягвалася аж да наступнай серады.
Гары затрымаўся на зеллеварэнні: Снэйп загадаў яму застацца і адшараваць са сталоў наліплых трубчастых чарвякоў. Потым, спехам паабедаўшы, ён пабег наверх у бібліятэку, дзе ў яго была прызначаная сустрэча з Ронам. Там ён убачыў Джасціна Фінч-Флетчы, хафлпафца, з якім аднойчы гутарыў на гербалогіі. Гары ўжо адкрыў рот, каб прывітацца, але Джасцін, заўважыўшы яго, рэзка разгарнуўся і уцёк.
Рон сядзеў у задняй частцы бібліятэкі і вымяраў сваю працу па гісторыі магіі. Прафесар Бінз загадаў, каб сачыненне на тэму "Сярэднявечная асамблея еўрапейскіх ведзьмакоў" было не меней трох футаў даўжынёй.
