Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой
- Падпішаш? Ужо раздаеш аўтографы, Потэр?
Гучны і з'едлівы, голас Драко Малфоя разнёсся па ўсім двары. Аказваецца, ён даўно ўжо стаяў ззаду Коліна ў суправаджэнні, як і заўсёды ў "Хогвартсе", сваіх бандыцкага выгляду сябрукоў, Крэба і Гойла.
- Усё у чаргу! - закрычаў Малфой. - Гары Потэр будзе раздаваць аўтографы!
- Нічога падобнага, - злосна сказаў Гары, мімавольна сціскаючы кулакі. - Затыкніся, Малфой!
- Табе проста зайздросна, - піснуў Колін, чыё цельца толькі крышачку было таўсцей за шыю Крэба.
- Зайздросна? - перапытаў Малфой, якому больш не трэба было крычаць: палова з тых, хто шпацыраваў у двары, ужо і так зацікаўлена слухала. - Чаму гэта мне зайздросціць? Гідкі шнар на галаве мне не патрэбен, дзякуй! Я наогул не лічу, што можна стаць незвычайным толькі таму, што табе раскраілі чэрап.
Крэб і Гойл дурна хмыліліся.
- Каб табе смоўжнямі падушыцца! - люта выгукнуў Рон. Крэб перастаў хмыліцца і прыняўся пагрозліва паціраць чучкі пальцаў.
- Беражыся, Уізлі, - пагардліва прыжмурыўся Малфой, - табе трэба добра сябе паводзіць, а то матуля забярэ цябе з школачкі. - І ён разгаласіўся пранізліва: - Яшчэ раз што-небудзь вытварыш…
Групка Слізэрынцаў-пяцікласнікаў, якія сабраліся непадалёк, гучна разрагаталася.
- Дарэчы, дай Уізлі адну фатаграфію з аўтографам, - параіў Малфой, - яна будзе каштаваць больш, чым уся іх жаласная хацінка…
Рон сарваў клейкую ленту з чароўнай палачкі, але тут Герміёна з шумам зачыніла "Ваяж з вампірам" і прашаптала:
- Ціха вы!
- У чым справа, у чым справа? - да іх спяшаўся Гілдэрой Локхард, бірузовая вопрадка раздзімалася на ходу. - Хто гэта тут раздае аўтографы?
Гары абурана выдаў нейкі гук, але быў змушаны замоўкнуць - Локхард заступніцкі абняў яго за плечы і вымавіў з жвавасцю:
- Ды што жа гэта я пытаю, мне прытрымлівалася здагадацца! Гары - сябры сустракаюцца ізноў!
Прышпіленны да боку настаўніка, згараючы ад зневажання, Гары бачыў, як ухмыляючыйся Драко рашчыняецца ў натоўпе.
- Давайце жа, містэр Крыві, - сказаў Локхард, прамяніста ўсміхаючыся Коліну. - Падвойны партрэт, што можа быць лепш! І мы абодва яго падпішам.
Колін павазіўся з апаратам і сфатаграфаваў іх, пасля чаго раздаўся ўдар звана, які вазвешчаў пачатак пасляабедзенных заняткаў.
- Ну, хутчэй, ідзіце, ідзіце, - прыспешыў згуртаваўшыхся Локхард і накіраваўся да замка, не адпускаючы Гары, шкадуючага ў дадзены момант толькі аб адным - што не ведае якога-небудзь добрага Знікальнага Заклёна.
- Скажу табе адну разумную рэч, - бацькоўскім тонам вымавіў Локхард, калі яны ўваходзілі ў замак праз бакавыя дзверы, - я пастараўся прычыніць цябе зараз з Коліным - раз ён фатаграфаваў і мяне таксама, то твае сябры не змогуць думаць, што ты ставіш сябе занадта высока…
Застаючыся глухім да запінаюшчыхся тлумачэнняў Гары, Локхард цягнуў яго за сабою па калідоры і ўверх па лесвіцы скрозь натоўп глазеюшчых цікаўных.
- Дазволь мне толькі перасцерагчы цябе - раздаваць фатаграфіі з аўтографамі на дадзеным этапе кар'еры ў вышэйшай ступені неразумна – сумленна кажучы, ты, Гары, будзеш выглядаць проста самаўлюбёным немаўлём. Вельмі можа быць, што прыйдзе час, калі табе, гэтак жа як і мне, спатрэбіцца заўсёды мець напагатове цэлы пачак фатаграфій, але, - тут Локхард паблажліва хмыкнуў, - не думаю, што гэты момант ужо надышоў.
Яны дайшлі да кабінета Локхарда, і той нарэшце-то адпусціў Гары. Гары абцягнуў вопрадку, забіўся на самы задні шэраг і абклаўся наколькі мог Локхардаўскімі кніжкамі, так, каб не бачыць арыгінал.
Яго аднакласнікі, боўтаючы на ходу, уваходзілі ў клас. Падышлі Рон з Герміёной і занялі месцы па абедзвюх боку ад Гары.
- У цябе на фізіяноміі яечню можна пячы, - хіхікнуў Рон. - Маліся, каб Крыві не пасябраваў з Джыні, а то яны хуценька арганізуюць фан-клуб Гары Потэра.
- Замоўкні ты, - абарваў яго Гары. Не хапала толькі, каб гэтыя словы, "фан-клуб Гары Потэра", дасягнулі вушэй Локхарда.
Калі ўсё рассяліся, Локхард гучна прачысціў горла, і запанавала маўчанне. Локхард пацягнуўся, узяў са стала ў Нэвіла "Турнэ з тролямі" і падняў кніжку так, каб увесь клас мог бачыць яго ўласны падмігіваючы малюнак на вокладцы.
- Гэта я, - сказаў ён, тыкаючы пальцам у партрэт і таксама падморгваючы для пераканаўчасці. - Гілдэрой Локхард, ордэн Мерліна трэцяй ступені, ганаровы чалец Лігі абароны ад сіл зла, а таксама пяціразовы лаўрэат прэміі часопіса "Ведзьмапалітэн" за самую абаяльную ўсмешку - але аб гэтым я аддаю перавагу не згадваць. Я пазбавіўся ад Бэндон-Бэншы зусім не з дапамогай усмешкі!
Ён зрабіў паўзу, каб клас мог пасмяяцца. Некаторыя крыва ўсміхнуліся.
- Я бачу, што ўва усіх ёсць збор маіх складанняў - малайчыны. Думаю, сёння мы пачнем з таго, што правядзем невялікую кантрольную. Турбавацца не аб чым - проста праверым, наколькі ўважліва вы чыталі мае творы, што вы засвоілі…
Раздаўшы лісты з пытаннямі тэсту, ён вярнуўся на сваё месца на чале класа і сказаў:
- У вас трыццаць хвілін - так - пачалі!
Гары звярнуўся да тэсту і стаў чытаць пытанні:
1. Які улюбёны колер Гілдэроя Локхарда?
2. Якое таемнае жаданне Гілдэроя Локхарда?
3. Якое, па вашым меркаванні, найвялікшае дасягненне Гілдэроя Локхарда на сённяшні дзень?
І гэтак далей і таму падобнае, аж да:
54. Калі ў Гілдэроя Локхарда дзень нараджэння і што было бы для яго лепшым падарункам?
Праз паўгадзіны Локхард сабраў працы і хутка прагартаў іх, каштуючы перад класам.
- Тц-тц-тц, амаль ніхто з вас не запомніў, што мой улюбёны колер - ліловы. Я кажу аб гэтым у маёй працы "Яднанне з еці". Таксама, некаторым з вас не мяшала бы ўважлівей перачытаць "Зносіны з пярэваратнямі" - там, у раздзеле дванаццаць, я кажу аб тым, што лепшым падарункам на дзень нараджэння сталі бы для мяне гарманічныя адносіны паміж чароўнай і нечароўнай супольнасцю - хоць і ад вялікай бутэлькі Огдэн Олд Агневіскі я бы не адмовіўся!
Ён надарыў клас яшчэ адной круцельскай усмешкай. Рон даўно ўжо вытарэшчваўся на яго, не верачы ўласным вачам; Шэймас Фініган і Дын Томас, якія сядзелі ў першым шэрагу, трэсліся ў бязгучным рогаце. Герміёна, з іншага боку, слухала Локхарда з паважнай увагай і моцна здрыганулася, калі ён згадаў яе імя.
- … а вось міс Грэнджэр ведае, што маім таемным жаданнем з'яўляецца назаўжды пазбавіць свет ад зла і вывесці на сусветны рынак уласную серыю зёлкаў па сыходзе за валасамі - малайчына дзяўчынка! Насамрэч, - ён вывучыў працу Герміёны: - яна на ўсе пытанні адказала - дзе міс Герміёна Грэнджэр?
Герміёна падняла дрыготкае руку.
- Выдатна! - заззяў Локхард. - Проста выдатна! "Грыфіндор" атрымоўвае дзесяць балаў! Ну, а зараз - за працу!
Ён нахіліўся пад стол і дастаў адтуль вялікую накрытую тканню клетку.
- Для пачатку - я павінен вас папярэдзіць! Мая задача - узброіць вас супраць самых агідных стварэнняў, вядомых чароўнаму свету! У гэтым класе вы можаце тварам да твару сустрэцца з самымі жудаснымі сваімі страхамі. Ведайце толькі, што, пакуль я з вамі, вам абсалютна нічога не пагражае. Усё, аб чым я вас прашу, гэта захоўваць спакой.
Сам таго не жадаючы, Гары перахіліўся праз выстаўлены перад ім стос кніжак, каб лепей разгледзець клетку. Локхард паклаў руку на тканіну. Дын і Шэймас перасталі хіхікаць. Нэвіл, які сядзеў у першым шэрагу, уціскаўся ў крэсла.
- Калі ласка, не трэба крычаць, - ціхім голасам папытаў Локхард, - гэта можа іх справакаваць.
Увесь клас затаіў дыханне, і Локхард сарваў покрыва з клеткі.
- Сустракайце, - сказаў ён тэатральна, - толькі што злоўленыя корнуэльскія эльфы.
Шэймас Фініган не змог управіцца з сабою. Ён літаральна зарохкаў ад смеху, і нават Локхард не змог прыкінуцца, што гэта быў лямант жаху.
- Што? - усміхнуўся ён Шэймасу.
- Ну, яны бо… яны бо… не занадта небяспечныя? - ледзь не падушыўся Шэймас.
- Я бы не быў так упэўнены! - сказаў Локхард, з раздражненнем пагушкаўшы пальцам перад носам у Шэймаса. - Гэта па-д'ябальску хітрыя маленькія негадзяйкі!
Эльфы былі колеры электрык і прыкладна васьмі цаляў ростам, з востранькімі тварыкамі і пранізлівымі галаскамі; калі яны пачыналі казаць, стваралася ўражанне, што безліч хвалістых папугайчыкаў гучна спрачаюцца паміж сабою. Толькі толькі з іх знялі покрыва, эльфійкі тут жа загаманілі і зашпуляліся па клетцы, трасучы краты і курча рожы.
- Выдатна! - гучна сказаў Локхард. - Паглядзім, што вы будзеце з імі рабіць. - і адкрыў клетку.
Пачаўся сапраўднае апраметнае пекла. Эльфы як ракеты стрэлілі па ўсіх кірунках. Два з іх схапілі Нэвіла за вушы і паднялі высока ў паветра. Некалькі штук кінулася наўпрост у акно, і задні шэраг апынуўся ўсеяны пабітым шклом. Астатнія грамілі класны пакой не меней эфектыўна, чым было бы пад сілу ашалеламу насарогу. Эльфы хаплялі чарніліцы і рабілі "дожджык", церабілі кніжкі і паперкі, зрывалі карціны са сценаў, перагортвалі смеццевыя кошыкі, сцягвалі партфелі і вывальвалі іх змесціва за пабітае акно; на працягу некалькіх хвілін палова класа апынулася пад партамі, а Нэвіл звісаў з жалезнага кандэлябра на столі.