Масей Седнев - Раман Корзюк (на белорусском языке)
- Польская дэфэнзыва, пане мой, нiчым ня кiдаецца, - закончыў ён, сьмяючыся. - Можа калi й пан спатрэбiцца нам.
Перажыў Раман i часiну сьмяротнага страху. Быў адзiн мамэнт, калi Раман падумаў, што праваднiк-паляк хоча з iм раськвiтацца. Патое, думаў ён, палякi й выдумалi такую вандроўку.
Зьлезьлi ноччу з цягнiка недзе на глухiм паўстанку. Да гранiцы, як казаў праваднiк, заставалася яшчэ з пару кiлямэтраў. Трэба было прайсьцi дужа камянiстую, глухую i дзiкую мясцовасьць. Нiякiх сялiбаў нiдзе ня было. Iшлi не гамонячы. Неўзабаве наткнулiся на нейкую будынiну. Зайшлi. Сьвятла ня было. Паляк прывiтаўся палетувiску. Яму адказала на гэтай-жа мове жанчына, па голасу - маладая. Раман нiчога ня мог разгледзець у цямрынi, застаючыся стаяць ля парогу. Пасьля кароткай гаворкi, жанчына затупацела, i хутка ў кутку засьвяцiлася газоўка. Раман аж аслупянеў: насупраць сябе ён пабачыў не жанчыну, а падлетка гадоў чатырнаццацi. Гэта так няпрыемна ўразiла Рамана, што яму ўсё здалося тут падазроным, няпэўным i небясьпечным. Агледзеўшыся, Раман заўважыў, што ў хаце няма нiводнага вакна, цi можа яму так здалося. У кажным разе адчуваньне было - быццам ты ў падвале. Праваднiк сiгнуў наперад i сеў за маленькi столiк, запрасiўшы й Рамана.
- Падай гарэлкi! - зьвярнуўся праваднiк да падлетка ўжо папольску. Хочацца трохi выпiць.
Пiў паляк ня "трохi", а куляў чарку за чаркай, змушаючы пiць i Рамана. Але Раман адмаўляўся.
- Пi, кажу, усё роўна плацiць будзеш ты!
Раман не садзiўся, стаяў на сваiм месцы.
- Ня хочаш - ня трэба! Часу ў нас няма, - i паляк падняўся, коўтнуўшы напасьледак яшчэ адну чарчыну. - Зыгмундзiк, дай пляшку на дарогу!
"Зыгмундзiк" паставiў пляшку на стол.
- Ну, плацi, браце! Ня так-жа я цябе вяду! Колькi каштуе?
"Зыгмундзiк" сказаў.
Раман выняў з кiшанi сваё партманэ i заплацiў злотымi.
Выйшлi.
- Я бачу ў пана досыць ладна грошай. Не пашкадавалi табе, - азваўся сур'ёзна, зусiм пацьвярозаму праваднiк, як-бы гарэлкi й ня нюхаў.
Рамана скалынула. "Прывёў сюды, каб ня весьцi далей".
- Пану злотыя больш не патрэбныя. Праз гадзiну пан будзе на тым баку.
Раману адлягло. Ранейшая думка яму здалася сьмешнай, ён нават засаромiўся свайго страху перад палякам. Аддаў усе грошы, якiя ў яго былi - i польскiя i савецкiя.
- Савецкiя грошы хай пан трымае сабе на дарогу. Яны мне нi да чога. Я ведаў, што ў пана яны ёсьць.
Навобмацак ён адзьдзялiў савецкiя грошы ад польскiх.
Калi паляк здаваў Рамана iншай асобе, недзе зусiм блiзка пракрычэлi пеўнi.
- Гэта на панськiм баку. Пан, можна сказаць, як дома, - азваўся лагодна паляк. - I ехалi i йшлi сюды далёка так, каб пан цэлы быў i ў рукi не папаўся.
Аднэй сваёй рукой паляк узяў Рамана за плячо, другой, выцягнутай, паказваў:
- Вунь, бачыш агеньчык, што ледзьве колiць цямрыню, гэта хата пана Якуба, на тым баку ўжо. Як зойдзеце да яго, скажаце: "Вiтаньне, пане Якубе", i пан Якуб адвядзе пана на самую станцыю. Яшчэ й на Менскi цягнiк пасадзiць, як пан не пашкадуе савецкай паперчыны.
На гэтым паляк ветлiва разьвiтаўся з Раманам, i новы чалавек павёў яго проста на агеньчык хаткi "пана Якуба". Праз колькi маўклiвых i цiхiх хвiлiн яны былi ўжо ў "пана Якуба", - Раман гэтак i не заўважыў, дзе й калi была пярэйдзена iмi гранiца. Перакiнуўшыся колькiмi словамi з "панам Якубам", Раманаў праваднiк вярнуўся назад.
Калi Раман перадаў палякова "вiтаньне, пане Якубе", пан Якуб усьмiхнуўся i толькi сказаў: "Шэльма ён". Корзюк прабыў у "пана Якуба" гадзiны паўтары. "Пан Якуб" пачаставаў яго гарбатай з ромам i сказаў, што ён можа яшчэ здрымнуць да цягнiка. Стомленасьц, атупеласьць i абыякавасьць да ўсяго сьцiшылi Рамана i, седзячы за сталом, ён пачаў дзюбаць носам. Да чыгункi было тры кiлямэтры, i яны пасьпяшалiся.
Сваёй зямлi Раман цяперака баяўся. Яму здалося, што ён быў недзе шмат гадоў i глядзiць на свой край як-бы ўпяршыню, з трывогай i ўтрапеньнем на душы. Вакзал - невялiкая будынiна - глядзеў на Рамана няветлiва i запытальна.
У касу за бiлетамi стаяла колькi чалавек. У чаргу стаў i Раман. Адчынiлася вакенца, нешта сказаў касiр i вакенца зачынiлася. Незадаваленьне прайшло па людзёх. Праз якiх дзесяць хвiлiн вакенца зноў адчынiлася i пачаўся продаж бiлетаў. Зьявiўся аднекуль нi то ў форме НКВД, нi то ў форме пагранiчнiка чалавек i стаў каля саменькай касы, аблакацiўшыся на балясы. Ён аглядаў вачыма кожнага, хто адыходзiўся з бiлетам ад касы. Корзюк паволi прасоўваўся да вакна. "Пан Якуб" стаяў воддаль. "А можа гэта ён i выклiкаў яго сюды?" Раман нi разу не зiрнуў у бок чалавека ў форме, хоць яму i здавалася, што той назiрае за iм. "Гэта добра, што ў мяне саматканы пiджак". Ад напружаньня скура на iм аж шорхла. Нарэшце, ён падыйшоў да вакенца. Грошы ён не падрыхтаваў, як гэта рабiлi iншыя, i калi яму трэба было плацiць, ён пасьпешна i нязграбна пачаў вынiмаць iх з партманэ. Невядома якiм парадкам, зашалясьцела з партманэ на падлогу новенькая паперка польскiх злотых. Вiдаць, у свой час яе не намацаў праваднiк, i яна засталася ў Рамана. Чалавек у форме хацеў быў падняць яе, але Корзюк папярэдзiў яго i паклаў польскiя грошы ў партманэ.
Прыйшоў цягнiк. "Якуб" кiўнуў Раману на разьвiтаньне галавой. У вагоне, у якiм апынуўся Корзюк, было пуста, толькi ў вадным купэ сядзелi, як на выгляд, два службоўцы з партфэлямi на каленях i аб нечым заўзята спрачалiся. Корзюк сеў у наступным ад iх купэ, ля вакна i адразу пачаў углядацца ў азызлыя прасторы, што паўставалi з ранiшняга паўзмроку i беглi назад, выгiнаючыся перад вачыма талеркай i як быццам прысядаючы. Гэта паглынула Корзюка: нiколi раней ён не назiраў такога. Цягнiк набiраў хуткасьць, ён бег на ўсю сваю моц, i дрэвы, што паказвалiся на воддалi, здавалася, сьпяшалiся кiнуцца яму ў вочы, каб ён iх запомнiў назаўсёды. Аб тым, дзе ён быў, Раману не хацелася думаць, яму цяпер не падабалiся такiя думкi, дый цяпер яму здавалася, што ён ня быў нiдзе наагул. Тых колькi дзён, якiх яго ня было на гэтай зямлi, ён ня лiчыў, яны здавалiся яму нечым нерэальным. Корзюк хацеў думаць, што яго ня было зусiм, што ён не iснаваў, быў дзесьцi па-за часам, як-бы ў iншай палавiне сьвету, адзьдзеленай мутнай, нявiдочнай пялёнкай. Ды ў падсьведамасьцi Корзюк чуў, што гэта ня так, што ён усё-ткi быў дзесьцi i толькi хоча сябе падманiць, што нiдзе ня быў. Корзюк хаваўся i ашукваў сябе, каб адмахнуцца ад таго, што засталося ззаду i сустрэцца, па магчымасьцi бяз болю, з тым, што наперадзе.
Корзюк цалкам ачнуўся, калi перад iм пачаў паказвацца Менск, перш за ўсё знаёмы яму Дом ураду. Толькi цяпер Корзюк рэальна ацанiў, хто ён, што з iм. У сэрцы азвалася пякучаю ранай трывога, Раман хацеў, каб цягнiк вёз яго ўвесь час, не сьпяшаючыся, мiма гораду, далей ад усяго. Але цягнiк, абагнаўшы горад, яшчэ з большай, здавалася, пасьпешнасьцяй, з грукатам, з лязгам, з iмпэтам кiраваўся на вакзал, што ўжо чакаў яго i гатовы быў прыняць у свае абдымкi.
18
З менскага вакзалу Раман Корзюк ня ведаў куды яму пайсьцi: на кватэру цi шукаць Камоцкую. Пакуль ён быў яшчэ ў цягнiку, ён ведаў, што ён некуды едзе, што ў яго ёсьць месца й напрамак, а калi зьлез нiчога з гэтага не засталося: на гэтым вакзале ён апынуўся, як на канцовай станцыi, адкуль цягнiкi нiкуды ня йдуць, ды й калi-б iшлi, на iх ужо ня сядзеш. Ён ужо прыехаў i нiякiх iншых дарог у яго няма. Ён пачуўся адзiнокiм ня толькi на гэтым вакзале, а й адзiнокiм наогул. Ён думаў, што дзе-як-дзе, а ў Менску яго ссодзяць, возьмуць i павядуць, i гэта ўжо будзе нейкай дарогай. Але такога ня сталася. Раман не заўважыў, як апусьцела платформа, i на ёй зьявiўся ўжо невядома кiм прывезены багаж i кiнуты, вiдаць, для наступнага цягнiка. У Корзюка ня было цяпер нiякага абавязку, яму ня было да чаго прыкласьцi рук, ён быў пакiнутым, як той багаж, з тэй толькi розьнiцай, што багаж некуды паедзе, а ён застанецца тут. Калi-б ён нават лёг плашмя на гэтай плятформе, дык i тады яго напэўна, абыходзiлi-б, каб не спаткнуцца, не зачапiцца за яго. Яму здавалася, што нехта глумiцца над iм, зьдзекуецца з яго, даўшы яму такую поўную свабоду. Раман разглядаўся - нiчога ня было такога, што сьведычыла-б аб нейкiх зьменах i што пагражала-б яму. Менск ня быў цяпер блiзкiм, родным горадам для яго, не акрыляў, быў пустым, як гняздо бяз птушак. Калiсьцi Менск прыймаў яго, як i бацькоўскi хутар - аднолькава шчыра. I дзе-б ня жыў - на хутары цi ў Менску гэтыя два месцы былi ў яго, як адно месца. Такога месца цяпер ня было ў яго. Раману хацелася крыкнуць гэтаму менскаму вакзалу: "Дык што-ж ты, д'ябла, не прыкмячаеш мяне? Хiба-ж я прыехаў не для цябе?" Нейкi чыгуначнiк зiрнуў на яго, i Раман падумаў, можа ён i сапраўды сказаў гэтыя словы ўголас.
Выйшаў на Прывакзальную плошчу, дзе людзей было болей. Iм апанаваў такi настрой, што калi-б была тут трыбуна, ён узьлез-бы на яе i, ўзьняўшыся высока над плошчай, кiнуў-бы адно толькi слова ў натоўп, i ад таго слова, пабачыўшы яго, пайшла-б за iм уся плошча з сваiм манумэнтам. I тады ня трэба было-б зварачаць на сябе ўвагу, кожны яго прыкмецiў-бы, здагадаўся-б, адкуль ён, хто ён такi i чаго ён хоча. Але, сквiлячы на завароце, прыйшоў на плошчу трамвай i забраў людзей, агалiўшы яе. На ёй нiкога не засталося, i ня было да каго гаварыць прамовы.
