Михаил Зарецкий - Паэма пра чорныя вочы (на белорусском языке)
Ты ўсмiхаешся? Кiнь гэту ўсмешку - у ёй плыве давольнасць жывёлы. Не трэба смяяцца...
Твае вочы глухiя, як пустата. Няма чорнага агню, няма вострых вачэй майго героя...
Ага... Я разумею... Я цяпер зразумеў. Я шукаў не цябе... Не, ты мне не трэба. У сумятнi пярэстай жыцця я шукаў сталёва свежай шыры, я шукаў непазбыўнай рамантыкi.
Я пайду ад цябе. Я цябе не знайшоў, не заспеў.
Я пайду ў сумятлiвае мора жыцця. Сярод блытанiны драбнiц, у вiры гарачай будзёншчыны, у брудным пыле вугалля, цэменту i вапны, у шаломным грукаце дзён - я буду шукаць яе - свайго дарагога, любага таварыша.
Я знайду яе, я ўбачу магутны, чорны агонь яе прыгожых вачэй, яе запал абаўе мяне жыватворчаю сiлай.
Я пайду. Я знайду яе, дармо ты смяешся...
Не смейся! Смех твой агiдны мне, прыкры.
Не жмур сваiх чорных глухiх вачэй, каб не бачыў я ў iх пачуцця дабрабыту, каб не свяцiлася ў iх давольнасць жывёлы...
Не смейся!
Я пайду шукаць...
Я знайду...
1930
