Кузьма Черный - Заўтрашнi дзень (на белорусском языке)
- Ты бачыў? - запыталi ў яго. - Адкуль ты ведаеш? Ты быў у гэтай хаце?
- Не быў, але нехта жыве.
- Дым з комiна iшоў? Агонь у вокнах свяцiўся? Нiчога ж гэтага не было.
- А чаму ж ручнiк там на плоце вымыты сохне?! I белы певень больш не спiць на седале перад акенцам сенечным? I чырвонаю анучкаю дзiрка ў шыбе заткнута? I лом валяецца ў брамцы? Нехта з лесу цягаў апал у хату.
- Дык высачы, хто гэта. Паглядзi, якi ён. Адкуль ён з'явiўся i чаго ён тут. А калi ён гаспадар хаты, дык дзе ён дагэтуль быў, што хата пуставала.
Так яму сказаў камандзiр, i ён гатоў быў у той жа момант кiнуцца на пошукi таго, хто так смела з'явiўся тут. Але якраз у гэты момант i з'явiлася ў яго нечаканая думка; яна кранула ўсё глыбокае i патаемнае, што жыло ў яго пачуццях i адкуль бiлася на паверхню такое вялiкае шчасце, як надзея. Раптам ён стаў думаць, што гэта можа сам бацька яго аднекуль з'явiўся i хаваецца ў гэтай пустой хаце. Хоць тут можа i недарэчы слова "хаваецца". Той невядомы не вельмi i хаваўся, калi так адразу льга было заўважыць, што ён жыве ў хаце.
Ужо сонца даўно з поўдня сышло. Да таго ж быў кастрычнiк месяц, i дзень знiкаў шпарка. Да вечара мала аставалася часу, як Коля Сушчэвiч выйшаў з лагера. Было ясна i дзьмуў вецер. Усюды было многа вады ў нiзкiх мясцiнах. Усюды было многа вузкiх дарожак з глыбокiмi каляiнамi, выезджанымi за доўгiя гады. У каляiнах стаяла вада, i трава над ёю была жаўтаватая, збляклая i мокрая. Да яе прылiпала зморшчанае лiсце. Парыў ветру рвануў з прыдарожнай дзiкай iгрушы хмару счарнелага лiсця, i яно, як снег у замець, доўга не магло асесцi на зямлю. Коля стаяў у вiхры лiсця, i ўсё яму было добра. I поле памiж двух лясоў вабiла яго ў свежы вецер, i жоўтыя колеры позняй восенi. Можна сказаць, што ў iм ужо цвёрда жыла нават не надзея, а ўпэўненасць знайсцi бацьку ў той хаце. Падыходзячы да доўгашуканай мэты, чалавек не рвецца да яе, а абдумана перажывае асалоду канца цяжкай дарогi. Такое параўнанне можа было б дарэчы пры Колевым настроi, калi ён, ужо добрым змрокам, убачыў перад сабою тую хату.
Гэта была мясцовасць глухая i зацiшная. За дзесяць кiламетраў праходзiў вялiкi шлях, на якiм мала калi зацiхаў рух машын i людзей. Конныя абозы i калоны грузавiкоў тут праходзiлi часта, нават i ў гэты час, калi даўно ўжо тут не было нямецкiх салдат i толькi палiцаi трымалi сяк-так нямецкую ўладу. У гэтым жа кутку, памiж двух вялiкiх хвойных лясоў, здавалася, нiколi не знiкала i не знiкне спрадвечная цiшыня. Уяўлялася, што самы густы i напорны вецер не заб'е тут паху грыбоў i лясной трухлiны. Там, за дзесяць кiламетраў адсюль, быў да вайны раённы цэнтр, а цяпер нямецкая воласць i каменданцкае кiраўнiцтва. Тут, здавалася, усё жыло толькi зменай дзён i начэй. У дажджысты восенны дзень адзiнокi жоўты лiсток цалюткi дзень трапятаўся пад ветрам на звiслай галiне, i здавалася, што тут толькi таго i руху, што гэты лiсток, i што гэта будзе i заўтра, i далей. Узбунтаваная адчаем душа тут магла ўцiхамiрыць сваё ўтрапенне, i вечнасць тут жыла ў першародным сваiм аблiччы. Дзе-небудзь пад лясным сухастоем чарвiвее грыб, i нiхто не патрывожыць яго павольнага знiкнення са свету, пакуль ён не размыецца дажджамi. Жолуд падае з дуба, правальваецца да самай зямлi праз гнiлы пласт лiсцвянага насцiлу, ляжыць восень i зiму, прарастае, узыходзiць i расце, на доўгi век паднiмаецца маладое дрэва. Дубы стаяць, як каменныя горы. Магутная сiла i найтанчэйшае хараство злiлiся тут у непадзельнае i вялiкае, як свет, адзiнства. Ранiцай гэты куток агалашаецца самавiтым гудком з якога-небудзь блiзкага завода. А пасля на ўвесь дзень трава пачынае спяваць сваю цiхую песню пад роўным ветрам.
У гэтым кутку, дзе хадзiў цяпер Коля Сушчэвiч, была ўжо зусiм глухата. Самае люднае месца, блiжэйшае адсюль, гэта i быў той раённы пункт, за дзесяць кiламетраў, на шляху. Вiтая дарога, як размiнуцца двум з калясьмi, iшла скрозь полем, пасля бралася паўз лес, i там над ёю навiсалi, кiламетраў на два, бярозы i роўна ўзнiмаўся граб. З другой стараны iшла шырокая града хваёвага лесу, i ясным адвячоркам цiхае сонца доўга ляжала на старых хвоях. Цiхае хараство знiкала доўга i незаўважана, i здавалася, што i ўночы штосьцi ад яго асталося на дрэвах. Я памятаю, як у гады першай маладосцi мне заўсёды хацелася на ўсю ноч аставацца пад тымi хвоямi. Скрозь паўз лес дарога даходзiла да акружанага з трох бакоў лесам поля. Гэта было падобна да шырокай паляны. Шэсць хат стаяла там маляўнiчым непарадкам, не ў вулiцу, а абы-як. Адна хата стаяла задам у вокны другой, другая бокам да глухой сцяны першай, i ўсе далёка адна ад адной. Будавалiся тут, не ашчаджаючы месца. Хаты былi няроўныя, былi вялiкiя, з кветнiкамi перад вокнамi i з маляванымi вокнамi i дзвярыма. Былi новыя, яшчэ з жоўтым колерам свежага дрэва i з нявыветранай свежай смалой на хваёвым бярвеннi. Былi i малыя хаты. Цесныя i старыя. Гэтыя даўно аселi i цяпер трухлелi сярод сваiх прыбудовак i дрэў. Дарога праходзiла памiж iмi i iшла праз лес. Толькi з аднаго боку гэты дробны пасёлак не быў адгароджан ад шырокага свету лесам. Там было поле, крыху ўзгорыстае, высокае, са старой прысадзiстай арабiнай, у якой была ададрана разам з паласой кары да самай зямлi тоўстая галiна. Цi то гэта маланкай у навальнiцу, цi чыёй злой рукой. Арабiна стаяла на ўзвышшы, i ад яе да хаты полем вiлася сцяжынка.
Самая крайняя ад поля з арабiнай хата была новая i няскончаная. Вокны ў ёй былi забiты дошкамi наглуха, i нiякай агароджы каля яе. Спарыш i трыпутнiк буялi навокал гэтай неабжытай будынiны. Мокрая i прыцiснутая восенным холадам, цяпер гэтая раслiннасць усё яшчэ гусцiлася i ўпарта зелянелася. Ганка пры новай хаце з забiтымi вокнамi таксама не было. Парог у сенцы быў высокi, падмуроўка ўжо была гатова, з роўна складзенага вялiкага камення, змацаванага цэментам i абсыпапага жвiрам. Бярвенне было здаровае, смольнае, шуфляды ў вокнах тоўстыя i шалёўка на iх шчыльна дапушчана. Вiдаць, што ўсё тут рабiлася як навек, каб стаяла доўга i, як кажуць, на месцы гнiло. Усярэдзiне яшчэ не было падлогi, толькi ўпушчаныя ў падрубы падвалiны на яе. З пiлованых плашак сцяна выгароджвала ў хаце кухню, а сцяна з дылёвых дошак - шырокую бакоўку. Вокны рабiлiся вялiкiя, павiнна было тут быць светла i прасторна, i, вiдаць, гаспадар меў густ да выгоды цi, у кожным разе, прагнуў яе. Але нейкi марны лёс скепсцiў чалавечыя замыслы. Ужо i дах з гонты пачаў чарнець, а знiзу ўсё так i асталося без завяршэння. Вераб'i снавалiся з хаты i ў хату праз шчылле ў забiтых вокнах. Жытло пуставала. Але новыя сцены выглядалi весела. Падоўжная сцяна з трыма вокнамi стаяла на поўдзень, i ў яснае надвор'е сонца свяцiла сюды. Рассыпаныя ўсюды дробныя трэскi гнiлi i зарасталi травою. Арабiна на ўзвышшы адсюль вiдна была вельмi добра. Здавалася, што вельмi блiзка адсюль гэтае дрэва. Узгорыстасць пад дрэвам зменшвала чалавечаму воку адлегласць.
Апошняя ж на гэтай паляне, туды пад лес, хата была зусiм старая i малая. Яна стаяла занадта ўжо далёка ад усiх iншых хат, прыткнутая да самага лесу, так што бадай у лесе яна стаяла. Памiж ёю i лесам была толькi гаспадарская, як праехаць аднаму з калясьмi, дарога, высланая хваёвым i яловым голлем i з выбiтым наверх карэннем прыдарожных дрэў. Каржакаватая старадрэвiна тырчала пры хаце голлем над самай дарогай, i кара на ёй унiзе была здзёрта восьмi праезджых вазоў. Хата гнiла i трухлела. Яна ставiлася на зусiм ужо старасвецкi лад: саламяная страха з тоўстым каптуром над вулiчнай сцяной, i шчыт не з стаякоў у наваратку, а з ляжачай паўтарачкi, даўно сточанай шашалем. Салома на страсе ўдзiрванела пад зялёным пластом збiтага моху i ўпарта працiвiлася дажджу i ветру, нiзкая прызба i агароджа з ляжачых жэрдак, дзе-нiдзе акораных i яшчэ здаровых. Хлявух з аполкаў i пунька са скрыўленымi сценамi яшчэ трымалiся на старым шуллi. Ляжачымi жэрдкамi перад двума вокнамi ў падоўжнай сцяне быў выгараджаны куток на расаду, цыбулю i можа кветкi. Увесь гэты плацец меў на сабе сляды таго, што тут доўга начавалi куры. Цi можа гаспадар з натуры свае быў пустадомак i не прыстроiў сваiм курам зручнейшага седала, цi можа так яму iшлося, але ўсё тут сведчыла, што жыццё тут iшло як бы да часу. Але i так сказаць: сапраўднае жытло можа тут i ўкаранiлася было вельмi даўно, калi хата толькi паставiлася i была вялiкiм здабыткам таго, хто яе ставiў. Гэта быў тагачасны панскi парабак, i хату ён зрабiў сабе на тры акны - два ад двара i адно з вулiчнай сцяны. Свой кут стаў раскошай чалавеку. Таго парабка прозвiшча было Крамарэвiч. Ужо зусiм старым чалавекам ён дажыў да рэвалюцыi i памёр у гэтай сваёй хаце, пакiнуўшы трох сыноў, жанатых i з дзецьмi. Два паспелi ўжо ўзяць сабе зямлю i выбрацца на асталяванне ў былы маёнтак. А трэцi Крамарэвiчаў сын, самы маладзейшы, астаўся дома. Пахаваўшы бацьку, ён жыў тут сабе i гадаваў свайго адзiнага сына, якому ў тыя часы было год дзесяць. Гэты дзесяцiгадовы хлапец зваўся Антонам i да часу бацькавай смерцi ўзмужаў як мае быць. Такiм парадкам яму трэба было пачынаць самастойнае жыццё якраз у часы свае ўзмужаласцi, бо гаспадарку да самай смерцi вёў бацька, а ён сам упадабаў служыць на чыгунцы: ён чакаў таго, каб хоць трохi ўзнялiся на ногi трое яго дзяцей, што нарадзiлiся за першыя тры гады пасля таго, як ён ажанiўся. Жонка яго была нездараўчаная жанчына, i з дзецьмi было клопатна. А ў яго была вялiкая прага паставiць добрую хату, прасторную i выгодную. На гэта трэба былi вялiкая турбацыя i грошы. З жонкай яны згаварылiся так: яна будзе гадаваць дзяцей i жыць у старой дзедаўскай трохаконнай хаце, а ён будзе служыць i збярэ грошай. Гэта была мара аб прасторнай хаце. Аднаму яму, са слабай здароўем жонкай i дробнымi дзецьмi адолець будоўлю было зацяжка, i ён стараўся i чакаў. Тым часам трое дзяцей узраслi, ён прызапасiў грошай, i жонка як бы выраўнялася здароўем: як мае быць яна рабiла штодзень у калгасе, i нiчагуткi. Ёсць такiя хваробы, што праходзяць з часам i следу не пакiдаюць. Трое дзяцей былi: густавалосая Ганка, няўнiмная рагатуха Алеся i разважлiвы з малых дзён Толя. Гэты вырастаў, не ў прыклад сваiм сёстрам, заўсёды як бы ў задуме, так што аж кпiлi з яго старэйшыя. Антон Крамарэвiч кiнуў службу, вярнуўся дадому i распачаў будоўлю. "Будуецца чалавек раз у жыццi, - казаў ён жонцы, - дык трэба, каб будоўля была моцная, выгодная i каб цешыла вока". У яго калацiлася сэрца, калi ён давёў сцены да вокан, а калi ўжо налажыў ашлапы над вокнамi - як бы i ўся будоўля была скончана. Блiзiўся канец цеснаму жыццю ў дзедаўскай трохаконнай хаце. Праўда, у ёй радзiўся i вырас чалавек, але ж гэта быў час такi, калi ўсе навокал даўно ўжо зыначылi сваё жытло: ужо i не хаты стаялi скрозь, а новыя дамы i дамкi, i старасвецкай трухлiны бадай што нiдзе ўжо i не ўбачыш. Антон Крамарэвiч пакiнуў жыць мараю, а жыў штодзённым клопатам. I, можна сказаць, толькi цяпер па-сапраўднаму ён ацанiў той куток на свеце, дзе ён радзiўся i асталёўваўся цяпер навек дзеля сябе i дзяцей сваiх. У той меры, у якой вырасталi сцены яго дома, ён спакайнеў душой: мара з'ядае чалавека, а яго мара цяпер перажыла сама сябе i пакiнула iснаваць. Ганка, Алеся i Толя былi ўжо такiя вялiкiя, што i самi ўвайшлi ў бацькаў будаўнiчы клопат. А яна! Жонка, мацi гэтых дзяцей! Твар яе ружовiўся. Яна быццам ажыла цi спачатку пачала жыць. Дзецi i iх мацi быццам бы знайшлi страчаную бацькам мару. Цяпер яны ўладалi мараю: жыць у новым доме, у выгодзе, у радасцi i шчасцi i на доўгi век. Гэта было жыццё без атрутнага смутку аб учарашнiм днi i без горкай трывогi аб днi заўтрашнiм. Можа быць, продкi нашы ад дзесятага пакалення думалi аб такiм жыццi сабе i сваiм дзецям. Антон Крамарэвiч так думаў аб далейшым i раiўся з жонкаю:
