Мопассан Де - Споведзь Тэадзюля Сабо (на белорусском языке)
Святар сур'ёзна казаў:
- Любiце яго больш за ўсё.
I Сабо, поўны добрых намераў, абяцаў:
- Буду старацца, айцец.
Марыцiм зноў пачаў:
Пана Бога не судзi,
На людзей не злуйся.
Цi лаялiся вы калi-небудзь?
- Не! О, вось гэта - не. Я нiколi, нiколi не лаюся. Часам, калi злуюся, я, канечне, кажу: "Бадай цябе!" А ўвогуле я зусiм не лаюся.
Святар крыкнуў:
- Дык гэта ж i ёсць лаянка! - i важка: - Не кажыце так больш. Далей:
Усе нядзелi ты, глядзi,
Сэрцам Госпаду слугуй.
Чым вы займаецеся па нядзелях?
На гэты раз Сабо пачухаў патылiцу:
- Дык, я слугую Госпаду як магу, вашэцi. Я слугую яму... дома. Я раблю па нядзелях.
Святар велiкадушна спынiў яго:
- Веру, што надалей вы будзеце паслухмяны. Прамiнаю iншыя запаветы, верачы, што вы не саграшылi супраць iх. Разгледзiм шосты i дзевяты. Слухайце:
Дабра чужога не вазьмi,
Хцiва яго не вартуй.
Цi прысвойвалi вы якiм-небудзь чынам чужое дабро?
Але Тэадзюль Сабо пакрыўдзiўся:
- Ой не! Ай не! Я - сумленны чалавек, айцец. Магу прысягнуць у гэтым. Сказаць, што я нiводнага разу не ўзяў больш за работу з заможных парафiян не, не скажу. Я не скажу, што, калi рахую, не прыпiсваю некалькi сантымаў, усяго пару сантымаў, не, не скажу. Але каб украсцi - баранi Бог!
Святар строга сказаў:
- Абрабаваць на адзiн сантым - ужо крадзеж. Не рабiце так больш.
Паклёп на людзей не ўзвядзi,
Брахуном у жыццi не будзь.
Вы хлусiлi?
- Што не, дык не. Я зусiм не хлус. Такi ўжо я чалавек. Канешне, сказаць, што я нiколi не блазнаваў - не скажу. Сказаць, што я нiкога нiколi не абуў у лапцi, калi тое мне было на карысць, - таксама не скажу. Але каб хлусiць - не, я не хлус.
Святар проста сказаў:
- Сцеражыцеся гэтага надалей.
Ён прачытаў:
Жаночай плоцi не жадай,
Толькi ў шлюбе яе май.
Цi вы жадалi цi валодалi iншай жанчынай, апроч жонкi?
Сабо шчыра запярэчыў:
- Вось тут - не. Што не - дык не, пан плябан. Здраджваць жонцы? Не! Не! Нi на хвiлiну, нi душой, нi целам. Праўда.
Ён крыху памаўчаў, пасля цiшэй, быццам у паняверцы, сказаў:
- Калi я бываю ў горадзе, сказаць, што я нiколi не завiтаю ў дом, самi ведаеце, у дом распусты, каб пасмяяцца, ну, трохi пагуляць i паласавацца нечым iншым - не, не скажу. Але я плачу, пан плябан, заўсёды плачу, а як толькi грошы даў - ад мяне i след прапаў. I свет не чуў, i людзi не бачылi.
Святар больш не распытваў i адпусцiў грахi.
Тэадзюль Сабо ладзiць хоры i прычашчаецца штомесяц.
