Мопассан Де - Месячнае святло (на белорусском языке)
Обзор книги Мопассан Де - Месячнае святло (на белорусском языке)
Де Мопассан Ги
Месячнае святло (на белорусском языке)
Гi дэ Мапасан
Месячнае святло
Пераклад: Сяргей Шупа
Абат Марыньян цалкам адпавядаў свайму ваяўнiчаму прозвiшчу. Гэта быў высокi i худы святар, трохi фанатычны, гарачлiвы, але заўсёды шчыры. Яго перакананнi былi цвёрдыя, непахiсныя. Яму здавалася, што ён дасканала ведае свайго бога, разумее яго наканаваннi, жаданнi, намеры.
Часамi, калi ён гуляў у прысадах каля сваёй маленькай плябанii, у яго ўзнiкала пытанне: "Навошта Бог стварыў усё гэта?" Ён пачынаў настойлiва шукаць адказу, ставячы сябе ў думках на месца Бога, i амаль заўсёды знаходзiў. Нiколi б ён не прашаптаў у парыве пабожнай пакорнасцi: "О, Божа, неспазнаныя шляхi твае!" Ён казаў сабе: "Я слуга Бога, я павiнен ведаць, чым ён кiруецца ў сваiх дзеях, а калi я гэтага не ведаю, дык павiнен здагадацца сам".
Яму здавалася, што ўсё ў прыродзе створана з дасканалай i вартай захаплення логiкай. Усе "чаму" i "таму што" заўсёды ўраўнаважвалiся. Свiтаннi iснавалi на тое, каб прыемна было прачынацца, днi - каб спела збажына, дажджы - каб палiваць яе, вечары - каб рыхтавацца да сну, а цёмныя ночы - каб спаць.
Чатыры пары года дасканала адпавядалi ўсiм сельскагаспадарчым патрэбам, i святару нiколi не прыйшла б у галаву думка, што прырода не мае нiякiх намераў i што, наадварот, усё жывое навокал падладжваецца да суровых патрэб часу, клiматычных умоў, матэрыяльнага жыцця.
Але... ён ненавiдзеў жанчын, ненавiдзеў несвядома i iнстынктыўна iмi пагарджаў. Ён часта паўтараў словы Хрыста: "Што мне i табе, жанчына?" - i дадаваў:
"Здаецца, Бог сам быў незадаволены гэтым сваiм стварэннем". Жанчына была яму "дванаццаць раз заганнае дзiця", як сказаў паэт. Яна была той спакуснiцай, што звяла першага мужчыну. Гэтая слабая i невядома чаму вабная iстота i дагэтуль вяла сваю агiдную дзейнасць. I ён ненавiдзеў жаночую душу, здольную кахаць, нават больш, чым жаночае цела, асуджанае на пагiбель.
Часта ён адчуваў на сабе пяшчоту, што iшла ад iх, i хоць ён верыў у сваю непахiснасць, яго бязмерна злавала гэтая патрэба кахаць, якая заўсёды ў iх хавалася.
На яго думку, Бог стварыў жанчыну толькi на тое, каб спакушаць мужчыну i ўсяляк выпрабоўваць яго. Наблiжацца да яе можна было толькi з незвычайнай асцярогай, каб не трапiць у пастку. Ды яна i папраўдзе была сама як пастка, з выцягнутымi для абдымкаў рукамi i гатовымi для пацалунка вуснамi.
Ён рабiў выключэнне толькi манашкам, бо iх зарок цнатлiвасцi рабiў iх няшкоднымi. Але ён усё адно ставiўся да iх сурова, бо заўсёды адчуваў, што недзе ў глыбiнi iх скаванай душы, у iх пакорлiвым сэрцы жыве гэтая адвечная пяшчота, якая прызначаецца таксама i яму, хоць ён i святар.
Гэтую пяшчоту ён адчуваў у iх позiрках, прасякнутых большай, чым у манахаў, набожнасцю, у iх малельным экстазе, у якiм было нешта жаноцкае, у парывах любовi да Хрыста, што абуралi яго, бо гэта было жаночае каханне, каханне цела. Ён адчуваў гэтую праклятую пяшчоту нават у iх пакорлiвасцi, у мяккасцi голасу, у апушчаных долу вачах i ў iх маўклiвым плачы, калi ён надта сурова iх дакараў.
I таму, выходзячы з кляштара, ён абтрасаў сутану i шпарка iшоў, быццам уцякаючы ад небяспекi.
Абат меў пляменнiцу, якая разам з мацi жыла ў суседнiм дамку. Ён настойлiва дамагаўся, каб яна сталася мiласэрнай сястрой.
Яна была прыгожанькая, легкадумная i смяшлiвая. Калi абат павучаў яе, яна смяялася, а калi злаваўся на яе, яна кiдалася яго цалаваць, прыцiскаючы да грудзей, i ён мiмаволi стараўся вырвацца з гэтых абдымкаў, адчуваючы, аднак, прыемную радасць абуджанага ў глыбiнi душы бацькоўскага пачуцця, якое дрэмле ў кожным мужчыне.
Часам, iдучы поруч з ёю палявой дарогай, ён гаварыў пра Бога, пра свайго Бога. Яна не надта яго слухала i глядзела на неба, на зёлкi, на кветкi; у вачах яе адбiвалася радасць жыцця. Часам яна кiдалася за матыльком i, прынёсшы яго, шчабятала: "Глядзiце, дзядзечка, якi ён прыгожы, нават хочацца яго пацалаваць!" I гэтая патрэба пацалаваць матылька цi кветачку бэзу непакоiла, раздражняла, абурала святара - ён i тут бачыў тую невыкараняльную пяшчоту, што заўсёды тоiцца ў жаночым сэрцы.
I вось аднойчы жонка закрыстыяна, якая вяла гаспадарку ў абата, паведамiла яму пад сакрэтам, што яго пляменнiца мае каханка.
Гэтая навiна так яго ўзрушыла, што яму нават мову заняло. Ён так i застаўся стаяць з намыленым тварам, бо якраз у гэты час галiўся.
Калi да яго зноў вярнулася здольнасць разважаць i гаварыць, ён усклiкнуў: "Няпраўда! Вы хлусiце, Мелянi!"
Але сялянка паклала руку на сэрца i прамовiла: "Хай Пан Бог мяне пакарае, калi я хлушу, пане кюрэ. Ды я ж вам кажу, яна ходзiць туды штовечар, як толькi вашая сястра кладзецца спаць. А той ужо чакае яе каля рэчкi. Iдзiце самi паглядзiце".
Ён кiнуў скрэбцi бараду i пачаў хадзiць з кута ў кут, як апантаны, як ён заўсёды рабiў падчас цяжкага роздуму. Узяўшыся зноў за галенне, ён тры разы парэзаўся, пакуль дайшоў ад носа да вушэй.
Ён маўчаў увесь дзень i ледзь не лопнуў ад гневу i абурэння. Як святара яго злавала гэтая непераможная моц кахання. Ён абураўся яшчэ i ад таго, што яго, духоўнага айца, апекуна, падманула, ашукала, увяло ў зман нейкае дзiця! Такое самае пачуццё абражанага самалюбства бывае ў бацькоў, калi дачка кажа iм, што выбрала сабе мужа без iх дазволу i супраць iх волi.
Павячэраўшы, ён паспрабаваў трошкi пачытаць, але нiчога не атрымалася. Яго абурэнне нарастала. Калi прабiла дзесяць гадзiн, ён узяў свой кiй - вялiзную дубiну, якую насiў з сабой падчас начных вiзiтаў, калi iшоў праведаць хворага. Ён задаволена паглядзеў на сваю зброю i пагрозлiва пакруцiў ёй у паветры важкая дубiна была нiбы лёгкая шабля ў яго моцнай сялянскай руцэ. Пасля ён раптоўна падняў яе i, скрыгнуўшы зубамi, ляснуў, што было моцы, па крэсле рэшткi спiнкi ўпалi на падлогу.
Ён адчынiў дзверы i ўжо сабраўся выйсцi, але спынiўся на парозе, уражаны ззяннем месяца, - рэдка надараецца ўбачыць яго такога прыгожага.
Абат меў палкую душу - такую самую мелi напэўна айцы царквы, гэтыя сапраўдныя паэты-летуценнiкi, - i таму ён раптам разгубiўся, усхваляваны велiчнай i супакойнай прыгажосцю светлай ночы.
У невялiчкiм садку, залiтым пяшчотным святлом, стаялi радамi дрэвы, на сцежцы адбiваўся цень далiкатных галiнак, ледзь адзетых у зялёныя лiсточкi. Ад вялiзнага куста бружмелю, што прычапiўся да муру, лiлiся чароўныя салодкiя пахi, якiя расцякалiся духмянымi хвалямi ў цёплым паветры светлага вечара.
Ён пачаў дыхаць на поўныя грудзi, ён пiў паветра, нiбы вiно. Ён iшоў павольна, амаль забыўшыся ад замiлаванасцi i захаплення пра сваю пляменнiцу.
Выйшаўшы ў вёску, ён спынiўся, каб акiнуць вокам усю далiну, што была залiтая ласкавым святлом i патанала ў мяккiх i пяшчотных чарах светлае ночы.
Штохвiлiны даносiлiся кароткiя, нiбы металiчныя, гукi - гэта крычалi жабы ў ставе. Аднекуль здалёк даляталi спевы салаўя i складалiся ў дзiўную музыку, якая адганяла цяжкiя думкi i навявала лёгкiя летуценнi. Гэтая мяккая i пранiкнёная музыка была створана нiбыта для таго, каб пад яе гукi адорваць пацалункамi i аддавацца спакусам месячнага святла.
Абат рушыў далей, апанаваны нейкай млявасцю. Ён адчуваў сябе нiбы саслабелым, неяк раптоўна знясiленым. Яму хацелася сесцi i пасядзець, захапляючыся Богам i яго стварэннем.
Унiзе, паўтараючы выгiны рачулкi, вiўся доўгi рад таполяў. Лёгкая смуга, што ў промнях месячнага святла зiхацела срэбным бляскам, вiсела па-над берагам i, нiбы нейкая бязважкая i празрыстая вата, засцiлала пакручастую змейку вады.
Святар зноў спынiўся, прасякнуты да глыбiнi душы растучым нястрымным замiлаваннем.
I iм пачаў авалодваць сумлеў, у грудзях паднялася нейкая няясная трывога. Зноў пачалi самi па сабе ўзнiкаць заўсёдныя пытаннi.
Нашто Бог стварыў усё гэта? Калi ўжо ноч прызначана, каб спаць, нi пра што не думаць, адпачываць, забыцца пра ўсё, дык чаму ж тады яна прыгажэйшая за дзень, пяшчотнейшая за свiтаннi i вечары? Чаму месяц, якi так павольна i спакушальна праплывае па небе, больш паэтычны, чым сонца, i такi таямнiчы, што, здаецца, створаны на тое, каб асвятляць рэчы занадта далiкатныя i патаемныя для сонечнага святла? Нашто ён развейвае начную цемру?
Чаму самы знакамiты сярод птушак спявак не адпачывае, як усе iншыя, а выводзiць у чароўных прыцемках свае спевы?
Чаму ўвесь навакольны свет ахутаны нейкiм далiкатным вэлюмам? Нашто гэтае трапятанне сэрца, хваляванне душы, млявая асалода цела?
Нашто разлiваюцца гэтыя спакушальныя чары, калi людзi ўсё роўна iх не бачаць - бо спяць у ложках? Дзеля каго ж гэтае непаўторнае сваёй прыгажосцю вiдовiшча, гэтая паэзiя, якую неба так шчодра пасылае на зямлю?
I абат не знаходзiў адказу.
А ў гэты момант унiзе, на краi лугу, пад шатамi дрэваў, ахутаных зiхатлiвай смугой, паказалiся дзве постацi.
Адна з iх, вышэйшая, - гэта быў мужчына. Ён абдымаў сваю сяброўку за плечы i час ад часу цалаваў яе ў лоб. Яны нечакана ажывiлi нерухомы навакольны пейзаж, што быў дасканалым фонам той боскай карцiны. Здавалася, што гэтыя двое складаюць адну iстоту, дзеля якой якраз i была створаная гэтая цiхая светлая ноч... Яны iшлi насустрач святару, нiбы жывы адказ, якi Пан Бог слаў на яго запытаннi.
