Сяргей Белаяр - Выратавальная місія
— Гэта ж генацыд!
— Называй гэта помстай, Якуб. Мы не знішчылі ніводнай парушынкі, а пыл забіў дваццаць тры чалавекі.
— Я буду вымушаны паведаміць камандаванню!
— Само сабой. Ты ж не так выхаваны.
— Каманда не пагодзіцца ўдзельнічаць у бойні!
— Ты ўпэўнены?.. Не!.. Няхай пыл прыме нас сур’ёзна! Людзі — не нешта, а нехта! І проста так забіваць нас не дазволена нікому!
— Ты — маньяк, Едка!
— Мне больш падабаецца, калі мяне называюць альтруістам, Якуб!
— Кінбут, ты ж не дазволіш яму зрабіць гэта? Падумай пра наступствы!
— Не хачу стаць вінаватым у гібелі дзесяці мільярдаў чалавек!
Хурда паваліўся на канапу і абхапіў рукамі галаву. Яго плечы паніклі. Раз за разам суднавы лекар паўтараў:
— Псіхі!
— Ідзі да сябе, Якуб! Адпачні! З часам зразумееш, што так будзе лепш для ўсіх.
Хурда падняўся і моўчкі пайшоў.
— Едка, збяры каманду на камандным мосціку!
— Ёсць! — па калідоры загрукаталі чаравікі работніка службы бяспекі.
На паўдарогі да каюты суднавы лекар павярнуў. Як добра, што Бянткоўскі не даў загаду зачыніць арсенал. Хурда ўзяў аўтаматычную вінтоўку і выпіў для адвагі пяцьдзясят грам размешанага з вадой медыцынскага спірту.
Да таго часу, як суднавы лекар з’явіўся на капітанскім мосціку, усе былі ў зборы. Выдатна, не давядзецца бегаць па «Слейпніры».
Гаворка капітана абарвалася на паўслове. Галовы прысутных павярнуліся да Хурды.
— Я не хачу нікога забіваць, але калі спатрэбіцца, стрэлю без ваганняў!.. Едка пісталет на падлогу! Усім падняць рукі!
— Якуб, што ты робіш?
— Усяго толькі спрабую не дапусціць канфлікту цывілізацый, капітан. Я замкну вас у кают-кампаніі, а сам уступлю ў кантакт з пылам. І на гэты раз усё атрымаецца!
— Апамятайся, пыл заб’е цябе, як Смаляка і экіпаж «Ёгана Кеплера»!
— Я буду дзейнічаць інакш, Едка.
— Ты не толькі заб’еш нас усіх, але і загубіш Зямлю!
— Розум зразумее розум.
— Калі толькі адзін з іх не хворы!
— Замаўчы, Едка! — як ні стараўся суднавы лекар кантраляваць сябе, раздражненне вырвалася вонкі. — Мне надакучыла слухаць тваю бязглуздзіцу! І капітан таксама малайчына — паверыў у гэтыя ідыёцкія балачкі пра злых іншапланецян!
— Можа, таму, што яны не даюць нам падставы думаць інакш?
— Замаўчы! — раздражненне ўзмацнілася шматкроць. Рукі брыдка дрыжалі. — Не прымушай мяне забіваць!
— Ты перастаў быць чалавекам, калі пыл стаў табе даражэйшым за людзей...
— ЗАМАЎЧЫ! — выводзілі з сябе не толькі словы работніка службы бяспекі, але і поўныя спагады погляды таварышаў. — Марш у кают-кампанію!
Страшэнны ўдар патрос зоркалёт. Ратавальнікі паваліліся на падлогу. Праз некалькі секунд рушыў услед другі ўдар. І без паўзы — трэці.
Пыл пайшоў у атаку.
