Сергей Давидович - Чалавек, якi глядзеў на зоркi (на белорусском языке)
- Пры падзеннi метэарыта не абышлося без ахвяр, але, на шчасце, загiнуў толькi адзiн чалавек, - паведамлялi газеты, радыё i тэлебачанне.
За сенсацыйнай шумiхай нiхто не звярнуў увагi на такую дробязь, як гiбель аднаго чалавека.
I самае галоўнае - нiхто не сказаў i не напiсаў, што загiнуў чалавек, якi глядзеў на зоркi.
* * *
Па палявой дарозе, абапал якой раслi рознакаляровыя краскi, iшоў стары дзед з унукам. Хлапчук амаль не звяртаў увагi на краскi - яго больш цiкавiлi незвычайныя каменьчыкi.
- Дзядуля! Глядзi, якi перламутравы, з чорным бачком! - захапляўся ўнучак.
- Гэта крэмень! - тлумачыў дзед.
- А чаму iх так многа на нашай зямлi? - не супакойваўся хлопчык.
- Даўно, калi яшчэ мой дзед быў такiм хлапчуком, як ты, - пачаў распавядаць стары, - на нашу вёску звалiўся з неба метэарыт. Выбух, кажуць, быў страшэнны, i метэарыт дробнымi кавалачкамi разляцеўся па ўсёй лагойскай зямлi. Магчыма, што кавалачкi крэменю i ёсць часцiнкi таго нябеснага госця, бо крэмень знойдзеш не ўсюды, а толькi ў нас, - закончыў дзед.
- Ой, як цiкава! - усклiкнуў хлопчык i падняў новы каменьчык з вострымi акрайчыкамi...
Час сцiрае многiя падзеi i iмёны, таму сёння пра Якiма Каваля нi дзед, нi ўнук не чулi i вухам. I толькi колiшнi боскi падарунак - боская iскра, запаленая ў душы Якiма Каваля, працягвае ззяць у ягоных творах.
