Марина Краснова - Великая Отечественная война советского народа (в контексте Второй мировой войны)
Герынг
ВА-МА. RW 31/132. Bl. 16–17.
Публикуется впервые.
6. ЦЫВІЛЬНАЕ КІРАВАННЕ НА ЗАНЯТЫХ УСХОДНІХ ТЭРЫТОРЫЯХ (КАРЫЧНЕВАЯ ПАПКА)
Частка а: Дырэктывы па вядзенні гаспадаркі
I. Агульныя дырэктывыАгульныя палітычныя і палітыка-эканамічныя задачы, якія вызначаюцца пры кіраванні новазанятымі ўсходнімі тэрыторыямі, замацаваны ў «Карычневай папцы», частках І і ІІ (для Остланда і Украіны). Згаданыя і зацверджаныя ў іх дырэктывы распаўсюджваюцца на вобласць эканомікі.
Вышэйшыя патрабаванні ў дачыненні да кожнага віду ўпраўлення на новазанятых усходніх тэрыторыях даюць выгаду германскаму рэйху і народу, а таксама Еўропе. Усходнія тэрыторыі вызначаны не толькі для таго, каб іх незалежнае развіццё адбывалася без уліку еўрапейскіх патрэб, наадварот, яны ў значнай меры з’яўляюцца часткай вялікагерманскай і еўрапейскай жыццёвай прасторы, і таму выконваюць свае дакладныя задачы. На занятай тэрыторыі рэйхскамісар Остланда павінен займаць асобае становішча з улікам аб’ектыўных прычын (іншая сістэма развіцця, характар насельніцтва, суседства з рэйхам і г.д.).
У палітычнай і гаспадарчай абласцях неабходна падзяляць задачы з улікам сучаснага ваеннага становішча і будучых планаў. Бліжэйшая мэта для новазанятых тэрыторый – безумоўная перамога сённяшняй вайны, прычым усходнія тэрыторыі павінны садзейнічаць гэтаму ў значнай меры і гарантаваць поўнае забеспячэнне Еўропы прадуктамі харчавання і сыравінай. Гэта бліжэйшая мэта мае перавагу нават у тым выпадку, калі будучыя пераўтварэнні на ўсходняй прасторы будуць знаходзіцца ў супярэчнасці з неабходнымі ваеннымі мерамі. Такое доўгатэрміновае пераўтварэнне з’яўляецца непасрэднай задачай рэйхсміністра па занятых усходніх тэрыторыях. <…>
II. Арганізацыя1. Галоўныя ўстановы
Указам фюрэра ад 17 ліпеня 1941 г. аб кіраванні новазанятымі ўсходнімі тэрыторыямі вызначана, што адпаведнае ўпраўленне і агульнае кіраўніцтва германскімі ўстановамі выконваюць рэйхскамісары, якія падпарадкаваны рэйхсміністру па занятых усходніх тэрыторыях, і што кіруючыя ўстановы выключна ад яго атрымліваюць указанні. <…>
У залежнасці ад таго, наколькі доўга асобныя раёны яшчэ будуць знаходзіцца пад ваенным упраўленнем, усе меры, якія адначасова датычацца цывільнага і ваеннага кіравання, павінны ўзгадняцца з эканамічным штабам Ост – галаўным органам штаба па кіраванні эканомікай Усхода. <…>
2. Ніжэйшыя інстанцыі
<…> новазанятыя ўсходнія тэрыторыі <…> падзяляюцца на рэйхскамісарыяты, генеральныя акругі і акругі, якімі кіруюць рэйхскамісары, генеральныя і акружныя камісары. Найбольш значныя раёны могуць быць аб’яднаны ў галоўную акругу на чале з галоўным камісарам. <…> ў падпарадкаванні рэйхскамісара знаходзіцца агульнае кіраванне ўсёй цывільнай тэрыторыяй. Не з’яўляецца выключэннем з гэтага і гаспадарчая вобласць. Утварэнне гаспадарчых службаў, якія не падпарадкаваны рэйхскамісарам, не можа мець месца на гэтых тэрыторыях.
Рэйхскамісары з’яўляюцца ўпраўляючымі рэйха. На іх тэрыторыі маюць надзвычайную перавагу палітычныя і палітыкаэканамічныя задачы, якія ў апошні час вызначаюцца цэнтралізавана. Рэйхскамісары залежаць таксама ад указанняў, якія яны атрымліваюць з рэйха. З другога боку, займаемая пасада патрабуе ад рэйхскамісараў самастойнасці пры прыняцці рашэнняў. <…>
ІІІ. Вытворчасць1. Агульнае
<…> Занятыя тэрыторыі ў рамках адзінага падзелу працы для ўсёй еўрапейскай эканамічнай прасторы павінны пастаўляць сельскагаспадарчую прадукцыю і прамысловыя сыравінныя лішкі. Дзякуючы такой арганізацыі эканамічных адносін на занятых усходніх тэрыторыях будзе ў значнай меры забяспечвацца не толькі харчаванне і сыравіна для Германіі і кіруемай ёй вялікай эканамічнай прасторы, а будуць дасягнуты і іншыя перавагі:
1. Выключаецца палітычна непажаданая канцэнтрацыя мясцовага насельніцтва ў індустрыяльных цэнтрах,
2. выраб і выкарыстанне інтэнсіўных вытворчасцей застаецца рэйху і былым індустрыяльным краінам Еўропы і гарантуе ім неабходны жыццёвы ўзровень,
3. рынак на занятых тэрыторыях будзе з’яўляцца рынкам збыту і знаходзіцца ў распараджэнні інтэнсіўнай вытворчасці заходніх краін, якія сваімі таварамі могуць весці разлік за сродкі харчавання і сыравіну для прамысловасці.
<…>
ВА-МА. RW 31/134. S. 5—18.
Публикуется впервые.
7. ИЗ ИМПЕРАТОРСКОГО ЭДИКТА ОБ ОБЪЯВЛЕНИИ ЯПОНИЕЙ ВОЙНЫ США И БРИТАНСКОЙ ИМПЕРИИ
8 декабря 1941 г.
Мы, император Японии, восседающий по воле неба на престоле, занимаемом единой династией с незапамятных времен, сим объявляем всем нашим верным и храбрым подданным: мы объявляем войну Соединенным Штатам Америки и Британской империи.
Мы ждем, что солдаты и офицеры армии и флота отдадут все силы делу ведения войны; мы ждем, что государственные служащие всех учреждений будут самоотверженно и аккуратно выполнять свои обязанности, что все наши подданные выполнят свой долг, что весь народ, сплоченный единой волей, отдаст все свои силы, чтобы ничто не помешало нам достигнуть целей войны <…>
Движимые стремлением добиться выполнения эгоистической цели установления своего доминирующего положения на Востоке, Америка и Англия, оказывая помощь чунцинскому режиму, вызывают беспорядки в Восточной Азии. Больше того, эти два государства, заставляя и другие страны следовать их политике, усилили военные приготовления вокруг империи, намереваясь бросить нам вызов. Они всеми средствами стремились помешать нашей мирной торговле и в конце концов прибегли к разрыву экономических отношений, создав серьезную угрозу самому существованию нашей империи <…> В создавшейся в настоящее время обстановке наша империя в целях своего существования и самообороны не имеет другого выхода, как прибегнуть к оружию и уничтожить все препятствия, стоящие на ее пути.
Мировые войны ХХ века. В четырех книгах. Кн. 4. Вторая мировая война. Документы и материалы. – М., 2002. – С. 300.
8. ИЗ ДОГОВОРА МЕЖДУ СССР И ВЕЛИКОБРИТАНИЕЙ О СОЮЗЕ В ВОЙНЕ ПРОТИВ ГИТЛЕРОВСКОЙ ГЕРМАНИИ И ЕЕ СООБЩНИКОВ В ЕВРОПЕ И О СОТРУДНИЧЕСТВЕ И ВЗАИМНОЙ ПОМОЩИ ПОСЛЕ ВОЙНЫ
26 мая 1942 г.
Часть I
Статья 1. В силу союза, установленного между Союзом Советских Социалистических Республик и Соединенным Королевством, Высокие Договаривающиеся Стороны взаимно обязуются оказывать друг другу военную и другую помощь и поддержку всякого рода в войне против Германии и всех тех государств, которые связаны с ней в актах агрессии в Европе.
Статья 2. Высокие Договаривающиеся Стороны обязуются не вступать ни в какие переговоры с гитлеровским правительством или любым другим правительством в Германии, которое ясно не откажется от всех агрессивных намерений, и не вести переговоров или не заключать перемирия или мирного договора с Германией или любым другим государством, связанным с ней в актах агрессии в Европе иначе, как по взаимному согласию.
Часть II
<…>
Статья 3. 1. Высокие Договаривающиеся Стороны заявляют о своем желании объединиться с другими единомышленными государствами в принятии предложений об общих действиях в послевоенный период в целях сохранения мира и сопротивления агрессии.
2. Впредь до одобрения таких предложений они примут после окончания военных действий все меры, находящиеся в их власти, чтобы сделать невозможным повторение агрессии и нарушение мира Германией или любым из государств, связанных с ней в актах агрессии в Европе.
Статья 4. Если одна из Высоких Договаривающихся Сторон в послевоенный период снова окажется вовлеченной в военные действия с Германией или всяким иным государством, упомянутым в статье 3 (пункт 2), в результате нападения этого государства на данную сторону, то другая Высокая Договаривающаяся Сторона сразу же окажет Договаривающейся Стороне, вовлеченной таким образом в военные действия, всякую военную и другую помощь и содействие, лежащие в ее власти.
Эта статья останется в силе до того, как по обоюдному согласию Высоких Договаривающихся Сторон будет признана излишней ввиду принятия ими предложений, упомянутых в статье 3 (пункт 1). Если таковые предложения не будут приняты, она остается в силе на период в 20 лет и после того впредь до отказа от нее со стороны любой из Высоких Договаривающихся Сторон в соответствии с условиями статьи 8.
Статья 5. Высокие Договаривающиеся Стороны, с учетом интересов безопасности каждой из них, согласились работать совместно в тесном и дружеском сотрудничестве после восстановления мира в целях организации безопасности и экономического процветания в Европе. Они будут принимать во внимание интересы Объединенных Наций в осуществлении указанных целей и будут также действовать в соответствии с двумя принципами – не стремиться к территориальным приобретениям для самих себя и не вмешиваться во внутренние дела других государств.
