Агата Кристи - Выкраданне прэмер-мiнiстра (на белорусском языке)
- Ён мог быць звязаным i з кляпам у роце, каб адвесцi падазрэнне.
Пуаро адмоўна пакруцiў галавою.
- Французская палiцыя не магла памылiцца. Апроч таго, як толькi ён дамогся сваёй мэты i прэм'ер-мiнiстра паспяхова выкралi, яму не было сэнсу тут заставацца. Вядома, яго саўдзельнiкi маглi звязаць яго i ўсыпiць хлараформам, але я не магу зразумець, чаго яны дамагалiся. Ён, можа, iм карысны цяпер, каб, пакуль высвятляюцца абставiны, якiя датычацца прэм'ер-мiнiстра, уважлiва сачыць за ўсiмi гэтымi справамi.
- Пэўна, ён спадзяваўся навесцi палiцыю на няправiльны след?
- Тады чаму ён гэтага не зрабiў? Ён проста гаворыць, што нехта зацiснуў яму нос i рот i што болей ён нiчога не помнiць. Тут няма няправiльнага следу. Гэта вельмi падобна на праўду.
- Добра, - сказаў я, глянуўшы на гадзiннiк. - Думаю, нам лепш паехаць на вакзал. Там больш магчымасцi знайсцi ключы да разгадкi выпадку ў Францыi.
- Магчыма, мой друг, але я не ўпэўнены ў гэтым. Нешта мне не верыцца, што можна знайсцi прэм'ер-мiнiстра ў такой абмежаванай зоне, дзе схаваць яго яшчэ цяжэй. Калi вайскоўцы i палiцыя дзвюх краiн не знайшлi яго, як знайду яго я?
У Чарынг-Кросе нас сустрэў мiстэр Додж з двума мужчынамi.
- Гэта - дэтэктыў Барнс са Скотланд-Ярда i маёр Норман. Яны паступаюць у ваша распараджэнне. Жадаю вам поспеху! Кепскiя справы, але я не трачу надзеi. Мне пара iсцi.
I мiнiстр пайшоў.
Мы з маёрам Норманам загаманiлi. На платформе, у цэнтры невялiкай групы людзей, я заўважыў маленькага з тхарыным тварам чалавека, якi гаварыў з высокiм светлавалосым мужчынам. Гэта быў стары знаёмы Пуаро, iнспектар Джэп, адзiн з самых талковых афiцэраў Скотланд-Ярда. Ён падышоў i бадзёра павiтаўся з маiм сябрам.
- Я чуў, вы таксама ўдзельнiчаеце ў гэтай справе. Да гэтага часу яны паспяхова знiклi з таварам. Але я не веру, што iм удасца доўга хаваць яго. Нашы людзi прачэсваюць Францыю, нiбы грэбенем. Французы - гэтаксама. У мяне такое адчуванне, што цяпер гэта справа некалькiх гадзiн.
- Калi ён яшчэ жывы, - панура заўважыў высокi дэтэктыў.
Джэпаў твар выцягнуўся.
- Ага... Але ўсё-такi я адчуваю, што ён жывы i ўсё будзе добра.
Пуаро згодна кiўнуў.
- Ага, ага, ён жывы. Але цi своечасова ён будзе знойдзены? Я, як i вы, не веру, што яго змогуць доўга хаваць.
Пачуўся свiсток, i мы гуртам зайшлi ў пульманаўскi вагон. Потым цягнiк здрыгануўся i паволi, нiбы нехаця, адышоў ад станцыi.
Цiкавае было гэта падарожжа. Людзi са Скотланд-Ярда сабралiся ў гурток. Яны разаслалi карты Паўночнай Францыi i нецярплiва ўказальнымi пальцамi вадзiлi па лiнiях дарог, спынялiся каля населеных пунктаў. Кожны меў сваю версiю. Пуаро страцiў сваю звычайную балбатлiвасць; ён сядзеў i глядзеў перад сабою, нагадваючы мне збянтэжанае дзiця. Я гаманiў з Норманам, якi аказаўся даволi цiкавым чалавекам. Калi прыехалi ў Дуўр, мяне пацешылi паводзiны Пуаро. Гэты маленькi чалавек, ступiўшы на палубу судна, з адчаем ўчапiўся за маю руку. Дзьмуў моцны вецер.
- Божа мой! - мармытаў ён. - Гэта жахлiва!
- Будзьце мужны, Пуаро, - сказаў я. - Вы дасягнеце мэты. Вы знойдзеце яго. Я ўпэўнены ў гэтым.
- Ах, мой друг, вы памыляецеся наконт майго хвалявання. Мяне непакоiць гэта праклятае мора! Марская хвароба - гэта страшныя пакуты!
- О! - усклiкнуў я, ашаломлены.
Пачуўся гул матора, судна задрыжала, Пуаро застагнаў i заплюшчыў вочы.
- У маёра Нормана ёсць карта Паўночнай Францыi, цi не хочаце пазнаёмiцца з ёю?
Пуаро адмоўна пакруцiў галавою.
- Не, не! Пакiньце мяне, мой друг. Знаеце, каб думаць, страўнiк i мазгi павiнны быць у гармонii. У Лавергюера ёсць выдатны метад супраць марской хваробы. Вы ўдыхаеце... i выдыхаеце... - паволi, так... - паварочваеце галаву злева направа i лiчыце да шасцi памiж кожным удыхам i выдыхам.
Я пакiнуў яго разам з гiмнастычнымi практыкаваннямi i выйшаў на палубу.
Калi судна запаволiла ход у Булонскай гаванi, з'явiўся Пуаро, чысцюткi i з усмешкаю на твары i шапнуў мне, што Лавергюерава сiстэма зрабiла "цуд"!
Джэпаў указальны палец яшчэ паказваў уяўны маршрут на карце.
- Глупства! Аўтамабiль выехаў з Булонi... Тут ён паехаў не па галоўнай дарозе. Я думаю, што прэм'ер-мiнiстра перасадзiлi на другi аўтамабiль. Разумееце?
- Ага, - сказаў высокi дэтэктыў. - Я займуся марскiмi портамi. Дзесяць супраць аднаго, што яго ўпотай пераправiлi на борт судна.
Джэп згодна кiўнуў галавою.
- Можа, i так. Адразу быў аддадзены загад закрыць усе порты.
Дзень толькi пачынаўся, калi мы сышлi на бераг. Маёр Норман крануў Пуаро за руку.
- Тут вас чакае ваенны аўтамабiль, сэр.
- Дзякую вам. Але ў гэту хвiлiну я не збiраюся пакiдаць Булонь.
- Што?
- Ага, зараз мы зойдзем у гэты гатэль, тут, на набярэжнай.
Ад слоў ён перайшоў да справы, папрасiў i атрымаў асобны пакоiк. Нiчога не разумеючы, мы ўтрох пайшлi за iм. Ён глянуў на нас.
- Не гэтак зрабiў бы добры дэтэктыў, га? Я разумею вашы думкi. Ён павiнен быць напоўнены энергiяй. Ён павiнен бегаць назад i ўперад. Ён павiнен падаць нiцма на пыльную дарогу i шукаць праз лупу сляды шын. Ён павiнен падымаць цыгарэтны акурак, згарэлую запалку. Так вы лiчыце цi не? - ён глянуў на нас з выклiкам. - Але я, Эркюль Пуаро, скажу вам, што гэта не так! Сапраўдныя ключы да разгадкi - тут. - Ён пастукаў сабе па лобе. - Знаеце, мне можна было не пакiдаць Лондана. Дастаткова было спакойна сядзець у сваёй кватэры. Усё тут, у гэтых маленькiх шэрых клетачках. Патаемна i маўклiва яны робяць сваю справу; але надыдзе момант, калi я падыду да карты i пакажу пальцам на кропку - вось так - i скажу: "Прэм'ер-мiнiстр - тут!" З метадам i i логiкай не параўнаецца нiшто! Гэта шалёная паспешнасць у Францыi была памылкаю, дзiцячай гульнёю ў хованкi. А цяпер, хоць гэта, можа, i позна, я накiрую свае думкi на правiльны шлях. Цiшэй, сябры, прашу вас.
I пяць доўгiх гадзiн гэты маленькi чалавечак сядзеў нерухома, жмурыўся, нiбы кот; яго зялёныя вочы блiшчалi i яшчэ больш зелянелi. Чалавек са Скотланд-Ярда з пагардай глядзеў на яго, маёр Норман маркоцiўся i нерваваўся, i сам я заўважыў, што час цягнецца паволi i нудна. Урэшце я ўстаў i як мага цiшэй падышоў да акна. Справа станавiлася фарсам. Я ўпотай непакоiўся за майго сябра. Калi ён пацярпеў няўдачу, я хацеў бы, каб гэта выглядала не так смешна. З акна я няспешна назiраў за катэрам з салдатамi, якi стаяў каля набярэжнай i пускаў клубы дыму.
Мяне абудзiў вельмi нечаканы голас Пуаро.
- Сябры мае! Мы едзем!
Я азiрнуўся. Мой друг змянiўся незвычайна. Яго вочы блiшчалi ад узбуджэння, грудзi ўздымалiся.
- Я быў iдыёт, сябры мае! Але нарэшце я ва ўсiм разабраўся.
Маёр Норман паспешна пайшоў да дзвярэй.
- Я вызаву аўтамабiль.
- Не трэба. Мне ён не трэба. Дзякуй богу, вецер зацiх.
- Вы хочаце прагуляцца?
- Не, мой юны друг! Я не святы Пётр. Я лiчу за лепшае плаваць па моры на катэры.
- Плаваць па моры?
- Ага. Каб працаваць па сiстэме, трэба пачаць з пачатку. А пачатак гэтай справы - у Ангельшчыне. Значыць, мы вяртаемся ў Ангельшчыну.
У тры гадзiны мы зноў стаялi на платформе ў Чарынг-Кросе. Да ўсiх нашых угавораў Пуаро заставаўся глухi, паўтараючы зноў i зноў, што пачатак - гэта не дарэмная трата часу, а адзiны правiльны шлях. Па дарозе ў Ангельшчыну ён цiха параiўся з Норманам, i той адправiў з Дуўра стос тэлеграм.
Дзякуючы спецыяльным прапускам, якiя былi ў Нормана, нас нiдзе не затрымлiвалi. У Лондане нас чакаў вялiкi палiцэйскi аўтамабiль з людзьмi ў цывiльным; адзiн з iх падаў майму сябру лiст, надрукаваны на машынцы. На мой здзiўлены пагляд Пуаро адказаў:
- Спiс вясковых бальнiц у заходнiм раёне ад Лондана. Пра гэта я тэлеграфаваў з Дуўра.
Мы хутка праехалi па лонданскiх вулiцах за горад. Я пачаў разумець, куды мы едзем. Праз Вiндзар на Аскат. Маё сэрца забiлася мацней. У Аскаце жыла Данiэльсава цётка. Значыць, мы шукалi яго, а не О'Мэрфi.
Урэшце мы спынiлiся каля варотаў акуратнай вiлы. Пуаро скокнуў з машыны i пазванiў. Я заўважыў, як яго задаволены твар спахмурнеў i стаў разгублены. Вiдаць, Пуаро нешта не падабалася. На званок выйшаў гаспадар, павёў яго ў вiлу. Праз некалькi хвiлiн мой сябар з'явiўся зноў i залез у аўтамабiль, незадаволена круцячы галавою. Мае надзеi пачалi раставаць. Ужо была пятая гадзiна. Нават калi ён знайшоў нейкiя доказы Данiэльсавай вiны, якi ў гэтым сэнс, калi няма ў каго дазнацца пра дакладнае месца ў Францыi, дзе хаваюць прэм'ер-мiнiстра?
Наша вяртанне ў Лондан перапынялася не раз. Не раз мы зварочвалi з галоўнай магiстралi, спынялiся каля маленькiх будынкаў, у якiх я адразу пазнаваў вясковыя бальнiцы. На такiя прыпынкi Пуаро трацiў толькi некалькi хвiлiн, але кожны раз рабiўся больш упэўненым.
Ён нешта шэптам спытаў у Нормана, i той адказаў:
- Ага, яны чакаюць нас каля моста. Трэба павярнуць налева.
Мы звярнулi з дарогi, i ў змрочным святле я ледзь убачыў другi аўтамабiль, якi стаяў на ўзбочыне. У iм сядзелi двое цывiльных. Пуаро выйшаў з машыны i перагаварыў з iмi, пасля гэтага мы паехалi ў паўночным кiрунку; другi аўтамабiль паехаў за намi.
Нейкi час мы ехалi ў адзiн лонданскi паўночны прыгарад, куды, вiдаць, Пуаро i задумаў гэта падарожжа. Урэшце мы спынiлiся каля парадных дзвярэй нейкага высокага дома, крыху воддаль ад дарогi.
